Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

liefde

Treurt een Boeddha?

door

Als mensen huilen bij een begrafenis, betreft dit dan niet enkel zelfmedelijden? Huil je dan niet om een verlies? Of dat de dood ook jou zal op zoeken, je leven zal eindigen hier op aarde? Wanneer is ons verdriet echt verbonden met of een uiting van compassie?

Het aardse paradijs

door

In Plum Village vroeg een jong meisje aan Thich Nhat Hahn: ‘Ik ben zo bang dat we de aarde vernietigen, wat kan ik doen om dat te voorkomen?’ Zijn antwoord: ‘Verder doen wat moet gedaan worden. De kans is groot dat het binnen enkele decennia gedaan is met de menselijke beschaving. De aarde zal dan zonder ons bestaan.’

Hoe beperkt is zen?

door

Altijd maar weer je aandacht sturen kan leiden tot een bepaalde vorm van krankzinnigheid of moet ik het gespletenheid noemen? Als je echt ziet dat de denker en het denken niet verschillend zijn maar een en hetzelfde, wie beheerst dan wat?

Taigu – Geloofstaal en literatuur

door

Wordt het ware leven niet gekenmerkt door een vlammend pathos waarin tegengestelde gemoedstoestanden zich tezelfdertijd laten gelden? De Romeinse dichter Catullus uit de eerste eeuw vóór Christus, drukte zich in enkele beknopte dichtregels zo uit: “Odi et amo. Quare it faciam requiris. Nescio, sed fieri sentio et excurcior.” In vertaling: “Ik haat en voel lief. Waarom, wil je misschien vragen, doe ik dit? Ik weet het niet, maar ik voel het gebeuren en het verscheurt mij.”

Tuinieren voor de ziel

door

Boeddhistische psychologie gaat uit van voortdurende veranderlijkheid. De realiteit en ook ons zelfbeeld zijn een proces. Woede komt op en gaat weer weg. Boeddha sprak vaak van zaden. Zaden zijn een potentieel dat we kunnen ontwikkelen. Wij kunnen kiezen om het zaad van woede, vreugde of liefde te cultiveren.

Advaita nader bekeken

door

Ik ben simpelweg wat is en dat is wat ik waarneem: de waarnemer is het waargenomene. Alleen dan, en alleen dan verdwijnt het innerlijk conflict van: ik-en-mezelf. Alleen dan zal er sprake zijn van keuzeloos gewaarzijn: waarin alles en niets een rol speelt. Dit noem ik dan: volledige non-dualiteit.

Huilen om wat je vreugde schenkt

door

Natuurlijk is ons ego met de rationele, wetenschappelijke benadering van het menselijk verstand mee geëvolueerd. Het heeft van de psychologie geleerd dat het verstandig is emoties aandacht te geven, maar heeft daarbij een slimme truc bedacht: ‘ik moet er op zo’n wijze aandacht aan besteden dat ik het óf uit mijn systeem krijg, óf op zijn minst diep in mijn systeem opberg en verborgen houd’.

De verschrikkingen in Gaza

door

Mededogen roept op tot actie. Maar wat kan ik doen? Wel, in de eerste plaats mij bewust zijn van die keuzemogelijkheid. En dan is het maar de vraag waar ik sta. Ik kan het conflict in Gaza niet oplossen. Ik kan alleen maar mijn verantwoordelijkheid nemen op de plek waar ik sta. Ik kan proberen goed om te gaan met de mensen rondom mij.

Liefde en de top 20.000

door

Binnenkort gaat de Top 2000 weer de ether in, of de (glasvezel)kabel. Het meest bezongen thema is waarschijnlijk weer ‘de Liefde’ in allerlei verschijningsvormen. Ik ga nu die top 2000 niet fileren en alle songs sorteren op inhoud, maar ik weet bijna zeker dat Eros (de liefde die voortspruit uit seksueel verlangen) weer het meest voorkomt.

‘The Sacred HeART of Aging’

door

Na een hopelijk goed en wel besteed bestaan zijn we op de een of andere manier in de herfst, of zelfs in de winter van dit leven aangekomen, of gaan we langzaam maar zeer zeker die richting in. We bezochten, of woonden in of op bepaalde plekken in de wereld, hebben waarschijnlijk een grote verscheidenheid aan mensen, dingen, prachtige, maar ook soms moeilijke situaties ontmoet in dit leven. En nu, tijdens het veranderen van de levensseizoenen, zijn we bij een fase aangekomen waarin we ons misschien afvragen hoe het komt dat we het ene moment jong en schijnbaar gelukkig en evenwichtig leken te zijn, en nu, op dit daaropvolgende moment, het gevoel hebben dat het leven en onze energie op de een of andere manier begint ​​te stagneren. Soms zelfs dat het leven ons iets af lijkt te nemen.