Henk van Kalken heeft affiniteit met het boeddhisme (Kagyu) en is dzogchenpractitioner.
Vissen martelen gaat beter in stilte. Af en toe werd er met een ruk opgehaald, en als er dan geen spartelend slachtoffer aan de haak zat, werd er zacht gevloekt. Omgekeerde mantra’s van frustratie.
Liefde is mooi, liefde is alles. Alles is liefde. Liefde is soms ook treurig. Iemand willen ‘hebben’ die je niet krijgen kan, zorgt voor de blues. Iemand verliezen waar je van houdt, geeft diep-donkere blues. Persoonsgerichte liefde is vooral op het eigen ik gericht en nauwelijks op de ander.
Het universum kent geen criteria voor goed, kwaad, bescheidenheid of onbescheidenheid. Die criteria bedenken mensen. Door bescheiden gedrag laat je het licht op een ander schijnen.
Als je Aanwezig bent, ben je in het hier en nu, in het ergens en gisteren, in het daar en morgen, in het overal en overmorgen, in het nergens en (n)ooit. Onafgebroken en ononderbroken.
Maar, vertelde een inwendig stemmetje, was toch er een secundaire winst. Het bevredigende gevoel Goed te zijn geweest. Het Brave Hendrikgevoel.
Ik woon in een dorpje op nummer twintig en vulde dat braaf in op het on- line-formulier. Alleen: het moderne uitvloeisel van de goeie, ouwe PTT was het niet met mij eens dat ik op twintig woonde, en eiste dat ik een ‘A’ zou toevoegen. Dat weigerde ik, want ik woon niet op ‘A.’
Wat is alleen? Is dat hetzelfde als eenzaam? Ik heb tijdens mijn twee handenvol (en inmiddels overlopende) lentes vaak mensen ontmoet die zeiden dat alleen-zijn niet hetzelfde is als eenzaam zijn.
