Mooi Land

Een maand geleden heeft de reorganisatie ook mij overbodig gemaakt. Ik zit onder de keuzestress en ben boos. Heel erg boos.

Gestrest rij ik op het navigatiesysteem naar hotel De Serendip. In Ede aangekomen besef ik dat ik niet in Zutphen ben. Ik rij verder naar hotel Serendip. Nu zonder ‘De’ en nog iets gestrester.

In Zutphen liggen een stuk of negentig meditatiesessies voor me. Er is weinig geloof en vertrouwen in deze week. Bij de eerste sessies neemt met de pijn ook de boosheid toe. Daarom neem ik mij voor deze week gewoon uit te zitten en het lijden zoveel mogelijk te vermijden.

De volgende dag zit ik als een zak rotte aardappelen op mijn meditatiekussen. Aan het einde van de ochtend begint een lezing. Het gaat over motivatie en keuzes maken, dat soort dingen. ‘Kijk naar je diepste frustratie, vind je hartstocht. Wat is je doel? Maak een keuze’, hoor ik voorbijkomen.

Fijn dat het me allemaal even wordt uitgelegd.

Mijn diepste frustratie? Weet je wat mijn diepste frustratie is? Ik weet niet wie ik ben! En mijn hartstocht? Vechten en vluchten! Dat is mijn hartstocht! Het doel? Verdoving van mijn frustratie! Hier heb je mijn keuze! De duivel is in mijn hoofd gestapt.

Geloof niet in die onzin! Dit is hocuspocus omfloerst met tegeltjeswijsheid en pseudowetenschap. De hele dag in een onnatuurlijke houding zitten, geen slaap en geen contact met de buitenwereld. Geen wonder dat er dingen met je gebeuren. Maar denk je dat het goed voor je is? Geloof mij. Dat is het niet. Blijf cynisch, ontken alles en blijf, boven alles, vooral boos.” De duivel doet het goed. Niets kan mij nog raken. Een loopmeditatie op blote voeten over de beukennootjes? Prima, ik voel niets.

Als we het beukennootjespad verlaten hebben, zakken mijn voeten weg in het met mos bedekte gras. Verderop is er een moment dat ik wat dieper ademhaal terwijl ik een struik met bloemen passeer. Een heerlijke geur stroomt in mijn neus en ik word overmand door verdriet. In mijn hoofd beginnen zich scheurtjes te vormen. De boosheid sijpelt weg.

Naarmate de week vordert, voel ik steeds meer en sijpelen wordt stromen. “Stop, nu het nog kan!”, schreeuwt iemand vanuit de spelonken van mijn geest. Maar hij maakt geen enkele kans, want ik voel goed. En dan, langzaam maar zeker voel ik niet alleen goed, maar voel ik me ook goed. Dàt gaat hem te ver en de duivel stapt er uit. Ik stap in mezelf en ga op ontdekkingsreis. Mijn bestemming is het land van keuzen. Echter voert mijn reis mij via tranen, plezier en inspiratie naar wie ik ben. Het ziet er goed uit. Vanaf mijn boot zie ik doelen, vertrouwen, liefde, vriendschap, plezier, eenheid en zin tevoorschijn komen. Mooi land.