De toekomst van onze kinderen wordt vooral beheerst door een sterk intensief denken over het kind maar te weinig door een meeleven met de affectieve ontdekkingsreis van het kind.
Columns
Zazen met de mond
Een eenvoudige Japanse klompenmaker liet na zijn dood in zestig nagelaten schriftjes duizenden korte gedichten achter over zijn intieme ervaringen van Amida Boeddha.
De drilboor, de grasmaaier en liefdevolle vriendelijkheid
Het is maar geluid, zei de leraar, terwijl 150 decibel drilboorgeluid onze geest en oren teisterde.
Dank zij Amida Boeddha?
Japans is in sommige boeddhistische stromingen zo’n beetje wat kerklatijn vroeger voor het katholicisme was. Dat geldt voor het Reine Land en ook voor Zen.
Mag het iets minder?
Het westers boeddhisme is een bravoure-religie geworden. Het moet altijd meer, sterker, intenser. Mag ik een lans breken voor het gewone?
Mindfulness behoeft boeddhisme als context
Leidt mindfulness van zichzelf tot het ontwikkelen van compassie en is dat voldoende? Of heeft mindfulness boeddhisme nodig als context?
Een lotus in de modder
Drie woorden zouden moeten volstaan.
Bloedend hart
“Hoe doe jij dat, omgaan met de pijn van je leerlingen?”
Gehandicapt kind dupe van bezuinigingen
De aandacht voor het gehandicapte kind is geen exclusieve taak van de gehandicaptenzorg of de ouders, maar van de hele omgeving.
Zenmeester
Zen gaat over de gewone man (of vrouw) die zonder poespas doet wat er gedaan moet worden. Niet vanuit verplichting, ook niet per se vanuit passie. Eerder vanuit een diep geworteld besef dat het zo moet omdat het zo gaat.
Het leven zoals het is: precies goed
Tijd voor amidazen.
Vergeef me dat ik je pijn heb gedaan
Monniken in de sangha waar ik toen lid van was, waarschuwden mij dat ik als jonge boeddhistische terriër van het pad zou geraken, gek kon worden, als ik met die enorme zuiveringsoefening door zou gaan.
Een beerput van pijn
Echt van alles smeet zich ineens heel duidelijk zichtbaar en invoelbaar als hete, oprispende lava vanuit een diep onderbewuste naar buiten.
Een streepjescode die eigenlijk de tralies van je gevangenis wordt
Er is zoveel waardevols te vinden aan het zijspoor. Daar kan je soms perron-geluk zien.
Mensen die wél in elkaars ogen kijken, die weten wat leed is en zó genieten van dat wat ze nog hebben. Mensen die verder kijken dan de etiketten.
Oh, kijk…!
Kana drukt een onbeschrijflijke ervaring uit van bewondering, bewogenheid, lof, verwondering, verdriet, vreugde. Wij zouden minimaal een uitroepteken gebruiken. Maar de betekenis van kana reikt veel verder.
Onkruid, ongraf, de oude vrouw en de vogels
Een heuvel tussen mos, bomen en planten. Regenbuien vormen gootjes in dat mooie, zware donkergele zand, dat nergens anders dan daar voorkomt, konijnen graven er holletjes.
De angstspiraal als leraar
Het is met een angststoornis een godsonmogelijke zaak om zonder oordeel gewoon eens aandacht te besteden aan je kloppende hart. Ik kan die hele “bodyscan” dan ook echt niet meer luchten of zien. Nee, de oplossing lag niet bij vermijding, maar ook niet bij aandacht voor het lichaam.
Dauwmeditatie
Het wordt een prachtige dag.
De volheid van de traditie
Als de Dalai Lama in zijn boek Vrij van religie mindfulness aan de massa’s aanprijst, dan komt dit volgens mij omdat hij mensen tot een vorm van ‘Zivilreligion’ wil brengen: laagdrempelige ‘seculiere’ volksreligie opgebouwd rond compassie en andere gedeelde waarden.
Kinderpardon? Het gaat om mensen!
Het kinderpardon in zijn menselijke vorm schijnt niet in het kroonjuweel van de regeringspartijen te passen, want het partijbelang blijkt als hoogste doel boven alles te staan, zelfs boven het belang van de rechten van het kind.
Leven in de geest van de leegte
Het is spannend te leven in de geest van de leegte omdat het maar afwachten is hoe het onbenoembare zich presenteert. Alles wat leegte is, is ook vorm, en vice versa.
Mijmeringen over een vinger en de volle maan
Die rijke schakering, die volheid, die meestal aan ons gewone brein ontsnapt, doet me altijd weer denken aan de vinger die wijst naar de maan.
Ikje
Volgens het schermpje zitten we ergens boven Omsk en moeten we nog zeven uur. Mijn geest begint te bewegen. De slee van drs P komt voorbij, en wat de Chinezen in het vliegtuig in Amsterdam gaan doen, de kleine Pjotr die van de slee gegooid werd, opgegeten door wolven, hoe lang zou het duren voor je de grond raakt als je neerstort? Mijn geest waait en gaat.
Korea, konijntjes en de verjaardag van de Boeddha
Buddha’s Birthday begint om zeven uur al met het boeddhistisch chanten. Korea is het enige land waar Boeddha’s Birthday én Kerstmis wordt gevierd.
