Schrijven over boeddhisme is geen wedstrijd in de mooiste taarten bakken. Ieders deeg loopt wel eens uit. Helder inzicht herkent zich echter zowel in voldragen dhammalessen als in teksten waarin de moeite van het dolende zoeken zich verraadt.
Jules Prast
Een nieuwe beeldenstorm – Wie naar de wijsheid voorbij alle wijsheid wil, hij breke met Dogen
De cultus van Dogen is bespottelijk en nodigt uit tot een nieuwe beeldenstorm. Zo je wilt in de geest van Hakuin, die niets van het zitten-zitten-zitten-quiëtisme van Soto Zen moest hebben.
Het spook dat Linji heet
Een spook recht in het gezicht kijken, is een vergeefse oefening.
Het menselijk tekort
Zoals wel vaker, ben ik de draad van het boeddhisme weer eens kwijt. Op de een of andere manier kan niets in het boeddhisme me vandaag overtuigen. Het is alsof de hoop het geloof voedt en al doende de realiteit van ons menselijk tekort overstemt.
Herrie binnen Zen Centrum Amsterdam over bezoek omstreden Dennis Genpo Merzel
Het seksueel wangedrag van Merzel kwam als leraar van de White Plum Asanga organisatie in de publiciteit toen 66 merendeels Amerikaanse zenleraren hem op 19 april 2011 een brief schreven en hem aanspraken op zijn gedrag. Merzel had toen al in een eigen verklaring zijn misdragingen toegegeven en trad volgens zijn eigen zeggen terug als leraar en zenpriester.
Wedergeboorte, een hopeloze zaak?
Wat voor zekerheid is dat eigenlijk die boeddhisme mensen biedt, vraagt Williams zich af. Wie, schrijft hij, zou er wedergeboren willen worden als een kakkerlak in Zuid Amerika?
Boeken – Asoka – boeddhisme is een religie
Taigu Prast: ‘Open, milde aandacht is als oefentherapie effectief tegen stress, voor mijn part, maar verder is mindfulness nul komma niets als het niet uitmondt in een weg naar een religieuze smeltkern die zijn vorm vindt in een persoonlijke realisatie van onze gevangenschap in oneindige ketens van condities.’
Zen en de dood, het gifgas in Syrië
Wat moet je als boeddhist met al dit lijden dat zich aan je geestesoog voltrekt? In ‘Zen en de dood’, een opstel van Nico Tydeman in de bundel De karper is uit het net (2012), lees ik dat de ware zenbeoefenaar de dimensie van de dood bij voortduring opzoekt, in zijn (of haar) beoefening en levenspraktijk. Historisch gezien voelen zenmonniken een vreemde aantrekkingskracht tot begraafplaatsen, lijkstoeten en gebieden waar epidemieën slachtingen aanrichtten.
Taigu – Domme boeddhisten
Die domme boeddhisten toch, die zich vastklampten aan uiterlijkheden, aan tempels en teksten; zo benamen zij zich de mogelijkheid om zich te realiseren dat alles al in verlichte staat aanwezig is en dat de enige opdracht is in andere levende wezens dit lichtje van bevrijding aan te steken.
Taigu – twee zekerheden
Leven naar boeddhistische inspiratie maakt het leven er al niet makkelijker op. Met de wet van het voorwaardelijk ontstaan komt ook de alleenheerschappij van ons cultureel voorgeprogrammeerde denken in termen van oorzaak en gevolg onder druk te staan.
Meeste oude jaargangen BD beetje bij beetje weer in te zien –twaalf-
Vandaag 23 januari 2018 zijn de teksten van Jules Prast weer in het BD te lezen.
Zen op je ziekbed
Hoe moet je zen beoefenen vanaf je ziekbed? De veertiende eeuwse Japanse zenmeester Bassui kreeg deze vraag ooit per brief door een patiënt voorgelegd. “Wie is hij die ziek is?”, schreef hij terug. “Wie is hij die zen beoefent? Iemands gehele zijn is de Grote Weg. Deze Weg is naar zijn inhoud inherent rein en overstijgt alle vormen. Is er hierin enige ziekte?”
Jules – Zelf zonder zelf
De waarde van de naoorlogse Japanse zenvernieuwer Hisamatsu voor onze beoefening is zo groot, dat het een raadsel is waarom zijn receptuur niet dieper is doorgedrongen in de praktijk van meer van onze sangha’s.
Nieuwe dageraad van boeddhistische verdraagzaamheid
Ik begin het boeddhisme pas te kennen door de doctrines van zen los te laten en de praktijk van theravada te betrekken bij mijn aandacht beoefening. Is het niet wonderlijk?
God, Spinoza en boeddhanatuur – deel twee
Taigu schrijft van zich af over modern westers boeddhisme. Dit mag én moet een adaptatie zijn van het oerboeddhisme.
Zonde, geloof, doodsangst en genade
Wie heeft er na een operatie in het ziekenhuis wel eens een morfinepompje gehad tegen de pijn? Ik. Dan is de bevrijding ver weg en wil je ten koste van alles overleven en je partner en je kinderen terugzien. Is dat geen hechten? Of ben ik te streng voor mezelf, te zwaar op de hand?
Boeddhanabijheid
“Mediteer jij nog wel eens?”, vroeg iemand me pas op een belangstellende toon.
Satori
Hisamatsu over zen en ontwaken: het leest zo glashelder in een tijd waarin zen onderhevig is aan vertroebeling, aan commercialisering en een noodlottige verstrengeling met een ontspannings- en wellnessoefening genaamd mindfulness.
Ahimsa: beeld en werkelijkheid
Ahimsa, geweldloosheid, is hét wezenskenmerk van boeddhisme, geloven moderne aanhangers ervan, evenals de rest van de wereld. Deze normatieve reflex klopt echter niet met de historische praktijk.
De bodhisattva van het bouwen en breken
Ik ben nog te veel gewend om leiding te geven in de samsara om me daar met de rug vanaf te wenden, naar de nirvana toe. Er is vrede, er is oorlog. Maar daar hoor ik boeddhisten nooit over.
Huineng en Hisamatsu
Er is in het zen van de eenentwintigste eeuw te veel ruis op de lijn, nog steeds te weinig engagement en bereidheid een lange neus te trekken tegen andere boeddhistische tradities.
Boeddhistisch integriteitsbeleid in het transparantietijdperk
Jules Prast: ‘Dus, heer voorzitter van de Boeddhistische Unie Nederland, geachte sanghaleraren, er is nog meer werk aan de winkel dan de websites alleen te voorzien van een link naar het Meldpunt BG.’
Met en zonder bodhisattva’s
Bodhisattva’s met een hoofdletter, moeten wij geloven, zijn ooit, vele levens terug, begonnen als gewone mensen die uit spirituele inspiratie de vier geloften aflegden.
Absoluut niets uit Japan
Hoe boeddhisme een facelift kreeg van de filosofen van de roemruchte Kyoto-school. En die een blinde vlek vonden binnen de westerse cultuur. Van zen naar een nieuwe wereldreligie.
