Elk jaar in maart steekt de dahlia op het balkon van de Kloosterbunker de kopjes boven de aarde in de pot. Om met duizend kilo energie tot aan de herfst met prachtige rode enkelbladige bloemen mij blij te maken. Dit jaar blijft het stil in de pot, hoewel het warm en voorjaar is, de rust van een graf. Ik wacht af, heb met mijn handen nog geen aarde weggegraven.
De boom in het stadsparkje onderaan de Kloosterbunker is half dood, misschien wel voor twee derde. De schors laat los, takken breken af, een specht hakt, Bertus de kauw houdt niet van dode bomen, is weg. Ergens is het wel mooi om te zien, het sterven van die boom. Dikke takken die hemelwaarts steken, alsof ze het universum dragen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Ruud van Bokhoven zegt
Helaas zijn zij niet de enige in deze tijd waarbij het leven een andere wending neemt dan het besluit was. Zou het allemaal met elkaar in verband staan of is het toeval. Vergankelijkheid betekend verandering en zullen er zeker betere tijden aanbreken, dus Joop kijk vooruit en ga moedig voorwaarts.
Namasté ?