Ze ontvielen mij en anderen en ik leef voort tot het eind.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
‘Ik ga niet meer mee in emoties en maak geen keuzes. Ik zeg gewoon: dit voelt niet goed aan en ik wil niet weten waarom.’
Je leeft om te sterven.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
In mijmeringen en gesprekken borrelt regelmatig de vraag naar de zin van het leven op. Veel mensen denken dat die zin er al is en dat je die gewoon nog even moet zien te vinden. Vaak lees je slimmigheidjes zoals: ‘de zin van het leven is de zin in het leven’. Woordspelletjes hebben een grote aantrekkingskracht. Het lijkt soms dat je met taal kunt toveren, dus ook de zin van het leven uit een woordspeling kunt halen.
De neerploffende vogel had mij bijna geraakt.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Een vraaggesprek over boeddhistische stervensbegeleiding. Uit 2001 maar nog altijd actueel.
Vraaggesprek met een geestelijk verzorger in een verpleeghuis.
De Boeddha zelf leefde in een tijd van enorm lijden en onrecht. Het kastensysteem van het oude India was een onrechtvaardig systeem dat tot grote vooroordelen en geweld leidde. Dit was hetzelfde systeem dat de Boeddha – als jongeman – immense macht, rijkdom en privilege gaf. Hij was een prins. Hij had zoveel te verliezen en niets te winnen door het kastenstelsel te verstoren, maar dat is precies wat hij deed.
Volgens de boeddhistische traditie is sterven niet het omzetten van een knopje, waarna het lampje van de geest definitief dooft, of voor eeuwig voort gloeit in een poel van jolijt of ellende. Als leven een kunst is, dan is sterven dat des te meer, zoals Philip Kapleau Roshi in zijn boek over zen, leven en sterven schrijft.
De zalm en de dood.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
