Een mogelijk voordeel van onze angst voor besmetting van het coronavirus is dat we nu mondiaal gezien een gemeenschappelijke vijand hebben en dat deze vijand nu een virus is en niet een ander volk.
‘In Nederland ontstond al snel een ernstig tekort aan beschermend materiaal tegen het coronavirus. Zelfs voor huisartsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel. Met gevaar voor eigen gezondheid en toekomstige inzetbaarheid moeten deze professionals patiënten bezoeken. Individuele personen in Nederland met contacten in China lijken aan het benodigde beschermingsmateriaal te kunnen komen.’
In 2013 kwam een vertaling uit van de boeddholoog Paul van der Velde van een verzameling boeddhistische poëzie die dateert uit het einde van het eerste millennium. Het gaat om liederen die gecomponeerd werden door adepten in de boeddhistische meditatiemethodes, de zogenaamde siddha’s, waarin ze hun verlichtingservaring op een symbolische manier uitdrukten. Het gaat hier om de zogenaamde Caryāgīti, korte liederen van hooguit 20 regels.
Weten we zeker dat we gelijk hebben in de politiek? Nee, natuurlijk niet, het is geen weten, maar een geloof. Helaas beseffen we dit onvoldoende. We zouden wensen dat ons geloof meer zekerheid bood. Dat is onze behoefte, we willen het bewijs ontvangen dat we een deugdzaam mens zijn, ondanks alle egoïstische beslissingen die we, ten nadele van anderen, in ons leven genomen hebben.
Geen idee waarom, of waardoor, maar wel wanneer. Laatst, s’ ochtends in alle vroegte vond ik mijzelf terug in bed en lag ik ‘lagen af te pellen.’
Drie maanden later belde ze op een onwaarschijnlijk uur van de nacht. Ik luisterde, terwijl ik me nog aan de mooie droom probeerde vast te klampen waar haar telefoontje me wreed uit weggerukt had, naar haar rijkelijk met tranen besprenkeld verhaal. Over wat er niet meer ging, wat ze niet meer kon en vooral niet meer wilde.
Als Boeddha toch zelf nog eens aanwezig zou zijn en kon zien wat de mensheid met zijn ontdekking gedaan heeft. Er een ‘isme’ van gemaakt heeft, met regels, voorschriften, ge- en verboden.
Norbu vergelijkt terecht het optreden van de Boeddha in de Mahāyāna- en tantrateksten met dat van een Bollywood-acteur. In elke tantra en mahāyāna-sutra treedt de Boeddha in een andere goddelijke setting op, de ene nog fantastischer en absurder dan de andere. Het boeddhisme is door de op hol geslagen fantasieën van de Indiërs een echt Bollywood-boeddhisme geworden.
Beoefenaars van Chod nodigen de schaduwzijde en haar angsten uit en in plaats van zich terug te trekken en weg te rennen in een zelf beschermende reflex, bieden ze hun lichaam symbolisch aan als voedsel voor de demonen.
Als onze opvoeders op een wijze met ons omgaan waardoor we ons welkom en veilig voelen, dan zullen we een geloof ontwikkelen dat we welkom zijn en veilig ons zelf kunnen blootgeven. Bij dit geloof staan we niet stil, we beleven het als vanzelfsprekend.
