Wat we niet verwacht hadden, maar toch is gebeurd, is dat de toekeh weer twee eitjes naast de voordeur heeft geplakt.
Belangrijk om te weten is, dat in Thailand de weg voor veel meer doeleinden gebruikt wordt dan alleen voor het verplaatsen. Een vluchtstrook dient bijvoorbeeld ook als parkeerplaats, (brom)fietspad, rijbaan om tegen het verkeer in te rijden en plek om marktkraampjes neer te zetten.
Het is winter. De temperaturen dalen ‘s nachts tot 10 graden hier in Nong Noi en dat is best koud in een huis zonder kachel dat niet echt helemaal dicht kan, zeker als je na 3 jaar Thailand 30 graden als een aangename temperatuur om bij te werken bent gaan beschouwen.
Toen die ik die avond net in bed lag begon de karaoke vanuit Nyom’s dorp over de rijstvelden te schallen en was mijn vraag “waarvoor heb je het nodig” luid en duidelijk beantwoord.
“Amazon kub cahd?” vraagt het meisje achter de kassa. Ze kijkt er behoorlijk streng bij. Maar ja, ik heb geen membercards of clubcards. Niet van de supermarkt, niet van de Makro, niet van het tankstation, niet van de telefoonwinkel en dus ook niet van Amazon coffee. Dat zijn allemaal clubs waar ik af en toe wat koop, maar waar ik verder niet bij hoef te horen.
Thaise restaurants lijken in één opzicht erg op die in Nederland: je kunt er eten. Voor het overige zijn er weinig overeenkomsten. Zo is een comfortabele zitplaats hier absoluut geen punt van aandacht. Plastic krukjes, houten of betonnen bankjes (die laatste dan bij voorkeur opgeschilderd als aardbei, watermeloen of koe) of stoelen met een veel te rechte rugleuning, je komt ze volop tegen.
In Thailand is “draagt elkanders lasten” geen holle praat. Overlijdt er hier iemand in het dorp, dan komen er meteen allerlei mensen in actie. Nog dezelfde avond is er bij het huis van de overledene een groot tentdak geplaatst en is er een grote lading tafels en stoeltjes aangevoerd.
Een week of twee geleden is het regenseizoen dan toch echt begonnen. Wij waren die dag naar Chiang Mai geweest en op de terugweg zagen we de bui al hangen. De weersvoorspellers hadden net die ochtend gemeld dat het regenseizoen nog wel een maand op zich zou laten wachten, dus we hadden er niet op gerekend.
In Nederland was dat zo’n beetje standaard: ‘Nee, meneertje, we kunnen hem natuurlijk wel opsturen maar dan bent u 75 eurootjes kwijt om te laten kijken wat het probleem is en een offerte voor de reparatie op te stellen. Het reparatiebedrag komt er dan nog bij en dan heeft u nog steeds een computer van 3 jaar oud. Toevallig hebben we net een mooie aanbieding….blabla enzovoort.’
