Maandag was het daikan op de traditionele Japanse kalender, wat de koudste tijd van het jaar betekent. Ongeveer 10 mensen trotseerden de lage temperatuur om zich te harden.
Wanneer het duo zonder geld komt te zitten, zegt Jezus tegen de Boeddha dat hij hem maar moet verkopen. De zoon van God zegt: ‘Blijkbaar kun je voor mij op zijn minst dertig zilverlingen krijgen.’
Hun kenmerkende poses zijn die van Kawahara die zichzelf vasthoudt, en Asukai die op zijn hoofd staat en zijn handen samenvoegt in gebed, of een “gassho”-houding.
Is het verstandig onze rug helemaal te keren naar de tradities van onze cultuur, om ze geheel-en-al uit te wisselen met vormen van andermans cultuur? Trachten wij, als Amerikaans beoefenaars van het boeddhisme, ons te modelleren naar kleine Tibetanen, Sri Lankanen, Birmanen of Japanners?
‘Nergens in het boeddhistische canon staat ook maar iets dat een aanmoediging is om een ander kwaad te doen. Het boeddhisme maakt geen onderscheid tussen doden in vredestijd of in oorlog. Er bestaan geen rechtvaardige of heilige oorlogen.’
In het mondelinge examen van twee uur beantwoordt een student in een dialoog vragen over de leer, die vooraf aan de examinandus voorgelegd. Dat gebeurt in Kanbun, het klassieke Chinees dat in Japan wordt gebruikt.
De tempel Kōkokuji in Shinjuku, Tokio, heeft een columbarium met kleurrijke, gedigitaliseerde boeddha’s en twee van ‘s werelds oudste ginkgobomen.
Voordat ze de trap weer aflopen vraagt meneer Orokana: ‘Als ik vragen mag, wie is die meneer op die woeste leeuw?
Nu paus Franciscus een wereldwijde bekende figuur is geworden die zelfs Thaise katholieken meer vertrouwen heeft gegeven om zich uit te spreken in de door de boeddhisten gedomineerde samenleving, is er volgens critici nog steeds de noodzaak om de Thaise boeddhisten wakker te schudden om de boodschap van de paus over milieuproblematiek en armoede te horen.
Dit gerecht schijnt in boeddhistische tempels geserveerd te worden, en een typisch voorbeeld van shojin ryori (“buddhist temple food”) te zijn.
