Met regelmaat, zo halfjaarlijks zegt iemand mij:
“Allemaal schoone tekstjes, maar schrijf nekeer iets positiefs”.
Waarschijnlijk vol goede bedoelingen en misschien vanuit een zekere bezorgdheid. Hopend op een happy end (en we leven nog lang en gelukkig) of nog niet toe aan de realiteit die wel eens minder rooskleurig zou kunnen zijn. Maar zeker niet meer grijs!
Ik steek steeds, naar mijn gevoel, iets positiefs in mijn teksten maar ontken ook niet de andere zaken. Ik zie ze en deel ze. Getuig dat ze er zijn. Zonder dat iemand verplicht is om het te lezen.
Er is een “leesvrijheid” in dit land! De vrijheid van je ogen te sluiten of een oogje dicht te knijpen.. maar het is wel verboden om de cactus in het donker te knijpen… allemaal op eigen risico.
Ik probeer steeds mezelf te lezen, hoe het met mij is, aan de binnenkant, en merk dat ik ouder word, ik lees nu best zónder bril.
Tijdens het “lezen” de laatste weken merk ik dat er een lichtheid is, een intieme vreugde. De keuze voor de innerlijke lach! Die is er natuurlijk allang maar het valt mij meer op. Misschien omdat het hartverwarmend werkt en bij deze lage temperaturen warmere plekjes meer opvallen. En omdat ik méér ‘zit’, ‘stap’, ‘eet’, ‘drink’, ‘slaap’, met aandacht en openheid, zonder met een houten hamer klaar te staan om mijzelf een flinke tik op het hoofd te geven als ik iets opmerk dat mij niet zint. Gewoon vrolijk, niet wetend, getuigend, liefdevol.
Op één dag tijd voel ik het getijde van mijn zelfvertrouwen. Ik zoek de touwtjes die het bedienen, het mechanisme, de radertjes.
Soms ben ik de schuchtere, bange teruggetrokken schildpad die omwille van handicaps ergens tegenop ziet, zich ontmoedigt;
en een uurtje later krijg ik vleugels, dan blaak ik van zelfvertrouwen. Ik ontleed en bestudeer.
Deze week viel er een glazen kommetje vanuit het bovenste vak uit de kast. Vermoedelijk viel het door de zwaartekracht naar beneden om daar in vele scherven uiteen te spatten. Ik reageerde niet, ik hoorde het kommetje gewoon niet. En nu denkt u, “het zal wel een stil kommetje geweest zijn …”
MIS!
Dus sprong ik ook geen gat in de lucht van het verschieten, hoefde dat al niet hersteld te worden.
Het kommetje was perte totale. Maar mijn rust bleef bewaard.
De muziek speelt steeds meer een rol in het dagelijkse bestaan! De nieuwe instrumenten zijn volop in de running en de oude worden nog steeds beroerd.
U bent steeds meer dan welkom dit aan de lijve te ervaren.
De dove papa speelt ’s avonds laat op haar verzoek de dochter in slaap met zijn gitaar, heeft een dagafsluiting en evaluatie met de zoon onder zijn dons (amai! In het duister is het enorm moeilijk liplezen! ). Vreemd genoeg hoort hij ’s nachts bij het inslapen het snurken van moeder de vrouw, (met de hoortoestellen uit!), of is het eerder de trillingen “voelen”? horend voelen, voelend horen?… Ik krijg voelhoorns, dát is het!!!
