De afgelopen 13 jaar fotografeerde ik in Venray – vroeger het krankzinnigendorp van Limburg – vele GGZ-cliënten. Zo’n drie tot vier van hen werden vrienden die ik op gezette tijden fotografeer in hun of mijn privacy. Vertrouwen is een sleutelwoord als ik de paradijsvogels van dit bestaan fotografeer.
Mijn motief is behalve nieuwsgierigheid en verwondering de spiegel waarin deze mensen mij laten kijken. Ze helpen mezelf en mijn lot in perspectief te zien.
Terecht zag Michel Foucault dat de omgang met zogenaamde gestoorden of krankzinnigheid tijd- en modegebonden is. Het Middeleeuwse Dolhuys waar de kleinburger op zondag tegen betaling vastgeketende mensen mocht uitlachen en sarren lijkt passé. De realiteit is anders.
Voor mij heeft dat grote voordelen.
Het is niet moeilijk het vertrouwen van mijn modellen te winnen, omdat vriendschap de basis is als ik ze fotografeer. Deze band hebben ze gelukkig meestal niet met hun eventuele behandelaars. Zolang die in grote lijnen doen wat hun patiënten willen, mogen ze soms blijven.
Geef een reactie