Jullie hebben Johan nooit gekend. Het was mijn cavia die door een interne explosie om het leven kwam.
Ik heb in mijn al vrij lange leven veel huisdieren gehad, vogels, vissen, honden, poezen, konijnen, egels en meer. Mijn intentie was het om er goed voor te zorgen, maar soms was ik onervaren of te achteloos in het verzorgen van die dieren. Zo ook met Johan, de cavia.
Ik was nog vrij jong toen ik de cavia had. Overdag liep Johan door het huis en in de tuin, ’s nachts en als hij gevoerd werd zat hij in een grote bak. Ik had me niet goed verdiept in het eten van een cavia. Had bij een dierenwinkel pitten en knolletjes gekocht en ze adviseerden mij daar ook om de cavia veel groenvoer te geven. In het open veld sneed ik allerlei soorten wilde sla af en gooide die in de bak met Johan. Soms wel zo veel dat je het dier niet meer zag. Op een dag explodeerde de cavia door het vele vocht, ik hoorde en zag het gebeuren.
Het is met schaamte dat ik dit neerschrijf.
Ik vermoed dat ik zelf ook een Johan ben, bang om te exploderen. Ik haat groene groente, hoewel ik afgelopen week wel komkommer met rode peper heb gegeten.
Toen ik een keer mijn kleinzoon opving en zijn moeder hem een trommeltje met verse groente en wat anders meegaf, zei het ventje: ‘Opa, ik vind dit vies, het kraakt zo tussen mijn tanden.’ We gooien het in deze bak, sprak ik, het vuilnisvat openend. Explosiegevaar moet je niet uitlokken.
Moedig voorwaarts!