Het jaar 2021 – dag 165 – verdriet

De telefoon rinkelde gistermorgen, een onbekend nummer. Ik herkende gelijk haar stem, Elizabeth. Ik had haar al heel lang niet gesproken. Ze beheerste het gesprek, zoals ook voorheen, en ik luisterde, zoals voorheen. Met haar man was ze verhuisd naar een appartement in een soort verzorgingshuis en daar ging alles fout wat er maar fout kan gaan.

Annabelle is al dertig jaar dood, zei ze opeens. Annabelle was haar dochter, 20 jaar oud, vermoord en bij een vuilnisbelt bij een Brabantse gemeente gedumpt. Ik was toen politieverslaggever en volgde het onderzoek van de politie. En zocht diezelfde dag contact met Elizabeth en haar man. Er groeide een vertrouwensband. De moordzaak, zo heet dat in het jargon, werd in eerste instantie niet opgelost. Een van de rechercheurs, die zelf ook een kind had verloren en aan een kettinkje een tand van het jongetje droeg, had de ouders gezworen de moord op hun dochter op te lossen. Hij stierf tijdens het onderzoek.

Het dossier kwam op een plank met onopgeloste zaken terecht, jarenlang. En uiteindelijk kwam een zogeheten coldcase team met de oplossing. De dader, indertijd een jonge vent uit hetzelfde dorp, werd aangehouden en wegens doodslag tot acht jaar cel veroordeeld, en is inmiddels weer vrij man.

Annabelle is al dertig jaar dood, zei de moeder. Dertig jaar! Alles kwam weer boven bij mij, de gesprekken met de ouders, hun wanhoop en diepe ellende, het verlies van hun dochter, de reacties van hun omgeving. Het politieonderzoek. De vader van Annabelle die gearresteerd werd, verdacht van het doden van zijn dochter. Hij werd onder druk gezet door rechercheurs. ‘Beken maar, als je nog eens thuiskomt staat je koffer met je spullen op het tuinpad, door je vrouw daar klaargezet.’ Geen geld voor een fatsoenlijke grafsteen. De woede en het enorme verdriet. Het verlies van hun kind. Zo verpletterend.

Elizabeth leeft nog elke dag met de dood van haar dochter. En de dader is al weer vrij, zei ze. Ze staat er nu alleen voor, haar dementerende man vertoont  het gedrag van een tweejarige. Zelfs zijn dode dochter is er niet meer. Vergankelijkheid kan ook troostend zijn. En rauw.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.