We wonen hier nu al weer ruim twee jaar en moesten voor het eerst onze rijbewijzen verlengen. Normaal gesproken zijn die vijf jaar geldig, maar het eerste rijbewijs dat je krijgt gaat slechts twee jaar mee. Op zich is zoiets niets om je druk over te maken, ware het niet dat een van de weinige dingen die hier nodig zijn om zo’n papiertje te krijgen is, dat je een kleurenblindheidstest met goed gevolg aflegt. Twee jaar geleden was dat allemaal goed afgelopen omdat het feit dat ik maar een kwart van de kleuren goed zag volkomen genegeerd werd. Maar dat was in het kleine Mae Taeng en nu moesten we naar Lampang, waar alles veel professioneler is ingericht.

Eerst hebben we geprobeerd om zonder gezondheidsverklaring de verlenging te verkrijgen. Voor het eerste rijbewijs moesten we namelijk ook bij de dokter een kleurzichttest doen, die ik uiteraard ook niet haalde. Toen ik zei dat ik de stoplichtlichten probleemloos kan zien keurde ze me toch goed. We hadden gehoord dat de gezondheidsverklaring vaak niet gecontroleerd werd, dus onder het motto “niet geschoten, altijd mis” waagden we het erop. Helaas, dat feest ging niet door.

Gelukkig bleek het verkrijgen van de gezondheidsverklaring geen probleem. In het ziekenhuis in Lampang werd er geen kleurzichttest gedaan. Alleen bloeddruk, temperatuur, lengte en gewicht meten en van vijf ziektes zeggen dat we die niet onder de leden hebben, 100 Baht (€ 3) afrekenen en de volgende dag weer naar het Transportation Office voor een tweede poging.

Eerst werd het papierwerk allemaal gecontroleerd en van de nodige stempels voorzien. Daarna volgde het kritieke moment: de tests.

In de testhoek staan drie apparaten waarmee feilloos kan worden vastgesteld of je een goede chauffeur bent. De eerste test gaat met een soort stoplicht. Helaas niet een waar rood boven en groen onder zit. De bedienster laat op één van de drie posities een rood, geel of groen licht zien. Mieke ging eerst en tot mijn opluchting waren rood en groen op dit stoplicht redelijk goed te onderscheiden, net als bij echte stoplichten overigens. Geel en rood echter, leken in mijn ogen precies hetzelfde. Alleen leek geel iets zwakker. Toen het mijn beurt was ging het bijna foutloos: “green, red, yellow, green, red”. “Geel” siste Philippe, een goede vriend van ons die meegekomen was. “Ehhh yellow” verbeterde ik snel. Geslaagd.

Door naar test 2. Daar wordt getest of je gezichtsveld wel groot genoeg is. Een voor een moesten we plaats nemen op het blauwe (?) krukje, onze kin tegen een steuntje houden en naar een gele (?) stip kijken. Links of rechts ging dan een rood of groen lampje branden, dat we moesten zien zonder opzij te kijken. Het waren weer de voor mij goeie kleuren rood en groen, dus ook deze test verliep goed.

Op naar test 3, waar bekeken wordt of je diepte kunt zien en of je reactiesnelheid goed is. In het testapparaat staan twee verticale cilindertjes. Een touwtje loopt vanaf het krukje waar je op moet plaatsnemen het apparaat in naar het ene cilindertje en dan via het andere cilindertje weer naar buiten, terug tot aan het krukje. De bedoeling is dat je door aan het ene eind van het touwtje te trekken en het andere eind te laten vieren beide cilindertjes op dezelfde afstand zet. Als dat gelukt is moet je op het rechter pedaal dat op de grond staat drukken. Hoe dieper je het indrukt, hoe meer groene lichtjes er gaan branden. Dan, ineens, gaat er een rood licht branden en moet je zo snel mogelijk het linker pedaal indrukken. Ook geslaagd.

Na de geslaagde tests worden we in een kantoorruimte achter een computer gezet, waar in een 3 kwartier durende presentatie wordt uitgelegd hoe je je verantwoord door het Thaise verkeer beweegt. Tussendoor krijgen we enkele meerkeuzevragen, die we echter niet hoeven te beantwoorden. We moeten er even over nadenken en dan wordt het juiste antwoord rood. Of is het groen?

45 minuten later hebben we bewezen de Thaise verkeerschaos te kunnen trotseren en hoeft alleen het rijbewijs nog te worden gemaakt. Daar hoef je hier geen paar dagen op te wachten; je krijgt het meteen mee. Mieke mag naar loket 1, ik naar loket 2. Er wordt wat getypt, uiteraard veel geniet en gestempeld, dan een foto gemaakt, ik reken 555 Baht (€ 16) af en loop opgelucht de wachtruimte weer in. Voor Mieke duurt het allemaal veel langer. Haar paspoort wordt meerdere malen gecontroleerd, omgedraaid, doorgebladerd, weer gecontroleerd. De medewerkster heeft geconstateerd dat op haar oude rijbewijs de naam Kupers ontbreekt. Dat wisten we wel, maar we kregen dat indertijd in Mae Taeng niet duidelijk gemaakt, dus hebben we het maar zo gelaten. Verder had Mieke bij haar nationaliteit “Dutch” ingevuld, en dat land kende de medewerkster niet. Een kwartiertje later was alles blijkbaar duidelijk en kwam ook Mieke met haar felbegeerde kaartje naar buiten.

Extra bonus: het rijbewijs blijkt geldig tot je eerste verjaardag volgend op de datum 5 jaar nadat het is verstrekt. Ik kan er dus 5 jaar en bijna 10 maanden mee vooruit.

Bij het wegrijden reed ik zowat een brommer omver: de praktijk is altijd weerbarstiger.