Religie biedt betrokkenheid op een heilig iets dat de mens overstijgt. Dat overstijgende heilige staat tegenover profane overstijgende verschijnselen. Denk aan dood, ziekte, tijd, natuur, heelal, kwaad, samenleving, zelf. Die maken het leven op allerlei manieren ingewikkeld. Het overstijgende heilige is de bondgenoot in de moeizame omgang met die profane overstijgende gehelen.
Columns
Het jaar 2024 – dag 81 – boeddhaweg
De boeddhaweg, Boeddha is weg.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
De kunst van het oordelen
Zonder fijngevoeligheid, zijn we ziende blind en horende doof. En denken we dat ons oordeel oprecht en juist is. Juist een twijfel kan verdieping geven: oordelen als kunst.
Het jaar 2024 – dag 80 – XR-boeddhisten
XR kent ook boeddhisten.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Guy – dhammazaadjes – Het schijnbaar ongerijmde
Spontaan vergaat de wereld elk moment. Maar wordt steeds opnieuw geboren. Wedergeboren. Met nieuwe kansen. Met ongekende opportuniteiten.
Hikikomori en de Shintovloek
Een miljoen jonge Japanners leeft in een volledig isolement door de eenzaamheidsstoornis hikikomori. Dat betekent letterlijk; opgesloten in het eigen huis. De lijders zijn onmachtig deel te nemen aan sociale activiteiten en gaan vaak alleen ’s nachts het huis uit om in een avondwinkel eten te kopen. Falen op school of pesterijen door medeleerlingen of leraren zijn meestal de oorzaak. Anderen zien hikikomori als een ultieme poging om te ontsnappen aan het verstikkende conformisme in Japan.
Het jaar 2024 – dag 79 – woudreuzen
Duisternis in de kloostercel.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Worden wij monddood gemaakt?
Wat kunnen wij als boeddhist in deze tijd wel doen? Op ons kussentje gaan zitten en compassie oefenen? Of kunnen wij onze mening laten horen door bijvoorbeeld een meditatiedag voor de vrede te organiseren?
Het jaar 2024 – dag 78 – blanco
Hoe diep is het water.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Ego, bron van alle lijden
‘Het ego is de bron van al het lijden. We moeten het ego overwinnen, laten afsterven of doden. Pas als we egoloos zijn geworden, kunnen we gelukkig, wijs en vredig zijn.’ Is dat ook zo?
Creativiteit en spiritualiteit (1)
Door te geven, te delen en te ontvangen en je grenzen open te stellen voor de werkelijkheid buiten jezelf, ontwikkel jij jouw creatieve en spirituele processen. Die hebben alles te maken met zingeving en het vinden van betekenissen, met vernieuwing en het scheppen van kansen voor het leven.
De pijnparadox
We bereiden ons voor op gevaar. Op basis van eerder opgedane ervaringen proberen we te voorspellen waar we mogelijk problemen kunnen verwachten, om deze vervolgens te kunnen vermijden of op te lossen. Aanvankelijk ervaren we de werkelijkheid zoals die is, we staan nog volledig open. Door de verhalen die we onszelf vertellen, op basis van eerdere ervaringen, gaan we de werkelijkheid vanuit een model waarnemen.
Guy – dhammazaadjes – Mahapanna & Mahakaruna
‘Anicca vata sankhara—alle geconditioneerde dingen zijn vergankelijk.’
Kalm gemoed – een dzogchen-perspectief
Wanneer we beseffen dat geen enkele beweging van gedachten, hoe heftig ook, deze serene ruimtelijke staat zo stralend als de hemel, aantast, dan hoeven we niet langer overweldigd te worden door ongunstige of vijandige omstandigheden – en met name door onze interpretatie (= denken en voelen) ervan.
Het jaar 2024 – dag 75 – vrouwinlift
Lente in de lift.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Leef in het hier en nu!
Wanneer we deze spreuk letterlijk zouden nemen, zouden we ons bewustzijn moeten proberen te beperken tot het heersende moment en tot de plaats waar we ons momenteel bevinden… Dit kan echter niet de bedoeling zijn. Dit zou ons geestelijk reduceren tot het evolutieniveau van een dier. We zouden krampachtig moeten proberen te vermijden aan de toekomst te denken. Dit zou desastreuze gevolgen hebben. We zouden niet eens meer onze boodschappen kunnen plannen.
VrijdagZindag – Schemarepertoires
Van uur tot uur hanteren mensen hun eigen schemarepertoire, geroutineerd en meestal zonder nadenken. Dat doen ze voor de maaltijden, de kleding, het kijkgedrag en nog veel meer. Een schemarepertoire vereenvoudigt het immense aanbod aan betekenissen en zorgt voor regelmaat en voorspelbaarheid. Je schemarepertoire is de grammatica van je leven.
Het jaar 2024 – dag 74 -nicesleep
‘s-Morgens een man, ’s avonds een man.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Tuinieren voor de ziel
Boeddhistische psychologie gaat uit van voortdurende veranderlijkheid. De realiteit en ook ons zelfbeeld zijn een proces. Woede komt op en gaat weer weg. Boeddha sprak vaak van zaden. Zaden zijn een potentieel dat we kunnen ontwikkelen. Wij kunnen kiezen om het zaad van woede, vreugde of liefde te cultiveren.
Nathan – De nieuwe mens
In de hele wereld proberen regeringen het beste ervan te maken voor het volk, de schurkenstaten even hier buitengesloten. Misschien wordt de kwaliteit van drinkwater aangepakt. Of betere wegen aangelegd voor het handelsverkeer. Of gewerkt aan betere ziekenhuizen. En dergelijke. Maar al die landen zetten bij een grote oorlog ook het volk in. Politici hebben twee gezichten.
Leven in Thailand – Geven en delen, hoe doe je dat?
Het is eigenlijk niet zo heel ingewikkeld met dat geven en delen. Hier in Thailand merken we vaak dat mensen nog steeds opgroeien met de boeddhistische leefregel dat, als je iets goeds doet voor een ander, dat je dan iets goeds doet voor jezelf, voor je eigen karma. Daar wordt hier misschien niet eens zo diep over nagedacht, dat is ‘gewoon’ een gegeven.
Het jaar 2024 – dag 73 – navo
Het bombardement gaat door.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Guy – dhammazaadjes – De zes afschuwelijke overtredingen
Ook in het boeddhisme bestaat zoiets als wat de monotheïstische religies ‘doodzonden’ noemen—verschrikkelijke, haast onzegbare handelingen of daden. Het zijn de zogenaamde abhithanani.
Een Murakami-verschijning in Japan
Voor het raam stond een oude vrouw naar me te kijken. Ik meende de dame met de bos takken te herkennen, die boos was om de foto’s bij de tempel. Ze keek me roerloos aan, en verdween pas geruisloos na een halve minuut. Ik was bang en kalm tegelijk.
