Naarmate mijn leeftijd vordert, vraag ik mij steeds vaker af wat vrijheid nou eigenlijk is, of het wel echt bestaat, en zo ja, waar in -vredesnaam- het te vinden is?
De essentie van De Staat, zoals ik hem voor het gemak maar even noem, is niet dat er iets aantoonbaars, grijpbaars, meetbaars, onderscheidbaars, leesbaars of zelfs maar aanwijsbaars is, hoe hard er ook geschud wordt.
Tegenover haar zat een mollige jongeman die koffie met melk dronk, maar niet nadat hij er tot haar afgrijzen eerst minstens zeven langwerpige suikerzakjes in geleegd had.
De lama vertaalde neutraal dat hij geld wilde voor het recht om filmopnames te maken. Het was niet duur, maar ik had niks bij me en had ook geen zin om uit te zoeken of de man in kwestie in zijn recht stond of niet. In India is dat altijd een twijfelachtige zaak.
Geen idee waarom, of waardoor, maar wel wanneer. Laatst, s’ ochtends in alle vroegte vond ik mijzelf terug in bed en lag ik ‘lagen af te pellen.’
Rolkofferstad. Ik woon al vele jaren elders en kom er nu zo weinig mogelijk. Mijn Mokumse hart, dat vlakbij de beroemde Jordaan ter wereld kwam, is te teerhartig om een hele dag moeizaam over de hoofden van honderdduizenden toeristen te lopen. Begeleid door het onafgebroken geluid van duizenden rolkoffers.
Henk van Kalken: ‘Je stoot je teen. Aauw! Die rotdrempel, ik ga dat kloteding eruit breken. Je hebt pijn en wat je wilt is geen pijn. Logisch, toch? Je focust niet op wat je hebt, maar op wat je niet wilt hebben.’
