Na jaren de beschuldigingen van jarenlang seksueel wangedrag binnen Shambhala International, onder andere tegen Sakyong Mipham rinpoche (Osel Mukpo) ogenschijnlijk niet serieus te hebben genomen, heeft de toonaangevende boeddhistische leraar Pema Chödrön, die voorzitter is van de Transition Task Force van Shambhala International, een open brief aan de sangha geschreven waarin zij zich als het ware verontschuldigt voor haar gebrek aan empathie met de slachtoffers. De brief wekt de indruk op aandrang van de Task Force geschreven te zijn.
Pema Chödrön staat bekend om haar toegankelijk onderwijs van boeddhistische ethiek aan miljoenen mensen. Ze is voorzitter van de feitelijke raad van bestuur van Shambhala, dat binnenkort het ‘Wickwire Report’ zal ontvangen. De uitslag van een onderzoek naar de verschillende beschuldigingen van seksueel wangedrag van leraren en anderen binnen Shambhala, onder andere door Osel Mukpo. Bij sommigen bestaat twijfel of dit onderzoek en rapport objectief van aard zijn, het rapport is geredigeerd door de advocaat van Shambhala, Alex Halpern. Het verwijt is onder meer dat veel slachtoffers niet gehoord zijn door de onderzoekers en niet onafhankelijk en professioneel is.
De brief van Pema Chodron wekt de indruk dat die niet op eigen initiatief is geschreven, maar opgedragen door de Transition Task Force die zij voorzit. De rol van de Task Force is om een Interim Board of Directors voor Shambhala International op te richten, terwijl de formele aftredende Kalapa Council, oftewel de Raad van Bestuur, wettelijk verantwoordelijk blijft voor de activiteiten van de organisatie. Het nieuwe bestuur zal naar verwachting over enkele weken zijn geïnstalleerd.
Cultuurverandering
De brief van de Task Force: “Onlangs hebben we Ani Pema Chödrön, als lid van de Transition Task Force, gevraagd een brief te schrijven aan de Shambhala gemeenschap. Het verzoek ontstond als een manier om het resultaat van haar communicatie te delen met de vrouw die over Ani Pema sprak in het derde project Sunshine (onderzoek naar misbruik binnen Shambhala door Andrea Winn).
Maar het evolueerde als een verzoek om met de gemeenschap te delen hoe Shambhala een langdurige cultuurverandering kan teweegbrengen rond de ingebedde patronen van seksueel misbruik en machtsmisbruik. We waarderen Ani Pema’s mooie, eerlijke en nederige reactie en advies voor ons allemaal. Was getekend de Transitie Taakgroep”
De brief van Pema Chödrön van 22 september 2018:
‘Beste Shambhala gemeenschap.
Ik wil graag mijn gedachten (met jullie) delen over de noodzaak van een diepe en blijvende verandering in de Shambhala-cultuur met betrekking tot seksueel machtsmisbruik. Deze gedachten zijn ingegeven door de berichten over seksueel wangedrag van de Sakyong en door berichten over schade veroorzaakt door vele anderen in de sangha.
Onlangs vroeg iemand buiten onze gemeenschap mij of ik dacht dat Shambhala een losse seksuele cultuur had. Het was zo’n niet-agressieve en eenvoudige vraag dat ik antwoordde zonder zelfs maar na te denken: “Dat is zeker zo! Toen ik hier later over nadacht, moest ik toegeven dat ik er altijd zo over had gedacht.
Ik ging Vajradhatu (zoals we toen werden genoemd) in de jaren zeventig binnen als een vrij nieuwe celibatair non die door mijn leraar Chögyam Trungpa was geïnstrueerd om mijn geloften onberispelijk na te komen, maar niet te gespannen te zijn. Ik denk dat het niet overdreven is om te zeggen dat de gemeenschap in die tijd bekend stond om haar wilde karakter(….)een groep die gekenmerkt werd door veel drinken en veel seks. Ik werd hier niet door afgeschrikt en het leek me geen probleem te zijn. Het waren de jaren ’70 en vrije liefde was praktisch een culturele norm.
Na de dood van Trungpa Rinpoche in 1987 en ondanks een enorme omwenteling in de gemeenschap rond het seksuele gedrag van het Vajra Regent een paar jaar later, leek het mij dat deze vrije liefdescultuur zo goed als doorging. Langzaam maar zeker kregen sommige vrouwen de moed om te klagen over ongepaste (zelfs griezelige) gedragingen van leraren bij programma’s, of hun meditatie-instructeurs, of anderen in machtsposities. Het probleem was echter dat er officieel niemand was om bij te klagen. Vrouwen kwamen naar mij of naar Judith Simmer-Brown of Judy Lief of andere sympathieke vrouwen, en we probeerden te helpen, maar we vonden dat we bijna niets konden doen om het gedrag aan te pakken. Er was niet wat je een dekmantel zou noemen, maar eerder de hele situatie waarin klachten het vaakst werden behandeld in Shambhala met de houding van “wat is de big deal?” of “oh dat is gewoon hoe hij is”. Met andere woorden, dit seksuele gedrag werd als geen probleem gezien. De losse cultuur van was systematisch.
(…)Het resultaat was, zoals we nu ontdekken, dat deze cultuur toestemming gaf aan verschillende individuen om zeer schadelijke dingen te doen bij vrouwen van alle leeftijden. Mensen, vooral vrouwen, raakten gewond. Naar aanleiding hiervan is in 2002 het zorg- en gedragsbeleid in het leven geroepen en is er een internationaal panel bijeengeroepen om een situatie aan te pakken die uiteindelijk werd erkend als schadelijk voor alle betrokkenen, zowel beschuldigers als beschuldigden. Dit was zeker een stap vooruit. Toch zeggen sommige vrouwen momenteel dat, wanneer zij seksueel wangedrag of misbruik aan het panel meldden, hun verhalen met oprechte sympathie en bezorgdheid werden gehoord, maar in hun geval er geen sprake was van een zinvolle follow-up en de gevolgen beperkt waren. De cultuur van losbandigheid, hoewel minder wijdverbreid, ging door tot op het moment dat er een stroom van ingehouden meldingen van misbruik in de organisatie op gang is gekomen. Ik heb het gevoel dat we inderdaad te maken hebben met de rijping van een heel oud karma.
Naar mijn mening is het goed nieuws dat dit allemaal naar buiten komt en dat de oude cultuur aan het wankelen wordt gebracht. Als dit soort dingen uit elkaar vallen, is er een kans op positieve verandering. Dat is natuurlijk onze uitdaging; hoe we met alles wat aan de oppervlakte komt op een manier die mededogend, moedig en dharmisch is kunnen werken en de politiek niet zwaarder laten wegen dan vriendelijkheid. Zoals veel mensen mij geschreven hebben, is dit onze kans om met deze pijnlijke geschiedenis, en met de mensen die schade hebben geleden, te werken op een manier die werkelijk een verlichte samenleving tot uiting brengt – dat is een echte eerbetoon aan de fundamentele goedheid van alle betrokkenen.
Ik had onlangs een ervaring die me het belang van openhartige communicatie in dit vooruitstrevende proces duidelijk maakte.
In het derde Project Sunshine, werd door een jonge vrouw (…) die mij (onderzoeker Andrea Winn) in vertrouwen vertelde dat ze verkracht was en zwanger was geraakt door de directeur van haar Shambhala Center. Via An Olive Branch kon ik (Pema Chödrön) de toestemming van de jonge vrouw krijgen om contact met haar op te nemen en toen konden we praten. Dit was een beangstigende ervaring voor ons beiden. We waren allebei te nerveus om te eten, en we hebben ons allebei voorbereid door te gaan zitten. Maar toen we eigenlijk begonnen te praten, werd het makkelijker. Ik begon met me te verontschuldigen voor de dingen die ik had gezegd en vroeg of ze iets had dat ze tegen me wilde zeggen. Het bleek dat ze veel vragen voor mij had, en ik probeerde ze zo echt mogelijk te beantwoorden. We hebben lang gepraat en uiteindelijk leidde de (van Pema) verontschuldiging tot een zeer inzichtelijk en eerlijk gesprek. Uiteindelijk zeiden we allebei dat we ons goed voelden over het resultaat van zo’n ontmoeting en ik kon haar vertellen dat ik me nu heel anders voel; ik geloof wat ze me vertelde en ik hoop dat ik, als ik verder ga, een betere luisteraar zal zijn en niet opnieuw zulke ongevoelige en kwetsende opmerkingen zal maken tegen degenen die naar mij toe komen voor hulp. Ze zei dat het voor haar belangrijk is dat Shambhala zich vanaf nu als organisatie manifesteert als een organisatie die zich echt om haar bekommert, en dat er een nieuwe Shambhala ethische code ontwikkeld moet worden die mensen ondersteunt en hen het vertrouwen geeft dat als er schade wordt aangericht er consequenties zullen zijn. Ik vind, net als zij, dat de gevolgen heel belangrijk zijn.
Ik vertel dit verhaal om te wijzen op de kracht van het openlijk met elkaar praten en me waar mogelijk te verontschuldigen voor de schade die we (opzettelijk of niet) hebben aangericht. Het liet me ook zien hoe belangrijk het is om de visie van de ander op wat er is gebeurd te interpreteren. Met andere woorden, het liet me zien hoe belangrijk het is om niet in de verdediging te gaan, maar echt te luisteren en te proberen in de schoenen van de ander te gaan staan. Meestal hebben ze pijn en konden ze onze hulp gebruiken om te genezen.
Vanochtend pakte ik een lojong kaart en las: “Corrigeer alle misstanden met één intentie”. Die intentie is, in Trungpa Rinpoche’s woorden, “om een gevoel van zachtmoedigheid tegenover anderen en een bereidheid om anderen te helpen – altijd. Ik denk dat dat het belangrijkste punt is – een bereidheid om voor onszelf aan anderen te denken en met elkaar te communiceren op manieren die ons dichter bij elkaar brengen in plaats van ons verder te polariseren. We zullen het niet altijd goed doen, maar laten we de moed hebben om het te proberen.
Moge de Shambhala gemeenschap door deze omwenteling heen komen, ouder maar wijzer, sterker en vriendelijker, en mag ieder van ons profiteren van deze kans op een frisse en mogelijk revolutionaire nieuwe start.
Pema Chödrön”.
Pema studeerde onder de meditatiemeester Chögyam Trungpa Rinpoche en studeert momenteel bij Sakyong Mipham Rinpoche en Dzigar Kongtrul Rinpoche.
Pema is de vaste docente van Gampo Abbey, Cape Breton, Nova Scotia, het eerste Tibetaanse klooster voor westerlingen. Ze heeft verschillende boeken geschreven: “Start Where You Are”, “When Things Fall Apart”, “The Places that Scare You”, “No Time to Lose” en “Practicing Peace in Times of War”.
