Een dag met een gouden randje…

Vóór mij een lang smal pad. Geen mens te bekennen.
Aan het eind van dat pad gebeurt hét.
Hét is een festival.

Ik, Stiltespinster, naar een festival? Dat kan toch niet!

Heel mindful begeef ik mij op weg. Mijn voetstappen knerpen zachtjes in de witte gravel, een meerkoet vliegt geagiteerd op en doet een poging een fuut te verjagen die het op haar kroost had voorzien. In de verte doemt een statig landhuis op met een eeuwenoude beuk er voor. Het is stil; alleen mijn voetstappen maken geluid. Als ik het bos bereik wordt de stilte verbroken door de vele vogelgeluiden. Al lopend dringt het tot me door dat er ook andere geluiden zijn waar te nemen. Het is het geluid van muziek, zomaar midden in het bos. Heel in de verte hoor ik de subtiele klanken van een viool. Dáár moet ik dus naar toe! Na een prachtige stiltewandeling bereik ik het festivalterrein. Ondanks dat er veel mensen zijn is het er relatief rustig. Uit diverse tenten en tipi’s klinkt muziek. Elke tent heeft zijn eigen geluidsruimte, met zijn eigen identiteit en het stoort elkaar niet; zodra je op een andere locatie bent word je vanzelf meegezogen door de prachtige klanken die daar ten gehore worden gebracht.

Ik geniet van een miniconcert van de pianovirtuoos Enrico Pace. Even later wandel ik naar een ander podium alwaar Haytham Safia zijn zelf gecomponeerde stukken op de Ud speelt. Om mij heen gebeurt van alles, maar het deert niet, de muziek trekt mijn volle aandacht en ik geniet er van. Ik dompel me helemaal onder in allerlei prachtige klanken. En als kers op de muzikale taart mag ik ook nog meegenieten van een zinderend slotconcert door het Nederlands Blazers Ensemble. Wat een feest!

Het was die dag allerminst stil om me heen, maar de muzikale klanken raakten me diep in mijn hart. Muziek kan zo helend zijn en je terug voeren naar je eigen innerlijke stilte. Dit is geluid ervaren op een heel ander niveau. Gelaafd en helemaal stil van binnen aanvaard ik de terugweg. Op het pad is het stil, geen mens te bekennen. In de verte doemt een mooi modern gebouw op. De meerkoet zit inmiddels op haar nest en bewaakt haar kroost. Mijn voeten knerpen zachtjes…

Dit was weer zo’n dag met een gouden randje.
Een oranjegouden dag.
In Oranjewoud.