Verlangens zijn misschien net als kinderen. Het kind in ons dat is onderdrukt tijdens verlangens die we hadden in de jeugd bijvoorbeeld en daardoor niet voldoende heeft gekregen. Het kan ook zijn dat we hierdoor te weinig hebben geleerd van ervaringen. We leren vaak beter door het maar gewoon te doen, dan door iemand die zegt dit is wel goed en dat niet.
Er zijn twee fundamenteel verschillende manieren om gelukkig te worden, schrijft Andrew Olendzki in The non-pursuit of happiness van zijn boek Unlimiting mind. De eerste manier om gelukkig te worden is zo diep geworteld in onze beschaving dat bijna alles in onze cultuur het ondersteunt. De tweede is de manier die de Boeddha ons schonk, 2.500 jaar geleden. De auteur vermoedt dat deze manier ons de meeste kans biedt op succes.
Zonder training blijf je je vastklampen aan de illusie van het ‘ik’. Is het niet veel beter om jezelf te vergeten, geen barrière tussen jou en de wereld, vrij te worden van verlangens?
Maar nu komt het: Ook in de bevrijde toestand van bewustzijn blijft ons ziel-geest-lichaam systeem zich van nature vierentwintig uur per dag bezighouden met het produceren van verlangens en het ervoor zorgen dat deze verlangens bevredigd worden…
Iemand die zwerft heeft over het algemeen ook meer oog en aandacht voor wat er onmiddellijk rondom hem gebeurt, dan degene die zijn blik op het doel van zijn reis gevestigd houdt.
Opeens ben ik me er van bewust, mijn gedachten, wensen en verlangens tollen door m’n kop. Toch ben ik in rust, neem waar wat er gebeurt. Op een kalme wijze. Ten minste, dat verbeeld ik me. Dat mediteren levert toch wel wat op. Oeps. Mu.
