Maar de keren dat ik een kantine bezoek valt me altijd op hoeveel plastic er aan te pas komt. Soep wordt geserveerd in een wegwerpbeker met een plastic lepel, sommige broodjes en alle rauwkost en salades zitten ook in plastic verpakt.
Wie niet medeverantwoordelijk wil zijn voor het leed, of zelfs het doden, van levende wezens doet er verstandig aan melk, boter, kaas en dergelijke te laten staan.
Het recept is er niet eentje die je in een handomdraai maakt. Je hebt er redelijk wat tijd voor nodig, zoals voor alle seitanrecepten, maar dan héb je ook wat.
Heb je al gehoord over aquafaba? Het is de laatste hype in de veganistische wereld. De volgende keer dat je een blik kikkererwten opent, gooi dan het kookvocht niet door het afvoerputje, want dat is aquafaba!
Ik ben in principe tegen de jacht. Plezierjacht, alleen het woord al. Maar ik ben ook tegen bio-industrie. Zo’n geschoten beest is toevallig wél klimaat-neutraal, en heeft doorgaans ook een beter leven achter de rug dan een dier uit de bio-industrie.
De avocado-maissoep is een oude favoriet, een recept dat ik al zeker 25 jaar maak, hier in een vegaversie waarin je de melk en kaas niet mist.
De Boeddha dronk onder andere melk en at rijstepap met melk en honing.
Zou er een wereldwijde samenzwering bestaan? Ik moest denken aan het sprookje van de nieuwe kleren van de keizer. Als je de receptenpagina’s op Internet mag geloven ben je wel gek als je je pompoenpitten nog weggooit.
Eigenlijk zou dit stukje gaan over pompoenpitten. Maar gistermiddag tijdens een boswandeling stuitte ik op prachtige tamme kastanjes en ik besefte dat dit (eind oktober) dé tijd is om in bos of park kastanjes te verzamelen.
Soms word ik een beetje moe van deze wereld met z’n multinationals die vooral hun best lijken te doen om zo veel mogelijk winst te maken. Ze verkopen ons voor veel geld producten waar bijna niks in zit – maar wel allerlei toegevoegde chemicaliën.
