• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Elfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • André Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Home » Columns » Het jaar 2019 – dag 2 – honddood

Het jaar 2019 – dag 2 – honddood

2 januari 2019 door Joop Ha Hoek

Ik was gisteren op een nieuwjaarsviering, het was een beetje rumoerig. Ik hoorde een man vertellen over het bezoek aan zijn vader, eerder op de dag. Het was heel naar om te zien, hij is al behoorlijk op leeftijd, krijgt veel pillen om de pijn te bestrijden, en hij poepte ineens op de vloer van de kamer, is toch licht dement, hoorde ik. Gaat het zo slecht met je vader, vroeg ik. Nee joh, ik heb het over mijn hond, met mijn vader gaat alles goed.

Ik ken de hond wel, een enorme zwarte lobbes, misschien wel zestig kilo zwaar. Het dier is al twaalf jaar oud en volkomen afhankelijk van medische zorg. Honden kunnen ook dementeren, zei een ander lid van het gezelschap. De kynoloog beaamde dat, hij neemt geen nieuwe hond meer, sprak hij ook. Dat zei hij twee lobbessen geleden ook. Nee, nu echt, zei hij.

Ik was wel blij dat zijn vader niet op de vloer gepoept had. Maar hij was geschokt door de degeneratie van zijn hond. En het naderende einde dat hij vreselijk vindt. Het komend gemis van zijn hondenvriend. Met kerst was ik in de kantine van een volkstuinvereniging om er een vorkje te prikken. Een vrouw vertelde dat ze wel 200 euro per maand uitgeeft aan medische kosten om haar hond in leven te houden. De hond zelf was er ook, een Labrador. Ook al een relatief oude hond. Een lieverd, die hond dan. De vrouw ook overigens. Zij verdringt het naderende einde, doet net alsof de hond niet steeds door zijn achterpoten zakt. Toen een ander laatst zei dat de hond toch wel erg ziek was, werd ze kwaad, ze werd met een naderend einde geconfronteerd van haar lieveling. Ze kan de dood van haar hond niet aan.

Ik heb een vriendin die in een goed jaar tijd twee honden verloor. De as van de dieren staat in twee urnen voorlopig bij haar in de woonkamer om later op een goede plek uitgestrooid te worden. Het is stil in haar huis.

Een Rotterdamse journaliste schreef een boek over haar dode hond en het gemis dat haar ten deel viel.

Er zijn mensen die keihard zeggen: dan neem je toch een andere, als ze iemand ontmoeten waarvan de hond net is gestorven.

Ik heb zelf een aantal honden gehad. Hertha, een foxterrier, die zeventien jaar oud werd. En Boy, een uit de krachten gegroeide boxer. En korte tijd een hond als logé van een man die vermoord is. Voor een verjaardag kreeg ik van de moeder van mijn kinderen en geliefde een Rottweiler puppy, in die tijd nog met een gecoupeerde staart. We noemden hem Quintus, het vijfde lid van ons gezin. Puppy’s ruiken zo lekker, met name hun oren. Toen Quintus pas bij ons was vrat hij pantoffels op en plaste op de vloerbedekking als ik iets te laat was met uitlaten. Dat vond ik niet erg, een pup is net een baby, maar die heeft een luier om en eet geen pantoffels op. En blaft niet. Maar je moet er wel goed voor zorgen en grenzen aangeven.

Quintus, vlak voor zijn dood.

Quintus werd mijn grote vriend. Ik liep urenlang met hem door polders en grienden en in het bos. In Buurse, in het grensgebied met Duitsland, door gevaarlijke veengebieden over soms nauwelijks zichtbare paden. Soms met vrienden die ook honden hadden. Grote en soms gevaarlijke honden. Of lieverds, zoals Bela en Katootje, Dalmatische honden, rijst met krentenhonden.

Mijn hond deed geen vlieg kwaad, mijn kleine kinderen sliepen bij hem in de mand. De hond ging altijd met ons mee, ook op vakantie. En als dat niet mogelijk was logeerde hij bij mijn ouders die ook gek op hem waren. Met de jaarwisseling kon ik gerust met hem naar buiten, hij vond het wel gezellig dat geknal en gesis. Bij een kynologenclub- waar ik geen lid van was, liet ik Quintus testen op agressie. Ze vuurden een revolver bij hem af: schotvast, was de conclusie. Hij mocht ook even in een pakwerker bijten en toen vertrokken we weer. Quintus en ik zijn autonomen, polderwezens, een beetje schuw ook. Clubs zijn niks voor ons.

Ik bleef Quintus wel altijd behandelen als hond. Dat vond hij ook het beste. En ik ook. Hij zag mij als de leider van de roedel. Dat gezag moest ik wel waarmaken.

Op een dag lag ik in een ziekenhuis voor een lichte ingreep toen mijn partner mij vertelde dat Quintus vergevorderde botkanker had. Een paar dagen later was mijn vriend dood en werd met mand en al begraven in een bos waar ik vaak met hem wandelde.

Toen ik weer thuis was maakte ik ’s avonds wekenlang een wandeling door een park waar ik voorheen ook met Quintus wandelde. Nu in mijn eentje. Ik werd er psychisch toe gedwongen, kon niet anders. Hondenbezitters hielden hun dieren aangelijnd als ik passeerde in die donkere avonden, als een verdrietige schim in de nacht.

Al mijn honden zijn nog in mijn herinnering, ik zou ze zo nog kunnen aaien, in figuurlijke zin dan. Zo mooi.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Columns, Dierenwelzijn, Geluk, Gezondheid, Joop Hoek, Zorg Tags: 2019, Bela, honden, joop hoek, Katootje, Quintus

Lees ook:

  1. Het jaar 2020 – dag 254 – kynologensteeg
  2. Het jaar 2018 – de driehonderdenzesendertigste dag – radicalen
  3. Het jaar 2019 – dag 169 – trageficus
  4. Het jaar 2020 – dag 176 – blafblaf

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. G.J. Smeets zegt

    2 januari 2019 om 18:51

    Waf.

  2. Monique zegt

    3 januari 2019 om 08:40

    Wat mooi! Wij hebben twee weken terug onze 15jarige Viszla in moeten laten slapen. Het was op. Ik steek nu iedere dag een kaarsje aan op zijn plek in de huiskamer en buig elke dag even naar hem, naar de herinnering.

  3. Michel Ball zegt

    3 januari 2019 om 19:03

    Vele, vele jaren geleden bracht ik een bezoek aan het hondenkerkhof van Asnières bij Parijs. Je kunt er gemakkelijk komen met metrolijn 13, maar je moet wel zorgen dat je de lijn neemt die aftakt naar Asnières-Gennevilliers, anders kom je in Saint-Denis terecht. Het is heerlijk om te zien hoe oude Parijse dametjes bloemetjes komen leggen op het graf van hun Fifi of Zouzou. Het adres: 4, Pont de Clichy, 92600 Asnières dur Seine, France -https://en.wikipedia.org/wiki/Cimetière_des_Chiens_et_Autres_Animaux_Domestiques

  4. Joke zegt

    4 januari 2019 om 21:34

    Mooi. En fijn te lezen dat je ook goede herinneringen hebt aan Bela en Katootje.

    • Joop Ha Hoek zegt

      5 januari 2019 om 11:18

      Ja hoor, ze konden zo leuk lachen, echte lieverds.

Primaire Sidebar

Door:

Joop Ha Hoek

Joop Ha Hoek, volger van de dhamma en redacteur. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 18 mei 2022
    ONLINE Lezingenserie 'Ieder mens een vredestichter'
  • 20 mei 2022 - 22 mei 2022
    The work that reconnects -Het werk dat weer verbindt
  • 22 mei 2022
    Kum Nye Yoga op zondag | Online
  • 22 mei 2022
    Lezingencyclus
  • 23 mei 2022
    Online course The Twelve Links of Interdependent Origination
  • bekijk de agenda

De werkplaats

De werkplaats.

Boeddhistische kunstenaars

Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
lees meer »

Pakhuis van Verlangen

In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

Boekbespreking – De jonge Filosoof

Erik Hoogcarspel - 9 mei 2022

In het boekje “De jonge filosoof” wordt een zekere Christoph opgevoerd, die in de bibliotheek een boek vindt van David van Goorle. Dit is het kleinere boek “Idea Physicae”, maar dan in het Nederlands. Christoph vindt met andere woorden de (niet bestaande) Nederlandse uitgave” Schets van de Natuur” in de bibliotheek.

Over populisme en het menselijk tekort

Kees Moerbeek - 8 mei 2022

‘Waarom is de burger boos?’ is volgens de geschiedkundige Maarten van Rossem gemakkelijk en ook wetenschappelijk verantwoord te beantwoorden, schrijft hij in zijn boek Waarom is de burger boos? De burger is boos, omdat hij bezorgd is over de omvangrijke immigratie en de veronderstelde negatieve effecten op onze samenleving. Dit artikel geeft een indruk van zijn boek, met aanvullingen van de socioloog Anton Zijderveld.

Boekbespreking – Een leven als ‘man of letters’. Biografie van David Hume.

Erik Hoogcarspel - 1 mei 2022

De rede kan ons tot overtuigingen leiden of laten twijfelen, maar alleen gevoelens zetten ons volgens Hume aan tot daden. Hume onderscheidt primaire indrukken en secondaire. Gevoelens zijn secondaire indrukken, want ze zijn als het ware een reactie op primaire indrukken, zoals pijn of genot.

Voor kinderen is een heel dorp nodig (2)

Rob van Boven en Luuk Mur - 20 april 2022

We houden van categorieën. Deze ouders zijn fout, en die pleegouders zijn goed. Zou het kunnen zijn dat er bij die foute ouders ook sterke punten zijn? En kan het zijn dat pleegouders ook hun problemen hebben? Wat voor boodschap krijgt een kind dat bij de ouders weggehaald is, bijvoorbeeld vanwege de toeslagenaffaire. Je ouders zijn slecht, fraudeurs, oplichters. Je bent nu bij ons en wij zijn goed?

Onmacht begrijpen, zonder klakkeloos goed te praten

Kees Moerbeek - 18 april 2022

In de ogen van de nieuwrechtse populisten is de gewone man de dupe van de globalisering en de immigratie, die hem dreigen weg te vagen. Deze taal verstaan de progressieven niet en ze staan met een mond vol tanden. Dit populisme gaat over identiteit en gemeenschap en dit bezorgt weldenkenden koude rillingen, aldus de auteur. Ook hierdoor werden de uitwassen van de globalisering en de immigratie niet ingezien. Deze populisten richten hun pijlen dan ook op de ‘de zelfgenoegzame, progressieve elite’, die een betere wereld had willen bewerkstelligen, maar ‘intussen de gewone man doodgemoedereerd aan zijn lot overliet.’

Meer onder 'pakhuis van verlangen'

Footer

Boeddhistisch Dagblad

over ons

Recente berichten

  • Dalai Lama – ‘meer aandacht voor de leer van Gautama Boeddha’
  • Debat Tweede Kamer over aanhoudende overtredingen in slachthuizen
  • Verlichting is het failliet van het verstand
  • Het jaar 2022 – dag 135 – schaamte
  • Boeken – De heilige natuur

Reageren

We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

Over het BD

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
Lees ons colofon.

Zie ook

  • Contact
  • Over ons
  • Columns
  • Reageren op de krantensite

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

 

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

 

loading Annuleren
Bericht niet verstuurd - controleer je e-mailadres!
E-mail-controle mislukt, probeer het opnieuw
Helaas, je blog kan geen berichten per e-mail delen.
Privacy en cookies

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

Noodzakelijke cookies

Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

Privacy

Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens