Dat we altijd onbevredigd zullen blijven (dukkha is de boeddhistische term), dat alles vergankelijk is (anicca) en dat niets autonoom bestaat (anatta) is geen diepzinnige filosofie en het is ook geen monopolie van het boeddhisme.
Is mediteren een vlucht uit de grote boze buitenwereld om een boven de werkelijkheid verheven essentie op te zoeken? Sommigen proberen dat. Maar aan de werkelijkheid valt bijzonder moeilijk te ontsnappen. Ze haalt ons altijd weer in. Er is geen andere plaats om te leven dan de werkelijkheid.
Is goed te vertalen met leed, de pijn van ziekte ouderdom en dood, iets waar elk levend wezen aan onderhevig is. Elk levend wezen loopt in cirkels om telkens weer op zijn schreden terug te keren, geboorte, ziekte, ouderdom en dood. Wat is de diepgang van het westers boeddhisme? Elke avond wordt in Japanse kloosters […]
Zoals wit geen kleur is, is bevrijding van dukkha geen mentale toestand. Het is een min of meer homogeen mengsel van alle factoren van de menselijke persoonlijkheid: mentale, fysieke en maatschappelijke.
Worden we van vipassameditatie gelukkiger? Paul Boersma vindt dat een rechtmatige vraag.
Voor de zenbeoefening is het van belang altijd de dynamiek van loslaten en stilzetten van overerfde beelden en metaforen geactiveerd te houden. Mahayana, waarvan zen een vertakking is, kent een potpourri aan zulke voorstellingen die, welbeschouwd, niet altijd goed verenigbaar of te rechtvaardigen zijn.
‘De Apollinische mens stelt zich op een afstand van de wereld op, nog niet zozeer om haar te overzien of te beoordelen als wel om zijn verantwoordelijkheid voor de wereld te kunnen dragen, en haar de wetten te kunnen stellen, die zij behoeft.’
