• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Jana Verboom
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Achtergronden » Taigu – ‘Zen op je ziekbed’

Taigu – ‘Zen op je ziekbed’

19 juni 2022 door Jules Prast

Hoe moet je zen beoefenen vanaf je ziekbed? De veertiende-eeuwse Japanse zenmeester Bassui kreeg deze vraag ooit per brief door een patiënt voorgelegd.

“Wie is hij die ziek is?”, schreef hij terug. “Wie is hij die zen beoefent? Iemands gehele zijn is de Grote Weg. Deze Weg is naar zijn inhoud inherent rein en overstijgt alle vormen. Is er hierin enige ziekte?” (*)

We weten niet hoe ziek de briefschrijver precies was, maar op een chronische patiënt anno nu kan de wedervraag van Bassui allicht wat boud en confronterend overkomen. Ik heb er althans een tijdlang over gepiekerd.

In zekere zin is de gebruikelijke zenbeoefening ook afgestemd op ‘gezonde’ mensen. Je concentreren op je ademhaling is toch anders wanneer je longpatiënt bent en je luchtwegen aangedaan zijn. Tijdens sesshins (meditatieweekends) langdurig op een kussen zitten is anders wanneer je energievoorraad beperkt is. In successie zitten, opstaan, knielen, buigen, lopen kan problematisch zijn als je bij geringe inspanning duizelig wordt. Ik spreek uit ervaring. Voor zieke mensen kan de vorm waarin ze zen beoefenen, dan ook moeten worden aangepast aan hun fysieke mogelijkheden. Daar zou Bassui geen enkele moeite mee hebben gehad. Iemands gehele zijn is immers de Grote Weg. De gebruikelijke groepsroutines in een zengemeenschap zijn in wezen maar een oefening voor wie zich, gezond genoeg van lijf en leden, daartoe aangetrokken voelt. De zen-ervaring waar het uiteindelijk om gaat, kan ook op andere manieren worden gerealiseerd.

Sterker nog, de zen-ervaring is niet exclusief. Er zijn verschillende wegen die naar Rome kunnen leiden. In een eerder artikel heb ik geschreven over de dertiende-eeuwse Japanse zenmeester Dogen die in zijn monumentale collectie leerredes zen de ‘authentieke toegangspoort’ noemt. Volgens mij is dit een apologetisch statement, om zen te onderscheiden van contemporaine tradities die in zijn visie niet tot waar inzicht leidden.

Maar zen kan in sommige tradities, zoals die van de christelijke mystiek, wel degelijk geestverwantschap erkennen. Er is voldoende reden om aan te nemen dat ‘wijsheid voorbij wijsheid’ niet het domein van zen alleen is. In zijn boek ‘Transpersoonlijke ontwikkeling’ noemt Roberto Assagioli, de vader van de psychosynthese, de boeddhaweg van de ‘verlichting’ een van de zeven verschillende aanvliegroutes om in dat domein te geraken. Er zijn meer voorbeelden, van William James en Carl Gustav Jung tot Thomas Merton en vele anderen, van mensen die dit terrein in het geheel van zijn samenhang hebben geprobeerd te doorgronden.

Terug naar zen en ziek, want één belangrijke invalshoek van Bassui is nog onbesproken gebleven. “Wie is hij die ziek is?”, vraagt hij. Leren de diepte van de taal van zen te verstaan is een geleidelijk, soms schoksgewijs proces dat komt met de praktijk van de beoefening.

Niet alleen is ziekte geen belemmering om tot inzicht te geraken. Ziekte behoort tot jouw Grote Weg en is daarmee onderdeel van jouw beoefening. De kunst is het te integreren in de totaliteit van je zijn.

De crux van de zen-ervaring is je te realiseren dat alles wat je erbij denkt en voelt, ruis is die dit integreren in de weg staat. Naarmate je je erin oefent steeds meer een te worden met de eeuwigdurende veranderingsdynamiek van al het zijnde, valt het bijzondere karakter van jouw ziek-zijn weg. Je ziekte wordt niet ontkend; de realiteit ervan onthult zich juist in een geheel ander perspectief.

Elders, in mijn artikel ‘Aanvaarden wat is. Innerlijk blijft het schipperen’, heb ik Bieke Vandekerckhove genoemd, een Belgische vrouw die al meer dan twintig jaar leeft met ALS, een spierziekte die voor de meeste mensen binnen enkele jaren een dodelijke afloop kent. Dit is de ziekte waarvoor als sponsorproject afgelopen weekeinde een zwemtocht door de Amsterdamse grachten is georganiseerd.

Ook Bieke Vandekerckhove heeft door middel van (aangepaste) zenbeoefening haar ziekte in dat andere perspectief leren plaatsen. Ze heeft daar een prachtig boek vol doorleefde contemplaties over geschreven. Heel dit boek, ‘De smaak van stilte’ (2010), ademt de geest van Bassui.

Ik wil met dit alles niet zeggen dat de zenweg het enige is wat boeddhisme te bieden heeft voor mensen die worstelen met chronische ziekte. Bijna integendeel.

Kijk maar eens naar het verhaal van Toni Bernhard, een Amerikaanse, die tijdens een korte vakantie met haar man in Parijs ziek en nooit meer beter werd. De Franse artsen dachten aan een infectie, maar de precieze oorzaak van die eerste aanval is nooit opgehelderd. Eenmaal gerepatrieerd naar de Verenigde Staten maakte haar acute ziekte na een tijdje plaats voor een alles overheersende chronische vermoeidheid.

Toni Bernard heeft haar ervaringen beschreven in haar boek ‘How to be sick: a buddhist-inspired guide for the chronically ill and their caregivers’ (2010).

Dit boek gaat over haar moeizame acceptatieproces van een chronisch vermoeidheidssyndroom, dat haar vertrouwde leven omverwerpt en haar carrière als professor in de rechtsgeleerdheid in gevaar brengt. Zo lang mogelijk probeert ze vast te houden aan het bestaande. Dan maar college geven op afstand, is een van de dingen die ze tevergeefs probeert. Pas na een langdurige strijd geeft ze op en aanvaardt ze dat haar conditie een geheel ander leven inluidt.

Ton Lathouwers
Ton Lathouwers

Het is de oude parabel die de hedendaagse zenleraar Ton Lathouwers in een van zijn toespraken memoreert: dat van de vlinder in de klok die, om eruit te komen, zich moe vliegt tegen de bronzen wanden. Pas als de vlinder buiten adem de strijd opgeeft, ervaart zij de bevrijding van de val in de ruimte. (Meer dan een mens kan doen, 2000) De muren waartegen gezonde en zieke mensen in hun frustratie over het leven aan bonken, zijn door henzelf opgetrokken. Zen en andere tradities kunnen helpen dit te leren zien.

Wat mij trof in Toni Bernhards relaas is hoe lang het proces van acceptatie en adaptatie bij chronische ziekte kan duren. Zij heeft het in haar geval over een proces van zeven of acht jaar. Zelf (en ik ben de enige niet) heb ik aan den lijve ondervonden hoe het voelt om de mantra van ‘aanvaarden’ telkens weer te vernemen uit de mond van artsen, verpleegkundigen en andere hulpverleners. Realiseren zij zich wel wat voor langdurig proces dit kan zijn?

Maar de eigenlijke kracht van Toni Bernhards boek ligt erin dat het aan verschillende boeddhistische tradities, dus niet alleen aan zen, praktische tips en oefeningen ontleent om te leren omgaan met chronische ziekte en het leven met beperkingen te blijven volhouden. De auteur heeft hiermee geëxperimenteerd en biedt haar ervaringen gebundeld in haar boek aan voor gebruik door andere patiënten en mensen in hun omgeving.

In een gewone meditatiegroep kun je in plaats van een meditatiekussen een stoel krijgen en blijven zitten wanneer anderen bewegen. Dit boek neemt juist het ongewone van de beperkingen van zieke mensen tot uitgangspunt en laat zien wat er met de nodige aandacht en adaptatie voor hen wel mogelijk is: beoefening en ‘coping strategy’ bij blijvende ziekte vloeien samen tot een nieuwe levenswijze.

Kortom, er openen zich wegen voor chronische patiënten (niet voor hen alleen overigens). Uit eigen ervaring zou ik hier ook yoga aan willen toevoegen, een veel oudere traditie dan het boeddhisme die mede heeft bijgedragen aan de wording van zen.

Het gaat niet zonder moeite, maar met een beetje creativiteit zijn al deze wegen op maat te maken voor ieders mogelijkheden. De geest telt, niet de letter. Linksom of rechtsom kun je je, worstelend met ‘trial and error’, aanleren te leven vanuit een ander perspectief dat je beperkingen in het dagelijks bestaan niet minder, maar wel beter hanteerbaar maakt.

(*) De brief van Bassui (‘To a man from Kumasaka’) staat in het boek ‘The Three Pillars of Zen. Teaching, Practice, and Enlightenment’ door Philip Kapleau, 35th Anniversary Edition, 2000, Part One, Chapter IV, blz. 184-186.

 

Categorie: Achtergronden, Boeddhisme, Columns, Dharma en filosofie, Geluk, Gezondheid, Jules Prast, Zen Tags: ALS, Bassui, beoefening, Bieke Vandekerckhove, Jules Prast, Philip Kapleau, Ton Lathouwers, vlinder, zen, ziekbed

Lees ook:

  1. Jules Prast: ‘Zen op je ziekbed’
  2. Taigu – ‘Zen op je ziekbed’
  3. Bieke Vandekerckhove – haar visie op lijden, nuchter en scherp
  4. Shin en Zen, het beste van twee werelden

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Aimé zegt

    20 juni 2022 om 11:41

    Het boek van Toni Bernhard bestaat ook in het Nederlands: “de kunst van het ziek zijn.
    Zelf heb ik er veel aan wat betreft aanvaarden van wat is …

Primaire Sidebar

Door:

Jules Prast

Jules (1961) schreef van 2012 tot 2025 regelmatig voor het Boeddhistisch Dagblad en sindsdien incidenteel. Bij het Kanzeon Zen Centrum Amsterdam ontving hij in 2013 de dharmanaam Taigu (‘grote dwaas’). Behalve van zen is hij een liefhebber van Shinran en de nembutsu. Parallellen tussen christendom en boeddhisme vormen een terugkerend thema in zijn werk. 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 10 februari 2025
    Zen Spirit studiegroep 'Het verborgen licht'-vanaf 10 februari 2025
  • 2 mei 2025
    Phowa Studieweek
  • 9 mei 2025
    Seminar Tenzin Wangyal Rinpoche
  • 12 mei 2025
    Maandagochtend meditatie in Amsterdam-West
  • 13 mei 2025
    Verdiepingsbijeenkomst Hand in hand met de Boeddha
  • 13 mei 2025
    Dinsdagavond op even weken samen mediteren in Almere Buiten
  • 13 mei 2025
    Oude boeddhistische inzichten voor geslaagde moderne relaties
  • 13 mei 2025
    Oude boeddhistische inzichten voor geslaagde moderne relaties
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Weet jij wat een anker is? Test jezelf!

    Hans van Dam - 2 mei 2025

    Deel 3 van een 5-delig dwaalgesprek over de mystieke roos.

    ‘Het leven zelf is zazen’

    Wim Schrever - 28 april 2025

    De grote tragedie hier in het Westen is dat we onze eigen spirituele traditie zo snel hebben opgegeven en met het badwater -de religie- ook het kind -de spiritualiteit- hebben weggegooid. Terwijl een mens fundamenteel nood heeft aan spiritualiteit, aan zingeving.

    Geschiedenis als wapen deel 1

    Kees Moerbeek - 20 april 2025

    President Vladimir Poetin zei in 2014: ‘Onze collectieve herinnering bepaalt onze cultuur, onze geschiedenis en onze tegenwoordige tijd. En onze toekomst zal worden gevormd aan de hand van onze historische ervaring.’ Hij is het zelf die actief deze herinnering en ervaringen vorm geeft en propageert. Ivo van de Wijdeven schrijft dat in de Sovjettijd er nog werd gegrapt dat het land een zekere toekomst had, maar een onvoorspelbaar verleden. Onder Poetin is Ruslands geschiedenis als in beton gegoten. Er is maar één historische waarheid en deze is verankerd in de grondwet en de Nationale Veiligheidsstrategie.

    Jaloerse goden te slim af – de geschiedenis de baas…?

    gastauteur - 13 april 2025

    Hongersnood in een hermetisch afgesloten kuststrook die onwillekeurig aan de vernietigingskampen van weleer doet denken, besmet met meer dan een zweem van genocide… Regeert Adolf Hitler over zijn graf heen? Want bestaat Israël niet bij diens gratie? Zou zonder die bittere nazi-erfenis Palestina als land van drie monotheïstische religies niet nog gewoon zo heten? Is de grond er niet vervloekt, juist door godsdiensten die, gevoed vanuit één fictieve bron, vervolgens als protestbeweging steeds in chronologische volgorde aan haar voorgangster ontspruiten, waarmee de kiem voor een eeuwigdurende vete om de absolute waarheid is gelegd? En claimt niet elk van deze broeder- of zusterstromingen dat stuk met hun aller bloed doordrenkte aarde, aanvankelijk voor Abrahams JHWH, vervolgens voor Jezus’ Vader en ten slotte voor Allah – drie godheden die, in verbitterde onderlinge jaloezie verwikkeld, strijden niet alleen om religieuze hegemonie, maar ook om de profane en politieke macht?

    Wat is quiëtisme?

    Hans van Dam - 27 maart 2025

    Over het stillen van de wil.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Paus Leo XIV – ‘help ook elkaar om bruggen te bouwen – met dialoog, met ontmoeting’
    • Aardbeving van magnitude 3,7 schokt Tibet
    • Vrijdag Zindag – Wat Schoof had willen zeggen
    • Je kunt niet gezond zijn op een zieke planeet
    • Het pad uit het woord

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.