• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Columns » Het jaar 2019 – dag 2 – honddood

Het jaar 2019 – dag 2 – honddood

2 januari 2019 door Joop Ha Hoek

Ik was gisteren op een nieuwjaarsviering, het was een beetje rumoerig. Ik hoorde een man vertellen over het bezoek aan zijn vader, eerder op de dag. Het was heel naar om te zien, hij is al behoorlijk op leeftijd, krijgt veel pillen om de pijn te bestrijden, en hij poepte ineens op de vloer van de kamer, is toch licht dement, hoorde ik. Gaat het zo slecht met je vader, vroeg ik. Nee joh, ik heb het over mijn hond, met mijn vader gaat alles goed.

Ik ken de hond wel, een enorme zwarte lobbes, misschien wel zestig kilo zwaar. Het dier is al twaalf jaar oud en volkomen afhankelijk van medische zorg. Honden kunnen ook dementeren, zei een ander lid van het gezelschap. De kynoloog beaamde dat, hij neemt geen nieuwe hond meer, sprak hij ook. Dat zei hij twee lobbessen geleden ook. Nee, nu echt, zei hij.

Ik was wel blij dat zijn vader niet op de vloer gepoept had. Maar hij was geschokt door de degeneratie van zijn hond. En het naderende einde dat hij vreselijk vindt. Het komend gemis van zijn hondenvriend. Met kerst was ik in de kantine van een volkstuinvereniging om er een vorkje te prikken. Een vrouw vertelde dat ze wel 200 euro per maand uitgeeft aan medische kosten om haar hond in leven te houden. De hond zelf was er ook, een Labrador. Ook al een relatief oude hond. Een lieverd, die hond dan. De vrouw ook overigens. Zij verdringt het naderende einde, doet net alsof de hond niet steeds door zijn achterpoten zakt. Toen een ander laatst zei dat de hond toch wel erg ziek was, werd ze kwaad, ze werd met een naderend einde geconfronteerd van haar lieveling. Ze kan de dood van haar hond niet aan.

Ik heb een vriendin die in een goed jaar tijd twee honden verloor. De as van de dieren staat in twee urnen voorlopig bij haar in de woonkamer om later op een goede plek uitgestrooid te worden. Het is stil in haar huis.

Een Rotterdamse journaliste schreef een boek over haar dode hond en het gemis dat haar ten deel viel.

Er zijn mensen die keihard zeggen: dan neem je toch een andere, als ze iemand ontmoeten waarvan de hond net is gestorven.

Ik heb zelf een aantal honden gehad. Hertha, een foxterrier, die zeventien jaar oud werd. En Boy, een uit de krachten gegroeide boxer. En korte tijd een hond als logé van een man die vermoord is. Voor een verjaardag kreeg ik van de moeder van mijn kinderen en geliefde een Rottweiler puppy, in die tijd nog met een gecoupeerde staart. We noemden hem Quintus, het vijfde lid van ons gezin. Puppy’s ruiken zo lekker, met name hun oren. Toen Quintus pas bij ons was vrat hij pantoffels op en plaste op de vloerbedekking als ik iets te laat was met uitlaten. Dat vond ik niet erg, een pup is net een baby, maar die heeft een luier om en eet geen pantoffels op. En blaft niet. Maar je moet er wel goed voor zorgen en grenzen aangeven.

Quintus, vlak voor zijn dood.

Quintus werd mijn grote vriend. Ik liep urenlang met hem door polders en grienden en in het bos. In Buurse, in het grensgebied met Duitsland, door gevaarlijke veengebieden over soms nauwelijks zichtbare paden. Soms met vrienden die ook honden hadden. Grote en soms gevaarlijke honden. Of lieverds, zoals Bela en Katootje, Dalmatische honden, rijst met krentenhonden.

Mijn hond deed geen vlieg kwaad, mijn kleine kinderen sliepen bij hem in de mand. De hond ging altijd met ons mee, ook op vakantie. En als dat niet mogelijk was logeerde hij bij mijn ouders die ook gek op hem waren. Met de jaarwisseling kon ik gerust met hem naar buiten, hij vond het wel gezellig dat geknal en gesis. Bij een kynologenclub- waar ik geen lid van was, liet ik Quintus testen op agressie. Ze vuurden een revolver bij hem af: schotvast, was de conclusie. Hij mocht ook even in een pakwerker bijten en toen vertrokken we weer. Quintus en ik zijn autonomen, polderwezens, een beetje schuw ook. Clubs zijn niks voor ons.

Ik bleef Quintus wel altijd behandelen als hond. Dat vond hij ook het beste. En ik ook. Hij zag mij als de leider van de roedel. Dat gezag moest ik wel waarmaken.

Op een dag lag ik in een ziekenhuis voor een lichte ingreep toen mijn partner mij vertelde dat Quintus vergevorderde botkanker had. Een paar dagen later was mijn vriend dood en werd met mand en al begraven in een bos waar ik vaak met hem wandelde.

Toen ik weer thuis was maakte ik ’s avonds wekenlang een wandeling door een park waar ik voorheen ook met Quintus wandelde. Nu in mijn eentje. Ik werd er psychisch toe gedwongen, kon niet anders. Hondenbezitters hielden hun dieren aangelijnd als ik passeerde in die donkere avonden, als een verdrietige schim in de nacht.

Al mijn honden zijn nog in mijn herinnering, ik zou ze zo nog kunnen aaien, in figuurlijke zin dan. Zo mooi.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Columns, Dierenwelzijn, Geluk, Gezondheid, Joop Hoek, Zorg Tags: 2019, Bela, honden, joop hoek, Katootje, Quintus

Lees ook:

  1. Het jaar 2020 – dag 254 – kynologensteeg
  2. Het jaar 2018 – de driehonderdenzesendertigste dag – radicalen
  3. Het jaar 2019 – dag 169 – trageficus
  4. Het jaar 2020 – dag 176 – blafblaf

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. G.J. Smeets zegt

    2 januari 2019 om 18:51

    Waf.

  2. Monique zegt

    3 januari 2019 om 08:40

    Wat mooi! Wij hebben twee weken terug onze 15jarige Viszla in moeten laten slapen. Het was op. Ik steek nu iedere dag een kaarsje aan op zijn plek in de huiskamer en buig elke dag even naar hem, naar de herinnering.

  3. Michel Ball zegt

    3 januari 2019 om 19:03

    Vele, vele jaren geleden bracht ik een bezoek aan het hondenkerkhof van Asnières bij Parijs. Je kunt er gemakkelijk komen met metrolijn 13, maar je moet wel zorgen dat je de lijn neemt die aftakt naar Asnières-Gennevilliers, anders kom je in Saint-Denis terecht. Het is heerlijk om te zien hoe oude Parijse dametjes bloemetjes komen leggen op het graf van hun Fifi of Zouzou. Het adres: 4, Pont de Clichy, 92600 Asnières dur Seine, France -https://en.wikipedia.org/wiki/Cimetière_des_Chiens_et_Autres_Animaux_Domestiques

  4. Joke zegt

    4 januari 2019 om 21:34

    Mooi. En fijn te lezen dat je ook goede herinneringen hebt aan Bela en Katootje.

    • Joop Ha Hoek zegt

      5 januari 2019 om 11:18

      Ja hoor, ze konden zo leuk lachen, echte lieverds.

Primaire Sidebar

Door:

Joop Ha Hoek

Joop Ha Hoek, volger van de dhamma en redacteur. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

02 feb
Meditatie in het dagelijks leven
2 feb 23
05 feb
Zen ochtend met Doin Sensei
5 feb 23
05 feb
Medicijnboeddha ceremonie | Live en Online
5 feb 23
05 feb
Ontspanningsmeditatie Rotterdam (vipassana)
5 feb 23
05 feb
Rotterdam - geleide meditatie (vipassana meditatie)
5 feb 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Erik – Een kleine geschiedenis van de leegte

    Erik Hoogcarspel - 1 februari 2023

    Logica is als de Formule 1: het geeft een hoop lawaai, maar het leidt ergens naar. Leegte gaat ook nergens naartoe, het heeft geen geschiedenis, dat hebben alleen de mensen die erover praten.

    Erik Hoogcarspel – Een beter boeddhisme met fenomenologie

    gastauteur - 16 januari 2023

    De Boeddha heeft zich ook nooit 100.000 geboortes herinnerd. Als je een goede meditatie hebt dan kan het voorkomen dat er heel veel situaties van vroeger door je hoofd spelen. En dat zijn allemaal geboortes van een ik en de dood van een ik. Je ik is niks anders dan het volledig verwikkeld zijn in jouw situatie. En dat gebeurt ook in je meditatie.

    Periyar E.V. Ramasamy de hemelbestormer

    Kees Moerbeek - 15 januari 2023

    De maatschappelijke initiatieven van de zakenman Periyar maakten hem populair en zijn populariteit nam toe door zijn activiteiten in de lokale politiek. In 1919 sloot hij zich aan bij het Indian National Congress, maar verliet deze partij teleurgesteld in 1925, omdat volgens hem de partij alleen de belangen van de brahmanen diende. In 1925 richtte hij de Self-Respect Movement op en daarna de Vaikom Satyagraha. In datzelfde jaar ging hij zijn eigen politieke weg.

    De twee hersenhelften ondergaan een hiërarchie verwisseling

    Rob van Boven en Luuk Mur - 11 januari 2023

    Een vriendin brak haar voet op vier plaatsen en kwam thuis te zitten. Ze woont alleen en toen ze de thuiszorgmedewerkster vroeg een boterham te smeren voor haar, was het antwoord dat ze dit niet mocht doen volgens haar protocol.

    Paul Boersma – Meditatie en pijn

    Paul Boersma - 10 januari 2023

    We vermijden in het dagelijks leven het lijden door er instinctief omheen te gaan, of anders door het te negeren, er geen aandacht aan te schenken, het te onderdrukken. In het eerste geval gaat het om mogelijke toekomstige pijn, in het tweede om aanwezige pijn, waarbij het makkelijker is psychische dan lichamelijke pijn te negeren, en makkelijker om de pijn van anderen dan de eigen pijn te negeren. Vermijden en negeren: dit is de dierlijke kant van ons mens-zijn.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Tussen gerijmd en ongerijmd vind je de deur naar non-dualiteit
    • De virtuele denkster 407
    • Dick – Leegte die liefde is
    • Wakker Dier prikt romantisch beeld van zuivelsector door
    • Renske – haiku

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

     

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

     

    Privacy en cookies

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

    Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

    Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

    Noodzakelijke cookies

    Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

    If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

    Privacy

    Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens