De Sundarikatha is een modern dichtwerk van Paul van der Velde waarin Sundari haar lot als ‘monniksweduwe’ bezingt. De Boeddha wijdde zijn halfbroer Nanda tot monnik. Sundari blijft alleen achter.
‘Zelden,’ schrijft Paul van der Velden, ‘zag ik de punten waarop het moderne westerse boeddhisme en de eeuwenoude Aziatische tradities schuren zo herkenbaar voorbijkomen als tijdens die enkele uren durende sessie.’
Die tegenstelling, modern versus eeuwenoud, is de rode draad in De oude boeddha in een nieuwe wereld.
Op vakantie in Thailand of Indonesië een Boeddhabeeldje kopen voor jezelf? Pas maar op, want dat brengt ongeluk, weten veel mensen zeker: je moet een Boeddhabeeld krijgen. Anderen beweren even stellig dat het geen kwaad kan. Tenminste, als je bedoelingen maar goed zijn. Want gewone koopwaar zal de Boeddha niet worden. Zelfs niet als je hem koopt bij een tuincentrum.
De Boeddha is geen god en wil ook niet als een god worden vereerd, vindt de groep. Het gaat om de leer van de Boeddha, niet om zijn –vermeende- evenbeeld. Dat leidt tot vastklampen.
Dat concludeert het Kaski, het expertisecentrum voor religie en samenleving van de Radboud Universiteit Nijmegen in een rapport naar aanleiding van het onderzoek dat in opdracht van het ministerie van Veiligheid en Justitie werd uitgevoerd.
Met de zelfverbranding van twee boeddhistische monniken, afgelopen zondag in de Tibetaanse hoofdstad Lhasa, is het aantal Tibetanen die zichzelf sinds vorig jaar maart in brand staken maart gestegen tot 34.
