Theorieën zijn de paddo’s van de geest.
Dat de ander van wie je bevestiging zoekt alleen in jou zou bestaan, zoals jij stelt, is een solipsistische gedachte. Solipsisme is de westerse pendant van de advaita vedanta. Voor zover ik weet zijn beide, zowel het solipsisme als de advaita vedanta, onbewijsbaar en onweerlegbaar. Terminaal speculatief. Je kan erover bakkeleien tot het einde der tijden. Metafysica, noemen ze dat.
Sommigen nemen het solipsisme voor waar aan en putten er troost en kracht uit. Anderen nemen het voor waar aan en worden er eenzaam en verdrietig van. Weer anderen houden het voor onwaar. Ikzelf hou het alleen voor mogelijk, wat het onmogelijk maakt om er conclusies uit te trekken.
Vroeger was ik een liefhebber van filosofie en nog steeds kan ik genieten van al die wonderlijke invallen, bouwwerken en ruïnes van het monomane diepdenken, maar alleen nog als verschijnsel, niet meer als waarheid. Net als met (piek)ervaringen dus.
Theorieën zijn de paddo’s van de geest. Voor je het weet zit je te trippen. Voor je het weet denk je dat je de Waarheid kent. Voor je het weet denk je dat je verlicht bent.
Niet-weten is een tegengif. Het zet je weer met beide benen op de grond. Een verademing, na al dat luchthappen. Hoef je niet meer als een weerhaan met alle geesteswinden mee te waaien. Laat die haan maar draaien, laat die macho kraaien, hij is en blijft een kop zonder kip.
En je autobiografie? Die kan je dan wel op je buik schrijven. Zo vaak je wil. Probeer maar eens. Een heerlijk gevoel, onbetaalbaar.
Beste Hans,
Diep in mijn hart heb ik altijd gehoopt dat iemand me nog eens schaakmat zou zetten, helemaal. Alle ruimte krijgen en tegelijk geen kant meer op kunnen. Gewoon perplex staan. Niet om één idee of ervaring of gebeurtenis of toestand maar totaal. En wat er dan overblijft, of niet overblijft…
Is er nu iets veranderd? Misschien alles. Misschien niets. Moet er iets veranderen? Moet er iets hetzelfde blijven? Ik kan eigenlijk niets anders zeggen dan ‘bedankt’. En ik weet niet eens waarvoor!
