Steeds opnieuw zijn er dodelijke schermutselingen tussen Palestijnen en Israël. Ze worden vaak door de media als incidenten voorgesteld. Het zijn echter geen incidenten. De machtsstrijd is er steeds en deze wordt voor een groot deel uitgevochten als een strijd om de grond, de Palestijnse aarde.
De van de strijd afgeleide discussie draait veelal om de vraag ‘wie begon?’ Maar wie is er opgehouden? Het resultaat is voortdurende afkalving van de Palestijnse grond. Dat lijkt misschien een bijverschijnsel, maar raakt juist een kern. De Israëli’s die bewust het oude zionistische gedachtegoed gebruiken, kennen de impact van de roof van de grond. De grond is de ziel van het leven. De Palestijnen weten dat als geen ander. Steeds weer ontstaan discussies over het leven, maar intussen wordt de grond waarop geleefd kan worden onder je voeten weggetrokken. In grote en kleine stappen. Cynisme ten top. Als dat proces maar lang genoeg doorgaat blijft er van de staat Palestina niets over. Zo wordt in feite doelbewust geprobeerd de Palestijnen nog meer van hun identiteit te beroven. Van alle kanten, dus ook van de materiële kant.
De zanger Tom Waits heeft een lang lied geschreven over de weg naar de vrede voor Palestina, ‘The Road To Peace’. Hij zingt onder meer over de dood van moeder en kind door een Israëlische helikopteraanval. De bemanning zou niet geweten hebben waarop en op wie ze schoten. Vragen die helemaal actueel zijn, de moorden van vandaag, vertolkt in een lied over de moeizame weg naar de vrede. Een weg, een gemankeerde weg, nog vol met vragen, geweld en dagelijks nieuwe slachtoffers.
Waits zingt ook over de ultieme betekenis van de grond. De Palestijnen zeggen met al hun kracht te zullen strijden voor hun grond. De tegenstander zegt hetzelfde. God zal dan moeten helpen? De god die goed, dus rechtvaardig is. Maar misschien is god zelf de weg naar de vrede kwijtgeraakt en moet hij geholpen worden.
De Palestijnse grond is zwaar, niet als gewicht alleen, maar als bestaan. De bestaansgrond is het leven zelf. Over de grond zal nog veel geschreven, gedacht en gevochten worden. Wanneer ‘de Palestijnse kwestie’ echt opgelost zou worden, zouden tal van vragen worden beantwoord, óók die er nu schijnbaar niets mee te maken hebben.
Steeds weer zoeken naar de toegang, de ingang van een echt vredesproces. Teruggave van veel van de gestolen grond zal een deel zijn van de gezochte rechtvaardigheid, van de verloren grond.
Taigu zegt
Interessante bijdrage. Je stelt twee dingen centraal: (verlies van) grond en de strijd tussen Israël en de Palestijnen. Vraag is of een twee-statenoplossing langzamerhand niet uit het zicht verdwijnt en of daadwerkelijke gelijkberechtiging van Palestijnen een vreedzaam samenleven met Israëli’s zou kunnen faciliteren in een gezamenlijke staat. Opgemerkt moet voorts worden dat er meer actoren zijn dan de Palestijnse ingezetenen, namelijk een corrupt Palestijns bestuur, Palestijnse vluchtelingen in de diaspora en (buitenlandse) partijen die proberen de situatie verder te destabiliseren. Maar over het algemeen genomen verdient het lijden van de Palestijnen inderdaad onze solidariteit.