‘Op deze avond breng ik geen diepgaande theorieën vanuit een of andere levensbeschouwing. Ik treed wel uit de schaduw van de stilte en neem je mee in het verleden… naar mijn pad naar geluk en de kronkelingen die het maakte. Wat aanvankelijk een duidelijk (zij het onbewust) pad leek te zijn, ontaardde gaandeweg in chaos. Mijn leven werd beheerst door oncontroleerbare gedachtestromen en psychische problemen. Voor anderen was het duidelijk dat verandering noodzakelijk was. Mijn perfectionisme, eigenwijsheid en koppigheid deden me echter geloven dat ik het allemaal wel alleen aan kon. Of misschien was ik gewoon te bang? Waarvoor?
Het pad werd donkerder en killer en het geloof in niets of niemand groter. Na drie jaar medicatie tegen mijn psychische demonen zag ik het symbolische licht. Dat klinkt misschien idyllisch, maar dat was het zeker niet. Een harde confrontatie met mezelf was het resultaat en die beker zou ik deze keer tot op de bodem moeten ledigen. Mijn gesloten wereldje vol valse zekerheden waar ik zo hard aan gebouwd had zou grondig op zijn grondvesten gaan daveren. Maar dat had ik toen nog niet door…
Ik neem je mee op mijn zoektocht naar mijn ware bestemming, met zijn hoogtes en laagtes, met de ontdekkingen die ik deed en de leerschool waar ik nu zo dankbaar voor ben. Ik creëerde de kans om te vertragen en een andere weg te gaan. Of beter gezegd terug te keren naar mijn oorspronkelijke pad en te vertrouwen op mijn innerlijke stem. Dit geeft me zo veel kracht. De energie die ik vroeger verloor in eindeloze depressies en zelfverwijten kan ik nu investeren in het leven van vandaag. Hier en nu.’
Joachim Liers, lid van de sangha Ehipassiko in Deurne bij Antwerpen getuigt op vrijdag 17 februari in het boeddhistisch centrum Ehipassiko over zijn pad naar vrijheid.
Liers: ‘Als eigenwijze puber zocht ik net als ieder van ons mijn plaatsje in de maatschappij. Daarbij probeerde ik steeds trouw te blijven aan mijn eigen waarden en normen, maar daarmee maakte ik het mezelf ook vaak moeilijk. En hoewel ik beschikte over een mooi stel hersenen was studeren niet echt mijn ding. Na het doorworstelen van de lagere en middelbare school en twee vruchteloze studentenjaren op de hogeschool, besloot ik te gaan werken. Na wat interim werk ging ik aan de slag als ICT-coördinator in het onderwijs. En hoewel ik wel wist dat dit niet de job van mijn leven was, doe ik ze nu nog altijd. In 2004 trouwde ik en kwam er een eigen huis dat een grondige renovatie nodig had en ook twee schatten van kinderen. Alles bij elkaar dus genoeg dingen om me zorgen over te maken.
In mijn leven zijn er drie rode draden: mijn liefde voor klank/muziek/stilte, mijn liefde voor de natuur en mijn zoektocht naar de zin van het leven. Vragen als waarom zijn wij hier, wat is mijn doel in deze wereld, spookten (te) vaak en (te) vergeefs door mijn hoofd. Die zoektocht verliep dus meestal niet over rozenblaadjes. Psychische en relationele problemen in combinatie met een verbouwing waar geen einde aan leek te komen leidden naar een zwaar dieptepunt. Maar ook uiteindelijk naar het boeddhisme en Ehipassiko, wat me hielp om mezelf terug te vinden. Boeddhisme was voor mij als terug thuiskomen… eindelijk!
