Leonie Drost: ‘Ik wilde er graag bij horen maar voelde me een vreemde eend in de bijt. Een jaar geleden was ik er met de nodige moeite lid geworden in de hoop een plek te vinden waar ik me thuis zou voelen, maar een thuis werd het niet.’
Marjolein: ‘In de jaren van rouw kwam ik er achter dat alle (mentale) wijsheid uit de traditie van Advaita Vedanta mij voor geen meter hielp bij mijn rouwverwerking. Die wijsheid stond zo ver af van mijn dagelijkse geworstel in het omgaan met mijn verdriet, schuldgevoel, verlangen en eenzaamheid. Mijn gemodder kon ik niet afdoen als ‘maya’; mijn gemodder was ècht!’
‘We moeten altijd in gedachten houden dat niets blijvend is. Alleen dan kunnen we zien dat veranderingen in ons dagelijks leven niet zo erg zijn, zolang we ze maar onder ogen kunnen zien en ons eraan kunnen aanpassen.’
‘Na jarenlang boeddhistisch onderwijs te hebben genoten, heb ik er een beetje een haat-liefde verhouding mee opgebouwd. Enerzijds gaf het me heel veel, maar aan de andere kant zaten bepaalde dingen me niet lekker. Nu is me duidelijker wat dat is. Naar mijn idee worden boeddhistische taal en concepten soms verkocht als dhamma (waarheid / het pad), maar zijn ze dat in wezen niet.’
Rozen verwelken, schepen vergaan maar geen idee blijft altijd bestaan.
Sterven is te leren, tot het punt waarop er geen enkele angst, vrees of huiver meer is voor de eigen dood. Hoe? Door het te doen. Begrijp me goed: ik pleit niet voor onverantwoord spelen met het leven, laat staan voor het jezelf tot de rand van de fysieke dood brengen. Nee! Ik heb het over het aangaan van de confrontatie met de dood en het doorlopen van verschillende fasen van het stervensproces.
Dwaas is het leven dat stervend bezint.
Nog vóór we geboren worden, zijn we ten dode opgeschreven.
Meer heeft ‘het mysterieuze principe’ niet om het lijf.
