Jaren geleden alweer praktiseerde ik het Tibetaans boeddhisme en volgde in een sangha bij een leraar het onderwijs daarover. Ook het bardo kwam aan de orde, de staat tussen sterven en wedergeboorte die zeven maal zeven dagen duurt. Ik leerde dat je goed moest uitkijken in dat bardo. In hoeken en gaten loerde het gevaar- vaak zelfs begeleid door angstaanjagende geluiden, en kon je verleid worden tot zaken die een gunstige wedergeboorte in de weg stonden of zelfs onmogelijk maakten. Zo’n bardo is het wedergeboorte APK binnen het Tibetaans boeddhisme.
Ik voel me al erg lang aangetrokken tot de theravadaboeddhisme- de leer van de oudsten, de eerste vorm van het boeddhisme die de Boeddha onderwees. En gericht is op de eigen verlichting/ontwaken. Honderden jaren later- ver na de dood van de Verhevene, kwam het mahayanaboeddhisme in zwang dat gericht is op de verlossing van iedereen. Ook wel het grote voertuig genoemd. Mahayanaboeddhisten kunnen erg denigrerend doen over de theravadisten, de volgelingen van het kleine voertuig.
Ik ben een BZP’er- een zelfstandig volger van de dhamma zonder personeel. En voel me wel thuis in dat kleine voertuig al zijn mijn ramen, deuren en hart opengesteld voor eenieder die naar het ontwaken op zoek is.
Ik heb begrepen dat het theravadaboeddhisme geen bardo kent, van het moment van sterven ga je (geest, kenmerken, gedrag) zo, plop, over naar een bevruchte menselijke eicel om in de nieuwe mens een paar sporen na te laten. Dus zonder de nieuwe identiteit over te nemen.
We leven in 2019, wetenschappers achterhalen in rap tempo geheimen van mysteries. Zelfs de kikkerplaag in de Bijbel is al wetenschappelijk verklaard. Het bardo is op een dag of wat door mensen bedacht om de moeilijke weg en inspanning tot wedergeboorte te verklaren en ondersteunen. Zijn er levende mensen op deze wereld die kunnen getuigen van hun reis door het bardo? Die trakteer ik op een loempia- al of niet vegetarisch, bij het Javaans restaurant Minang Kabau in het Kralingse bos.
Het is net als met BDE, bijna dood ervaring. De belevers zijn bijna dood maar niet echt. Een echte dode die bij mij over zijn stervensproces komt vertellen wacht eenzelfde heerlijke loempia. Wetenschappers denken dat het BDE-syndroom verklaard kan worden door een stoornis in de REM-slaap, waardoor stoffen worden aangemaakt die tunnels, contacten met familie en zo en vergezichten en wit licht veroorzaken. Niets is buiten ons, alles komt voort uit geest en brein. Perceptie speelt een grote rol. We zien wat we willen zien, al of niet bewust. Zelfs een lege spiegel raakt vol als je er voor gaat zitten.
Het is een voordeel en een voorrecht om als mensen kennis te kunnen maken met de boeddhistische stromingen die er zijn. De verschillen te ervaren en daar je voordeel mee te doen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu. Of gepensioneerde uitvreter te worden.
Ruud van Bokhoven zegt
Een mooi onderwerp, ook een moeilijk onderwerp althans voor mij wel. Het is een vorm van geloven en dat zegt het al, aannemen van iets wat niet te bewijzen. De dharma is voor mij het heden en de toekomst en wat er daarna gaat gebeuren is voor mij de verassing. Namasté.
G.J. Smeets zegt
Het bardo-theater is een van de manieren waarop de Tibetaanse clerus het volk dat hen voedde eeuwenlang onder de theocratische duim hield. De hoofdwet van het bado-theater zegt dat bardo 7 maal 7 dagen duurt. Met als gevolg dat de nabestaanden van de overledene dus zeven weken te maken hebben met de aanwijzingen van de dienstdoende ’bardospecialist’. Met de overledene heeft het allemaal niks te maken en alles met sociale controle.