‘Na jarenlang boeddhistisch onderwijs te hebben genoten, heb ik er een beetje een haat-liefde verhouding mee opgebouwd. Enerzijds gaf het me heel veel, maar aan de andere kant zaten bepaalde dingen me niet lekker. Nu is me duidelijker wat dat is. Naar mijn idee worden boeddhistische taal en concepten soms verkocht als dhamma (waarheid / het pad), maar zijn ze dat in wezen niet.’
Rozen verwelken, schepen vergaan maar geen idee blijft altijd bestaan.
Sterven is te leren, tot het punt waarop er geen enkele angst, vrees of huiver meer is voor de eigen dood. Hoe? Door het te doen. Begrijp me goed: ik pleit niet voor onverantwoord spelen met het leven, laat staan voor het jezelf tot de rand van de fysieke dood brengen. Nee! Ik heb het over het aangaan van de confrontatie met de dood en het doorlopen van verschillende fasen van het stervensproces.
Dwaas is het leven dat stervend bezint.
Nog vóór we geboren worden, zijn we ten dode opgeschreven.
Meer heeft het ‘mysterieuze principe’ niet om het lijf.
Een tekst lang of kort / begint met een zucht / en eindigt met een zucht
Alles gaat voorbij, maar niet-weten blijft je bij.
Ik had eens een uitspraak van een zenmeester gelezen: ‘Het lichaam is een zak vol botten. Hecht je er niet aan’.
