Geen dood, geen vrees (82)  – Tranen

Wanneer je je beseft dat alles niet meer zo gaat zoals je het kon dan is dat een hard gelag.

Dan kun je de mooiste dingen schrijven; dan kun je schrijven dat je niet bang hoeft te zijn voor de dood omdat er geen angst hoeft te zijn. En toch is die er (ook).

Dan kun je schrijven dat dit het is. Gewoon, dit is het. Terwijl je weet dat er dingen in je lijf aan het veranderen zijn. Dingen die je niet in de hand hebt, dingen die je voor het blok zetten, dingen die je laten aarzelen of je wel op deze manier door moet gaan, door kunt gaan …

Dood gaan we toch, maar hoe, op welke manier, en waar? Is het dan toch belangrijk dat te weten? Toch willen weten hoe je (je) daar op afstemmen moet?

Of is het het gevoel te willen weten hoe het is om nog een keer de trap af te lopen? Om te blijven lopen?

Of toch krachtig genoeg voelen om te lopen, om te gaan waar je wil.

Waar jij wil, wie je ook denkt te zijn.