Veel dingen worden ook benoemd als liefde, zoals vaderlandsliefde. Israël, i.c. het leger en de opdrachtgevers daarvan. De bevolking, die een collectieve herinnering aan de holocaust heeft, en de erfenis daarvan aan hun kinderen doorgaf, moordt nu via het leger de bevolking van de Gazastrook en delen van Libanon uit. Uit liefde voor het eigen volk? Of uit liefde voor de corrupte Netanyahu, die uit eigenliefde oorlog blijft voeren zodat hij president kan blijven, en zo kan voorkomen dat hij achter de tralies verdwijnt?
Dilemma
Soms kun je als beoefenaar van boeddhisme en dzogchen voor van die dilemma’s geplaatst worden.
Zo ontdekte ik laatst een rode vlek op mijn voormalige perzikhuidje, ter hoogte van mijn rechterschouder. Ongeveer in het midden een donkere, knopachtige uitwas, die als je goed keek ook pootjes bleek te hebben.
Jawel, een teek.
Spiritueel materialisme
In een piepklein winkeltje, met een eigenaar die naar schatting 1.50 meter was, gebogen, verschrompeld, en met een gerimpelde, tandeloze gelaatsuitdrukking alsof hij al het menselijk lijden op zijn schouders had genomen, vond ik mijn beeldje. ‘Special offer!’ vermeldde het kaartje in kinderlijk aandoend handschrift, dat erbij hoorde. Ik raadpleegde de lama die ons begeleidde en hij vond het een prachtig beeldje, maar ik weet achteraf nog dat hij zacht zei: “Enlightenment can be found only within yourself. Not in a statue.’
Denken en twijfelen, of twijfelen en denken
Wie denkt, die twijfelt. Wie twijfelt, die denkt.
Denk ik. Of niet soms?
In de vele dharma’s zijn onderwerpen te vinden over de invloed van ons denken op onszelf en het karma, de ketens van oorzaak en gevolg, de invloed op het individu en anderen.
Gemijmer over vrijheid en ander ongemak
Vandaag is het in Nederland Bevrijdingsdag, de 5e mei. Is bevrijding hetzelfde als vrijheid? Ben je vrij als je bevrijd bent? Of als je de vrijheid hebt om elkaar met maling aan de regels onbeperkt met Covid 19 te besmetten?
Spiegeltje – over gedachten en gehechtheid
Gedachten. Soms klinken ze als het onafgebroken gemurmel van een niet al te snel stromende beek. Soms als een woeste waterval. Soms voelen ze als elektrische impulsen (wat het trouwens ook zijn) die luid en knetterend in mijn hoofd voortrazen. Of een gedachten-explosie. Beelden, geluiden, herinneringen, associatiereeksen, gevolgd door analyses en oordelen.
Postnatale verkiezingsstemming.
Is het stemvee nou zo stom, of ben ik nou zo slim, dacht ik opstandig in de stijl van Louis van Gaal, toen ik donderdagmorgen de uitslagen zag.
Een leraar, nodig of niet?
‘Ja, maar die leraren verdienen alleen maar geld aan jullie en je hebt ze helemaal niet nodig. Zalig worden kun je helemaal op eigen kracht bereiken en daar is niemand voor nodig behalve jijzelf!’
Spiegeltje – bekentenissen van een twijfelaar
Meestal onderdruk ik de neiging om mijn eigen tegels te lichten. Wat mij weerhoudt is een instinctieve angst die ik voel om kruipende en wriemelende wezens te ontdekken, hoewel die – goedbeschouwd – hetzelfde willen als ik. Liefst een beetje veilig leven, zonder al te veel zorgen en andere ongemakken. Simpelweg gelukkig zijn.
Mijmeringen over vertrouwen
Niet-vertrouwen is ook vertrouwen, op dezelfde manier waarop geloven hetzelfde is als niet-geloven. En zijn hetzelfde is als niet-zijn.
Hondje
Toen knalde er dichtbij vuurwerk. Hartje zomer. Of het was de terugslag van een klep in een automotor. Of er werd geschoten. Tenslotte begint dit verhaal in Amsterdam, waar schietpartijen volkomen normaal zijn.
Sloddervos
Hoewel hij een naam had, was hij die helemaal vergeten, omdat niemand met wie hij omging hem ooit riep. Hij was anders dan andere vossen, al zag je dat niet aan hem op het eerste gezicht. Zijn soortgenoten meden zijn gezelschap.
Binnen en buiten
Het verschil kent iedereen wel. Vooral als je zelf lekker droog binnen zit terwijl buiten de regen neergutst. Je kunt je ook voorstellen dat je buiten bent en je daar voorstelt dat je binnen zit, terwijl het buiten plenst van de regen.
Belangeloze goedheid 2
Waarom vul ik mijn dagen niet met slakken van de weg plukken? Dat lijkt zinvoller en altruïstischer dan bijvoorbeeld columns schrijven.
Armageddon
We deelden om beurten een fitnessapparaat dat de borstspieren verstevigt. Zij was een vrouw met donker haar en bruine ogen, een lieve uitstraling, een grote halfedelsteen in een zilveren hangertje om de hals.
Blijde boodschap
Hij stond vaak al op de uitkijk voor het raam. ‘Há!’ riep hij dan strijdlustig.
‘Laat ze maar komen! Ik lust ze rauw!’
Ongemakkelijke stiltes
Stilte. Puf. Slurp. Puf. Slurp. Stilte. ‘Nog een bakje? vroeg Spoelstra. Ik bedwong mijn neiging om ‘Neee!!’ te brullen, maar huichelde: ‘Nou, graag, de koffie hier is in elk geval alvast lekker.’ Mijn opmerking gleed af als een stukje kokosvet van de rand van een hete koekenpan en smolt even hard weg. Intussen vertelde ik mezelf dat als ik déze zwijgsessie doorkwam, ik beslist het ergste had gehad.
(R)evolutie
We schrijven mei 1969. De Beatles gaven hun laatste publieke concert vanaf het dak van Apple Records. De studentenopstanden in Europa braken na de revolte in Parijs in mei 1968 uit en waaiden over naar Nederland. De Katholieke Hogeschool Tilburg werd door studenten bezet. Ze eisten democratisering van het hoger onderwijs.
Nogmaals Midas
‘Is alles goed met uw poes?’ vroeg ze. ‘Eh… ja hoor,’ zei ik ondanks mezelf toch lichtelijk verrast. ‘Want hij heeft maar drie pootjes,’ vervolgde ze licht beschuldigend.
Dzogchen, dualiteiten en conditioneringen
Best wel lastig trouwens, om je voortdurend bewust te zijn van die dualistische visie op alles. Geconditioneerd als we zijn door opvattingen, overtuigingen, door ons identificatie- en associatievermogen, door ons gelijk hebben over gelijk hebben.
Irritaties
Ik ben behoorlijk neurotisch en intolerant, dus.
Rooie mensen
Op de Rozengracht kwam volkomen onverwacht een man uit een zijstraatje gelopen met de onverwachtheid van een ouderwetse opgewonden speelgoedauto die zojuist losgelaten was. De man kwam direct ongehinderd naast me lopen en begon meteen tegen me te praten, alsof hij een onderbroken gesprek hervatte.
Onverschilligheid
Van de tien jaar waarin Doede en ik tot elkaar veroordeeld waren vonden de meeste contacten in de gevangenis plaats. Dat was wel zo veilig, want in de spreekkamer kon hij weleens agressief worden.
Treurnis
In een mooie tuin stond een treurwilg. Zijn naam was Treurnis, maar hij noch iemand of iets anders wist hoe hij ooit aan die naam was gekomen. Hij had zijn vader of moeder niet gekend, want die waren al knetterend in rook opgegaan in een houtkachel, nog vóór hij van wilgenteen wilg werd.
