Zijn hoofd tolt van gedachten, vandaar trekken ze naar zijn buik en veroorzaken een draaikolk van emoties die de overhand nemen. Waar komen die emoties vandaan? Maar dat is alweer een gedachte, concentreer je op het tellen van je ademhaling, ook een gedacht, maar vooruit maar. Adem in adem uit, blijf met je aandacht bij je buik.
Zen
Paul – Lekker zennen
Op TV werd een man met een Boeddhabeeld op de vensterbank gevraagd of hij iets van het boeddhisme wist. Hij antwoordde eerlijk: “Het boeddhisme interesseert me niet, boeddha wel”.
Bodai – de bel
De bel- het was tijd voor de tempeldienst en iedereen liep erheen. De Doan, de monnik achter de gongen en bellen, sloeg een steeds sneller ritme op de grote tempelgong. Iedereen was binnen en de diepe zware stem van de Doan zong de eerste regels ‘Sankira mooooooooonnnn’.
Bodai – Varsika (de regentijd)
Bodai begon zo langzamerhand aan het kloosterleven te wennen. ’s Morgens meditatie en gym, na het eten werken en tempeldienst. Na de lunchpauze, werk en tempeldienst en na Yakusaki (diner) meditatie en daarna naar bed.
Bodai – in training
En zo gebeurt het. Bodai rent samen met de monniken naar het dorp. ‘Waar kom je vandaan’, vraagt een monnik tijdens het hollen. ‘Ik kom van de Boeddhaland-tempel,’ zegt Bodai. ‘Ah, de tempel van meester Bibashi. Hoe oud is hij eigenlijk?’
Bodai – een zware last
Na verloop van tijd zag hij iemand met een bos takken op z’n rug voor zich lopen. Nadat Bodai hem ingehaald had, zag hij dat het een oud mannetje was en dat hij het behoorlijk zwaar had met zijn last. Bodai zei: ‘goeie middag, volgens mij gaan we de zelfde kant op. Zal ik een […]
Bodai – Een verdwenen hoofd
Bodai richtte zich op het bos en zijn reis en zette flink de pas er in en grinnikte; Ja, ja, vleugelvoeten. Het smalle bospad begon breder te worden en het bos werd minder dicht, in de verte stond een boerderij.
Edel – Een geschiedenis van polemieken
De geschiedenis van het boeddhisme is een geschiedenis van polemieken. Boeddhistische teksten, van het oudste boeddhisme tot nu, kun je lezen als een altijd opnieuw weerleggen van misvattingen.
Dick – Feest van Licht (1)
Maar toen kwam dat mailtje van Damiaans stand-in: ‘Dank voor de uitnodiging voor 12 december. Was er graag bij geweest ware het niet dat ik een andere verplichting te vervullen heb. Vraag me gerust een andere/ volgende keer. Als ik kan, kom ik. Ik ben er voor je. Vrede, licht en alle goeds’.
Bodai – De sutra die je hart verwarmt (deel II)
Schaterend van de lach zei de meester: ‘Een klap met de stok en je slaat een levensgroot gat in de fantasie en door dat gat sijpelt de werkelijkheid binnen.’
Bodai – De sutra die je hart verwarmt
Ik woon nu alweer vijf jaar hier. Ik heb lang nagedacht over waarom mijn stiefvader mij altijd sloeg. Ik denk dat het was omdat hij anderen altijd de baas over hem liet spelen en eigenlijk bang voor ze was. En dan sloeg hij mij omdat ik niet van hem kon winnen. Ik heb geleerd om daarvan weg te lopen en me niet te laten slaan.
De rode fiets
In de binnenlanden van Mongolië
zat een Mongool op een steen
Silent Illumination (1) – Hongzhi’s Stille Verlichting
Hongzhi neemt een belangrijke plaats in in de geschiedenis van de ontwikkeling van ch’an-meditatie. Hij behoorde tot de caodong-school (tsow-dong Chinees; sōtō, Japans) en hij is de belangrijkste voorloper van Dōgen, die de geschriften van Hongzhi mee naar Japan nam. Het was een uitgebreide verzameling van teksten, die alom werden gewaardeerd om de poëtische kracht ervan.
Dick – Juwelenschip
Mijn vroegere vriend Hans Korteweg heb ik, na een halve eeuw van weg geweest, onlangs weer ontmoet. Wat een wonderlijke belevenis.
Boeken – Volmaakt Helder Stil Zijn
David Carse woont in Vermont VS, waar hij zijn werk als timmerman voortzet. Hij is geen leraar en geeft ook geen onderricht.
Taigu – Het lege graf
De mens is pas werkelijk mens in het zicht van het transcendente. Het antwoord op de vraag of de Boeddha vrijwillige levensbeëindiging had kunnen billijken, is vrij voorhanden.
‘Goodbye Bertjan… don’t forget to shine!!!’
Dit was het laatste verhaal uit de serie ‘Sogenji desu…’
Toen gaf ze me nog een laatste hug en zei ze:
– ‘Goodbye Bertjan… don’t forget to shine!!!’
En inderdaad: misschien is het wel zo eenvoudig.
Sogenji desu: SUSOKKAN
Dat zijn de momenten dat je iemands hersenen wel zou willen inslaan. Letterlijk dus…En trouwens ook de hersenen van al die mensen die langsliepen met de kyōsaku – de encouragement stick die ons tijdens zazen bij de les moest houden.
Dick – Mijn vader
Als ik dat opschrijf, ‘mijn vader’, komt er een gevoel in mij op dat ik moeilijk kan omschrijven. Hij is nooit ‘van mij’ geweest. Nooit echt.
Sogenji desu: KI
Voor ik naar Sogenji vertrok vroeg ik me af of ik het allemaal wel aan zou kunnen: eindeloos veel zazen, weinig slapen, de kou, het moordende tempo waarin alles ging, het gebrek aan privacy, het harde werken.
Sogenji desu: SAKURA
Vanaf half maart werden we toch wel een keer of tien per dag opgebeld met de vraag ‘of de sakura al bloeide’. Hanami – de kunst van het bloemen kijken – is namelijk big in Japan en daarbij draait alles om de bloesem van de sakura, de kersenboom.
Sogenji desu: DOZO
Als het om eten ging, dan was het ieder voor zich. Ik kan me nog goed herinneren dat toen ik nog maar net in Sogenji was, iemand tijdens yakuzeki – de maaltijd om vijf uur ’s middags waar de opgewarmde restjes van de lunch geserveerd werden – iemand recht voor mijn neus ongegeneerd letterlijk alle stukjes tomaat uit de salade viste.
Zeshin – De functie van een zenmonnik
Toen ik indertijd naar een Japans klooster vertrok had ik geen idee waar ik terecht zou komen, laat staan dat ik wist wat het kloosterleven inhield. Zonder dat ik het inhoudelijk wist was ik aan een opleiding begonnen. Elke Japanner weet dat je voor twee zaken in een klooster kan verblijven. De eerste is de priesteropleiding, en de tweede is een tijdje in retraite gaan.
Sogenji desu: KANNON
Net een week ervoor had Peter me verteld dat hij hier in Sogenji pas gemerkt had hoe jaloers hij eigenlijk was. ‘En dat terwijl ik van mijzelf dacht dat ik dat helemaal niet was! Maar man… ik ben zó jaloers… en de hele tijd ook… op iedereen… om niks!’ Dat kwam me akelig bekend voor.
