‘Het lijkt niet te loochenen, we staan voor een vorm van pessimisme. Voor drang naar levensverzaking. Het saldo van elke bestaansvorm is negatief: de westerling die zich boeddhist wil noemen, zal ermee dienen klaar te komen.’
‘In ieder van ons is de wil aanwezig om een land van gelukzaligheid te scheppen’
Het vertalen van het Grote Reine Land Sutra, heeft mij ertoe aangezet om ook eens te kijken welke visie andere boeddhistische stromingen hebben over de boeddha Amida en het Reine Land. Zo kwam ik terecht op dit boekje van Thich Nhat Hanh (TNH), enkel in het Engels en als e-book verkrijgbaar.
Voor mij was het loslaten van regels na een leven vol ‘moeten’ een bevrijding
Vorige week schreef Joop Hoek in een column in het BD over zijn twijfel, of hij nog wel boeddhist wilde zijn, dat eeuwige zitten, die opgelegde vriendelijkheid, ook in zijn mails en brieven. Hij voelde zich opgesloten, wil een breekijzer om die deur open te krikken. In onderstaande tekst reageert Geertruida* op die column.
Zen Kring – zen in het westerse leven toepasbaar maken (twee en slot)
De voortrekkersrol die de Zen Kring een aantal jaren heeft vervuld bij de introductie van het zenboeddhisme in Nederland, werd na 1973 geleidelijk aan overgenomen door andere organisaties.
Zen Kring – geen plaats voor een lerarenstatus- aflevering 1
Wat moeten die monniken een pret hebben. Weer zo’n westerling die helemaal naar hun land is gekomen omdat hij zo nodig moet mediteren.
Erik Bruijn – Naar het dak van de wereld (aflevering 3 en slot)
De kunst, die evenals alle andere facetten van het leven in Ladakh nauw met de boeddhistische religie verbonden is, werd door de nieuwe politieke situatie in Tibet en aan de Chinese- Indiase grens van een belangrijke inspiratiebron en voedingsbodem afgesneden. Ladakh is dan ook niet alleen door zijn natuurlijke gesteldheid eenzaam en afgelegen, maar het verkeert nu ook in een religieus en cultureel isolement.
Erik Bruijn – Naar het dak van de wereld (aflevering 2)
Terwijl m’n ogen nog even aan de duisternis moeten wennen loop ik naar de schemerig verlichte kapel, die bewaakt wordt door een nors uitziende monnik. Dit is het verblijf van Mahakala, de ”Grote Zwarte“, de vernietiger van al het geconditioneerde.
Erik Bruijn – Naar het dak van de wereld (deel 1)
Als we eindelijk in Ladakh arriveren is het alsof we een andere wereld binnengaan. Het landschap verandert plotseling in een maanachtig berglandschap met steenwoestijnen en grote vlaktes waarin geen levend wezen te bekennen is.
Leren omgaan met gedachten en gevoelens
Je kunt op een heleboel manieren leren omgaan met gedachten, gevoelens, emoties en pijn. De ene helft van Nederland geeft therapie en de ander helft is in therapie. Of allebei. En natuurlijk helpt dat ook. Maar het is een andere weg. Ik durf te beweren dat de weg via meditatie nog meer aan de wortel van het geheel komt.
Diana Vernooij – Dweilen met de kraan open, hulp aan daklozen in Californië
Iedereen herkent ze wel op straat, de mensen met de dreadlocks en vervreemde blik in de ogen, of met een rugzakje en een blikje goedkoop bier, hangend op een bank – daklozen. In Nederland lopen er op iedere persoon die je herkent als dakloos minstens 15 mensen rond die je niet als dakloos zou herkennen. In de VS is het misschien zelfs wel omgekeerd.
De landschapstuin van de Noorder Poort
Op de Noorder Poort staat zen beoefening centraal. Ook een landschapstuin moet dus helpen om stil te kunnen worden, om in contact te kunnen komen met je boeddhanatuur of ‘je ware zelf’. Stilte was dus een belangrijk uitgangspunt.
Over hulp bij zelfdoding door dierbaren
De overheid heeft geen remedie tegen existentieel lijden. Als niet de overheid daarvoor een oplossing kan aandragen, dan moet toelaatbaar zijn om dat buiten overheidsverband te doen. Aan iemand die existentieel lijdt en zelf geen uitvoering meer kan geven aan zijn wens om dood te gaan, mag geen hulp worden onthouden.
Wat is nu eigenlijk de intentie van zen, vraag ik de leraar.
Na twee weken ‘personal practise’ is de sesshin gestart. Dat betekent verdubbeling van ochtend- en avondmeditatie, volledige stilte behalve de dagelijkse dharmatalk, en alle maaltijden in oriyoki-stijl.
Lydia Hagoort – Potala en Norbulingka
In mijn verbeelding paste dit donkere en koude paleis helemaal bij zijn ontsnapping in de nacht. Vermomd als een Tibetaanse leek reed hij met een klein gezelschap, op paarden, over een weg langs de rivier.
Laura Arends – boeddistische termen verklaard
Toen mij door de BD-redactie gevraagd werd een woordenlijst samen te stellen met termen die in het boeddhisme gebruikt worden dacht ik dat is een makkie. Totdat ik mijzelf verloor in de vele verschillende stromingen en vertakkingen, met ieder hun eigen woorden.
We weten vaak niet meer hoe we moeten sterven
Nog geen vijftig jaar geleden was sterven puur een zaak van de natuur. Hoe anders is dat tegenwoordig, met het immens grote aanbod aan medische behandelingen?
Diana – Koans
Een zenweekend koans. Het is mijn eerste weekend hier in zenklooster Upaya, Santé Fé in New Mexico van een langer verblijf. Koans ben ik altijd uit de weg gegaan. Mij veel te orthodox.
Diana Vernooij – Dokusan
Dokusan is het onderhoud met de leraar tijdens je zenretraite. In de stilte komen alle ongemakken en spoken te voorschijn. Dat is je praktijk, en in het onderhoud stel je je vragen. Wat is je beoefening nu, wat is het belangrijkste op dit moment
Lydia Hagoort – Yamdrok Yumtso
Schorpioenen: de wereld is er weer vol mee. Wat je ook mag denken van religie als achterhaald en onderdrukkend ‘concept’, feit is dat ons westerse denken niet meer weet wat het aan moet met schorpioenen, oftewel ‘het kwaad’.
Tse thar, Tibetaans-boeddhistische dierenbevrijding
Onvermijdelijk dringt zich hierbij de vraag op of tse thar-rituelen voor velen een soort compensatie zijn voor een dagelijks slechts half geleefd boeddhisme. De vergelijking met de katholieke biecht of een verzoening zoekend ritueel tekent zich af.
Douwe Tiemersma – De rol van de Guru
‘Ik heb al een keertje gezegd. De situatie is des te beter, naarmate de Guru onzichtbaar is, wanneer de vorm van de Guru zo minimaal mogelijk is. Het is namelijk zo dat uiteindelijk de Guru helemaal zal moeten verdwijnen, qua vorm. Net trouwens als de vorm van de leerling. Dat is het waar het naar toe gaat. Dat leraar en leerling verdwijnen, één worden.’
Lydia Hagoort – Jowo Rinpoche
In 1992 maakte ik een reis door Tibet. Urenlang zat ik in Lhasa in en ook op het dak van de tempel. De Jokhangtempel is gebouwd in 647 door koning Songtsen Gampo. Volgens de legende gooide de koning een ring in de lucht om de plaats van de tempel te bepalen. De ring kwam terecht in een meer, en vervolgens rees als een wonder een stupa omhoog op die plek.
Stupa’s in grote verscheidenheid
De stupa, aanvankelijk alleen bestemd als bewaarplaats van de as van Boeddha, die volgens de legende over de gehele boeddhistische wereld verspreid zou zijn, ontwikkelde zich langzamerhand tot bewaarplaats van relikwieën van Boeddha en zijn leerlingen. Later werden ook stupa’s opgericht ter herinnering aan gedenkwaardige gebeurtenissen in de geschiedenis van het boeddhisme.
Vallen voor de verleiding van het kwaad
Het is wel degelijk mogelijk te beseffen dat je midden in het kwaad zit, wél te beseffen wat niet goed is, en wél te zien dat waartoe we neigen niet noodzakelijk is.
