Eigenlijk is het bijna niet te geloven, maar de keuken van Sogenji draait vrijwel volledig op kuyo‘s: giften van mensen uit de buurt. We hoefden zelf maar heel weinig eten te kopen: tofu, melk om zelf yoghurt van te maken, dat soort dingen. Het grootste deel van ons groente en fruit kregen we van vijf of zes winkeliers. Alles wat ze niet meer konden of wilden verkopen kwam naar Sogenji. Ook hebben veel Japanners uit traditie nog een eigen groententuintje. En wie zelf zo’n tuintje heeft, weet wel hoe dat gaat: het hele jaar sta je te wieden en te schoffelen, en dan is het tijd om te oogsten en heb je opeens zoveel, dat je het onmogelijk allemaal zelf op kunt eten. Dus in de tijd stond er iedere ochtend wel iemand voor de deur –  Gomen kudasai…!?! –  met een zak daikon of komatsuna. Bij elkaar was dat meestal meer dan  genoeg voor de hele sangha.

Soms zelfs wat te veel. Ik kan me herinneren dat ergens midden in de zomer zo’n beetje alle winkeliers op hetzelfde moment besloten om van hun voorraad uien af te willen. Hadden we ineens zo’n zestig grote dozen tjokvol uien. En dat terwijl de sangha in de zomer juist op z’n kleinst is. Dus drie dozen de man, zeg maar. Nou blijven uien natuurlijk best lang goed, maar bij een gemiddelde dagtemperatuur van ruim boven de dertig  graden én een hoge luchtvochtigheid houdt zelfs de meest doorgewinterde ui het niet lang vol. En hoeveel ui we ook aten – uiensoep, uientaart, gevulde ui, door de pasta, over de aardappels met kaas – het was niet te voorkomen dat we uiteindelijk toch nog met zo’n vijfentwintig dozen half vergane uien bleven zitten.