Mijn eerste drie fietskampeerweken zitten er ondertussen op. Op de eerste dag van de aangekondigde hittegolf in de tweede week van augustus ben ik vertrokken uit Antwerpen richting Spanje en Portugal.
Mijn vertrek uitstellen tot na de hitte ging niet. Ik begin immers net te fietsen voor een nieuw goed doel – de financiering van het educatieve luik van het Tibetaanse Tashi Lhunpo klooster in India – en was met de abt, die in juli in Antwerpen was, overeengekomen dat ik begin augustus zou vertrekken. Bovendien beginnen over enkele weken de dagen alweer fel te korten en dan zit ik een hele avond in of voor een donkere tent. En van uitstel zou afstel kunnen komen, want totdat ik op de fiets stap word ik altijd geplaagd door zware twijfels: zo lang weg van huis met heel mijn hebben en houwen in slechts vier fietstassen, ga ik dit volhouden? Zo lang met weinig comfort, zonder mijn zacht bed en, erger nog, zonder mijn hoofdkussen. Zonder koelkast, altijd eenpansmaaltijden improviseren met heel weinig ingrediënten. Want al wat je vers koopt moet de dag zelf verorberd worden. En zo nog van die opdringerige piekergedachten die onophoudelijk en oncontroleerbaar ronddartelen in mijn apengeest. Dat zijn van die dagen dat leven in het nu en met vertrouwen me moeilijk valt, tegen beter weten in. Een proces dat ik voor iedere lange fiets- of trektocht doormaak, hoewel ik weet dat ik me snel helemaal okay zal voelen zodra ik op weg ben. Dat was iedere keer al zo. En zo zal het nu hoogstwaarschijnlijk weer zijn.
Wanneer ik op mijn fiets zit en in mijn kampeerroutines terechtkom met duidelijk gestructureerde dagen, bedaart mijn wijfelende apengeest en klaart mijn hoofd op. Fietskamperen is een verplichte oefening in aandachtzaam leven. Alle materiaal moet steeds op exact dezelfde plek terug in de fietstassen belanden. In hetzelfde ‘subzakje’ dat ik er maar heb uit te trekken wanneer ik iets nodig heb. Zo niet wordt de tocht een bron van ergernis en non-stop zoeken naar van alles en nog wat.
Verder is het oh zo makkelijk ’s morgens niet hoeven te beslissen wat je gaat aantrekken, want je hebt maar één setje fietskledij. En is het oh zo rustig zonder de zondvloed aan informatie die je thuis dagelijks overvalt. En oh zo heerlijk niet te hoeven nadenken over wat je allemaal gaat of moet doen die dag. Krijg je materiaalpech, dan zoek je ter plaatse een oplossing en pas je zo nodig het fietstraject aan om het euvel gerepareerd te krijgen. Bij serieuze pech komt er altijd wel een oplossing uit de lucht vallen. Daarop moet je durven vertrouwen, zo niet blijf je beter thuis. Fietsen is leven in het nu. Een aantal maanden ‘thuisloos’ zijn en zien wat er op je af komt, zonder te anticiperen en met vertrouwen dat alles wel zal goedkomen.
De overgang van een gerieflijk huisleventje naar een simpel nomadisch bestaan verloopt eigenlijk vrij vlot. Dat is waarschijnlijk anders wanneer je daar niet zelf voor kiest. Mensen op de vlucht of pechvogels die in de huidige crisis hun oplopende rekeningen niet meer kunnen betalen en op straat belanden, denken hier waarschijnlijk heel anders over. Dit is niet hun keuze maar hun noodlot… Het overkomt hen. Dat is een heel ander gegeven.
Toch loopt onderweg niet alles van een leien dakje. Er zijn zo van die dagen die me zwaar vallen: rotweer, dagen achter elkaar sterke tegenwind, moeilijk befietsbare wegen, onvoorziene omleidingen, fysieke vermoeidheid of pijntjes, moeilijkheden om overnachtingsplaatsen te vinden, enz. Als het lang tegenzit, zou de drang om een trein huiswaarts te nemen groot kunnen worden. Wat weerhoudt me daarvan? Het engagement dat ik bij iedere fietstocht aanga. Ik fiets altijd voor een goed doel. Dat werkt als een efficiënte externe drijfveer om vol te houden op dagen dat het moeilijk gaat.
Waarom Tashi Lhunpo?
Op aanraden van Wangpo Thetong, directeur van International Campaign for Tibet Europe waarmee mijn vzw-tje samenwerkt, werf ik tijdens deze tocht fondsen voor de uitbouw van het Tibetaanse Tashi Lhunpo klooster in Bylakuppe, India. Dat is het klooster van de Panchen Lama, de tweede-hoogste spirituele leider van Tibet na de Dalai Lama. In 1995, kort nadat de Dalai Lama de zesjarige Gedun Choekyi Nyima (°1989) had aangeduid als de 11de Panchen Lama, ontvoerden de Chinezen het jongetje en sindsdien is hij spoorloos. China duidde een eigen panchen lama aan, uiteraard een ‘marionet’ die hun anti-Tibetaans beleid gunstig gezind is.
Verwoesting klooster
Het oorspronkelijke Tashi Lhunpo klooster in Shigatse, Tibet was een reusachtig studiecentrum dat 7.000 studenten kon huisvesten. De Chinezen verwoestten het educatieve gedeelte van het klooster vrijwel helemaal. Tibetanen in ballingschap bouwden in de jaren ‘70 van de vorige eeuw een nieuw Tashi Lhunpo klooster in Bylakuppe. Momenteel resideren er in Bylakuppe 413 monniken en 160 studenten. Midden juli ontmoette ik de abt van het klooster, Rev. Zeekgyab Tulku Rinpoche, in Antwerpen. Hij was op tournee om fondsen de werven voor de uitbouw van het educatieve gedeelte van zijn klooster. Tibetanen eender waar ter wereld dragen de ontvoerde Panchen Lama en zijn Tashi Lhunpo klooster in hun hart. Ieder jaar rond 25 april komen zij voor hem op straat. Daarom wil ik graag een klein steentje bijdragen aan het Tashi Lhunpo project in Indië, dat op vreedzame wijze internationaal blijft campagne voeren voor de Panchen Lama en zijn deels verwoeste klooster in Tibet in ere probeert te herstellen.
Ik hou een blog bij van mijn reiservaringen. Om de Tibetaanse insteek van mijn tocht in de verf te zetten probeer ik onderweg Tibetaanse (meditatie)centra en tempels te bezoeken. In augustus viel dit tegen: van de zes centra die ik aanschreef in Parijs en Orléans, reageerde er geen enkel. Zij openen pas in september terug de deuren. Mijn eerste bezoek was eind augustus in Bourges aan het bescheiden – het is in een garage gevestigd – Chadorla meditatiecentrum van Rev. Khenpo Trinley Gyaltsen.
Voor de Nederlandse lezers van het Boeddhistisch Dagblad: in mei fietste ik rond in Nederland en daar bezocht ik meerdere fijne Tibetaanse sites die open staan voor het bredere publiek.
Je vindt alle informatie op mijn blog reachoutforacause.org. Ken je interessante Tibetaanse locaties in Frankrijk, Spanje of Portugal? Reageer dan op dit artikel. Als het lukt probeer ik ze in mijn route te integreren.
En een financieel duwtje in de rug doet mag natuurlijk ook. Dat geeft mij vleugeltjes op de fiets…
Dank – Thuk ye she
