En ineens stond ik vanmiddag niet gepland voor het restaurant aan de Rotterdamse Rijweg waar decennia terug mijn journalistieke loopbaan begon, er fotograaf Paul Stolk ontmoette met wie ik niet veel later het persbureau RPR oprichtte dat de Nederlandse journalistiek als in een lawine zou veranderen met human interest. Gewone mensen in het nieuws.
Zelfs het grint rond voor het restaurant leek nog hetzelfde. Paul is dood en ik vol herinneringen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.