Expositie ‘(Re)design Death’ toont actueel design rond sterven.
en zal van invloed zijn op het leven van Tibetanen en miljoenen anderen, aldus klimaatdeskundigen.
Beoefenaars van Chod nodigen de schaduwzijde en haar angsten uit en in plaats van zich terug te trekken en weg te rennen in een zelf beschermende reflex, bieden ze hun lichaam symbolisch aan als voedsel voor de demonen.
Sterven is te leren, tot het punt waarop er geen enkele angst, vrees of huiver meer is voor de eigen dood. Hoe? Door het te doen. Begrijp me goed: ik pleit niet voor onverantwoord spelen met het leven, laat staan voor het jezelf tot de rand van de fysieke dood brengen. Nee! Ik heb het over het aangaan van de confrontatie met de dood en het doorlopen van verschillende fasen van het stervensproces.
‘Waar zijn wij vóór dat we geboren worden?’. Het kleine joch kijkt Vanitas verwachtingsvol aan. ‘Overal en nergens’ flitst het door Vanitas heen. Maar hij antwoordt in uitgebreide zinnen. Soms aarzelend. Het lijkt erop dat zijn bronnen van poëzie en literaire zinnen opgedroogd zijn.
‘Nee, ik hoef niks.”
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Patty Duijn is de eerste rouwdoula van Nederland. Haar grootste missie is: mensen ‘natuurlijk’ leren omgaan met de dood.
Er is een heuse mezocide aan de gang, kinderen en ouders dood.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
De fase van ‘dood’ betreft natuurlijk niet je eigen overlijden, maar een stuk inzicht dat jouw leven in de oude identiteit niet klopte. En dus een duidelijk voornemen om langzaamaan te veranderen, en een identiteit die meer in lijn is met Boeddha’s adviezen te gaan ontwikkelen.
