De lege spiegel en de lachmachine.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Martine Olthof: ‘Naarmate de jaren verstreken werd ik steeds depressiever. Ik kon niet goed dealen met het leven in het individualistische Nederland waarin prestatienormen en status hun stempel drukten. Ik raakte verder verstrikt in mijn neerslachtige gedachten en begon allerlei angsten te ontwikkelen.’
In het begin van zijn dementeren gedroeg ik me bij mijn vader af en toe op een manier waarvan ik zelf een afkeer heb. Ik begon te sussen om mijn machteloosheid te camoufleren. Of erger, ik begon een lezing te geven over wat ik wist over dementeren.
Als iemand een depressie ontwikkelt, is dit proces voor mensen in de naaste omgeving moeilijk te begrijpen. Familie en vrienden zijn voor iemand met een depressie echter heel belangrijk; vaak kunnen ze zelfs meer doen dan professionele hulpverleners.
Op onze open dag van afgelopen weekeinde wilde iemand mij privé spreken, hij zag het niet meer zitten. Ik zei: ‘dat komt mooi uit, we hebben over een half uurtje een open les meditatie, dat is niets anders dan zitten.’
Hoe een depressie voelt, uitgelegd in een ontroerend prentenboekje.
In mijn leven zijn er drie rode draden: mijn liefde voor klank/muziek/stilte, mijn liefde voor de natuur en mijn zoektocht naar de zin van het leven.
Depressieve klachten vormen bij jongeren en jonge vrouwen de meest voorkomende gezondheidslast. Een op de vijftien jongeren en een op de twintig volwassenen hebben er last van.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie wordt depressie dé ziekte van de 21e eeuw. In Europa lijkt het al zover. Zelfs kleine kinderen worden depressief.
