De zekerheid van de leraar legitimeert de machtsrelatie met de leerling: er is iets heel bijzonders dat alleen de leraar kan kennen. Maar is geloven in het ongelooflijke een ‘leap of faith’ of een ‘lapse of reason’.
Hoe spreek je over het onuitsprekelijke? Misschien is het wijsheid om dan enkel nog te zwijgen. Zoals Witgenstein’s ‘waarover men niet kan spreken, moet men zwijgen’.
‘Naar de uiteindelijke film kijkend is het nu nog te vroeg om het resultaat voor mezelf te beoordelen. Ik sta er te dicht bovenop, heb het materiaal te vaak gezien in de afgelopen weken om daar veel zinnigs over te kunnen zeggen. Gevoelsmatig ben ik tevreden, hoe dat over een tijdje, met meer afstand zal zijn, wie weet. Er zijn niet per se één op één antwoorden te vinden in de film op de vragen waarmee ik begon, die zijn ingebed in de film zelf. Ik ben benieuwd wat voor indruk of gevoel ‘Boeddha in de Linie’ bij de kijker op gaat roepen. Van het proces, het bedenken, het contact met de kunstenaars en de crew, heb ik genoten.’
Harada Roshi is een fantastische meester. Als je voor hem zit, hoef je niets te zeggen. Hij weet gewoon wat er gaande is’. Deze zin in een artikel in het Boeddhistisch Dagblad, trof mij als bijzonder shockerend.
De middenweg is voor iedereen toegankelijk. We moeten niet wachten tot we doodgaan om dood te gaan. Kijk naar onze meditatiepraktijk. We gaan zitten met een milde open aandacht. We sluiten niets uit, we houden niets vast, we weten niet wat er gaat komen. Soms is er rust en vrede, soms vliegt de angst ons aan.
Begin jaren 2000 maakte Nederland kennis met mindfulness via onder meer het werk van Edel Maex. Tegenwoordig is deze boeddhistisch geïnspireerde meditatietraining uitgegroeid tot een wereldwijde hype, met heel wat misverstanden tot gevolg.
Mindfulness gaat niet over meningen of overtuigingen maar over hoe je je verhoudt tot de werkelijkheid waarin je leeft.
Er is niemand die je vraagt: waar wil je aan werken? Welk doel wil je bereiken? Waar wil je volgend jaar staan? Er is enkel de uitnodiging om stil te worden en je geest en je hart te openen. Let it rain.
Zodra we denken iets bereikt te hebben zijn we er, enkel alleen daardoor al, mijlen ver van verwijderd. Zodra ik denk dat mijn zelf weggevallen is, zit ik daardoor alweer in een constructie van mijzelf gevangen. Er is geen bereiken en geen niet bereiken. Er is enkel dit.
Stel je voor dat je morgen op het werk aan je collega’s enthousiast gaat vertellen over je ervaring van zelfloze liefde. Laat ons hopen dat het bij meewarige blikken blijft. Maar ook als je het als kind aan je mama probeert te vertellen, of aan je vriendjes. Zo krijgen mensen ‘eelt op de ziel’ en vergeten ze de vanzelfsprekendheid van deze ervaring.
