Zondag was ik met mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, op een leuk familiefeest. Zij sprak met veel mensen die haar vertelden dat ze nooit meer naar Het Journaal of andere nieuwsmedia kijken of luisteren vanwege de ellende die die gremia presenteren. Ze raakten er geestelijk ontwricht van, vertelden ze. Dreigende armoede door de hoge energieprijzen, sociale onrust, oorlog en een snel stervende aarde, ze kunnen er niet meer tegen.
Ik blijf kijken, niet omdat ik gek ben op ellende, maar omdat ik wil weten wat er zich in deze wereld afspeelt. Het is inderdaad zo dat je er geestelijk ontwricht van kan raken, maar mijn journalist zijn beschermt me. Ik kijk als nieuwsvergaarder die als een tweede huid om mij heen zit. Dat schept afstand, merk ik. Ik vermoed dat alle journalisten die bescherming hebben, evenals artsen en hulpverleners. Anders kan je je werk niet doen.
Mijn boeddhistische leraar moedigde mij ook aan om naar Het Journaal te kijken, de shit tot mij te nemen en daar op te mediteren.
Zo zijn er verschillende alters Joop. Soms schuift de ene de andere opzij en moet ik slikken, soms een traan wegwrijven als ik die verschrikkelijke beelden zie. Mensen in het afvoerputje. Dan weer registreer ik. Ik kies niet voor die alters, ze beschermen mij. Mijn hele leven al.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wouter ter Braake zegt
Niet kijken. Is niet zien. Is niet kunnen/willen zien. Is je ogen sluiten. Niet perse om te mediteren. Maar om je dan om te kunnen draaien en naar een andere kant te kijken. De kant waar de tafel gedekt is, de kant waar het behaaglijke bed lonkt, de kant waar een TV zonder wereldnieuws en leuke programma’s aanstaat. De kant van de ontkenning.
Tot de rauwe werkelijkheid zich weer aandient en deze je bevraagt. Wanhopig bevraagt: ‘ga je er iets aan doen? Of accepteer je alle ellende? Blijf je wegkijken tot de dood je van dit aardse leven komt scheiden, tot de dood je wegrukt van deze fysieke werkelijkheid? Blijf je wegkijken of durf je te kijken, naar buiten en naar binnen? En durf je dan te handelen? Een stapje te zetten, hoe klein ook, maar vanuit de grootsheid van je hart. Handelen zonder wanhoop, in het besef dat elke daad van liefde, mededogende liefde, een verschil maakt. Handelen zonder grootheidswaan. Woe wei. Handelen zonder driftig te handelen. Het verdriet en de pijn in de ogen kijkend. Wetend dat jouw zijn in deze wereld betekenis heeft, wetend dat het leven hier dient om je ziel te leren kennen en te bevatten dat deze wereld lijden bevat, grenzeloos lijden, maar dat jouw traan, jouw lach, jouw gift, jouw daad – hoe klein ook – de gehele zin van het leven bevat.
Rafa zegt
Ik weet niet of handelen nou altijd wel de juiste weg is… Ik wacht op de vraag..
Ik handel .. jij handelt ..wij handelen … Wat een puinhoop maken we er van ..