De laatste ademtocht van je leven.
Je laat je lichaam achter.
Probeer er niet naar te grijpen.
Laat het leven los.
Laat jezelf sterven.
Hou je nergens aan vast.
Volg het licht.
Laat je naam los.
Laat je gezicht los.
Laat je reputatie los.
Laat jezelf oplossen in de uitgestrektheid.
Randen smelten, grenzen verdwijnen.
Ze lossen op in de ruimte.
En vanaf het verdwijnpunt aan de meest veraf gelegen horizon
kijk je toe hoe iets langzaam nadert.
Het is de eerste ademtocht van het leven.
En met die adem ontstaat ook een nieuw lichaam.
Probeer alert te blijven
tijdens het proces van reïncarnatie.
Laat je begrip los.
En zweef vrijelijk in je intuïtie.
Betreed de ruimte waarin je gedachten zweven.
Laat los en ga op in het licht.
Licht lost op in licht.
Mogen alle wezens leven
terwijl de dood over hun schouder meekijkt
En goedheid zetelt in het centrum van hun hart.
Ruimte lost op in ruimte.
Bewustzijn zweeft vrij rond in puur bewustzijn.
Laat jezelf gaan en verspreid je in de ruimte.
Versmelt met het grote hart dat niet van materie is.
Maar toch net zo echt is als jijzelf.
Geen binnen, geen buiten.
Alleen grenzeloos zijn
in de eindeloze ruimte.
Rust in ZIJN.
Zweef vrij rond in je oorspronkelijke weidsheid.
uit ‘De dood kijkt mee over je schouder’ (Klaar voor de dood)
Op vrijdag 9 januari 2015 vertoont het boeddhistisch centrum Ehipassiko in Antwerpen de film ‘De dood kijkt mee over je schouder’ (Klaar voor de dood). Deze film werd nog niet eerder in Ehipassiko vertoond.
Hoe gaan we werkelijk om met de gedachte straks te moeten sterven? Dat over honderd jaar misschien niemand meer weet dat je ooit hebt bestaan? In deze documentaire gaat filmmaker Rob Smits op zoek naar antwoorden. De belangrijkste uitgangspunten: Hoe overwin ik mijn angst voor de dood? Hoe leer ik leven in het hier en nu?
Rode draad in deze film wordt gevormd door fragmenten uit het boek ‘A year to live’ van Stephen Levine.
Vrijdag 9 januari 2015 van 20 tot 21.30 uur, Korte Altaarstraat 19, 2018 Antwerpen.
Jules Prast zegt
Dit is een oefening voor iedere dag, voor elk moment. Opdat we de laatste ademtocht, van onszelf en anderen, ‘verontbijzonderen’.
Zie mede het boek Geen dood, geen vrees door Thich Nhat Hanh. Dit is een tijdlang uitverkocht geweest, maar nu weer verkrijgbaar.
Sjoerd Windemuller zegt
“De laatste ademtocht van je leven.”
Randen smelten, grenzen verdwijnen, jouw geest verdampt.
Ze lossen op in de ruimte.
En vanaf het verdwijnpunt aan de meest veraf gelegen horizon.
Alles lost op…….en zweeft vrijelijk.
“Laat los en ga op in het licht.
Licht lost op in licht.
Mogen alle wezens leven
terwijl de dood over hun schouder meekijkt
En goedheid zetelt in het centrum van hun hart.
Ruimte lost op in ruimte.”
Laat jezelf gaan en los op in de ruimte.
Zo ongeveer… ja zo herinner ik het me ongeveer.
Iedere dag leef ik ermee en ervaar de (on-)zekerheid en vrede van deze herinnering en vage belofte.
Als ik aan het einde van mijn reis gekomen ben, heb ik misschien geen meter afgelegd, en was en is er geen weg, geen reis.
Er is nu slechts een (vage?) herinnering over het thuiskomen waar ik vandaan kom.
Ooit keerde ik terug naar het leven, mijn klus afmaken, een onuitgesproken opdracht.
Als dat klaar is, ik zou niet weten wanneer, dan ga ik naar waar ik vandaan kom, mijn oorsprong; het kent geen taal en maakt geen woorden.
Er is slechts het oplossen in de werkelijkheid, niets iets- een lichte mist die verwaait.
Langzaam, maar onontkoombaar wordt je als mens, als het schilderij van een meditatieve schilder.
Hij heeft steeds minder kleuren nodig, tot alleen wit overblijft.
Wit is het licht dat alle kleur bevat.
Als dit schilderij klaar is, komt er geen nieuw doek meer op de ezel.
Het schilderij wordt vergeten, er staat niets meer op.
Ja zo…..zo is het, hoe ik mijn besef van herinnering ongeveer ervaar.
Jules Prast zegt
Heel mooi, Sjoerd.
Nic Schrijver zegt
Bij leven kan ik de dood van mezelf niet kennen.
Doodsangst is dus gelijk aan angst voor het onbekende dat ik bij leven niet zal kennen.
Wat is dan die angst, wat is de dood ?