Geen dood, geen vrees (43)  – Corona

Niet geweten dat corona zo’n impact zou hebben op mijn gezondheid. Nu na twee weken krijg ik eindelijk weer wat energie. Waar ik makkelijk 10.000 stappen per dag liep ben ik blij dat ik vandaag met pijn en moeite 5000 stappen heb kunnen zetten. Een hele overwinning.

Langzaam maar zeker hoop ik weer genoeg energie te krijgen zodat ik na het lopen niet meteen hoef te gaan rusten om wat bij te komen. Zowel de weerstand als de energie zijn in mijn lichaam, mede door het verwijderen van veel lymfeklieren, op een heel laag pitje komen te staan. Hierdoor kan ik veel dingen niet, of – en zeker nu – met heel veel moeite. Alle afspraken deze week heb ik afgezegd, afspraken die ik zou maken heb ik niet gemaakt. Dat is ook wel weer rustig

Mijn geest is in de momenten dat ik niet te moe ben gelukkig nog scherp ondanks de medicatie die mijn cognitie behoorlijk aantast. Een van de redenen om (voorlopig) van verdere medicatie af te zien was omdat daardoor mijn cognitie nog verder achteruit zou gaan.

Nu kan ik mensen die ook op dit pad van (ongeneeslijk) ziek zijn nog ideeen en tips geven waardoor ze mogelijk tot andere, hopelijk betere besluiten, kunnen komen over hun behandeling. Hoe om te gaan met ongeneeslijk ziek zijn is een bijzonder pad om te gaan. Bij mij voltrekt het proces van zieker worden zich langzaam waardoor ik een goede manier heb kunnen vinden om met mijn kanker te kunnen leven. Hoe sta ik erin als het ziek worden in een stroomversnelling komt?

Daar af en toe bij stil staan is nu goed te doen. Hoe is dat als het erg pijnlijk is geworden? Want pijn schijnt erbij te horen. In mijn familie weten we niets van kanker, ik ben de eerste die het heeft. Waarom krijgt iemand, wie dan ook, het eigenlijk?

Corona heeft me laten zien hoe ontzettend kwetsbaar we zijn; zeker op de dagen met koorts en een paar keer per nacht drijfnat van het zweet wakker worden. Om ook in die omstandigheden in het huidige moment te zijn is een grote uitdaging. Net zoals het een uitdaging is er op durven vertrouwen dat het wel weer goed komt. En wat is dan goedkomen? Wat is goed als we zien wat er op dit moment in de wereld gebeurd? Als we ons beseffen hoeveel onnoemelijk leed er is, hoeveel onnoemelijk leed er dagelijks bijkomt door wat wij als mensen elkaar en deze aarde aandoen. Het is te bizar voor woorden hoe we met elkaar omgaan.

Thich Nhat Hanh heeft in zijn eigen land de oorlog meegemaakt en heeft van dichtbij ervaren wat een vreselijke impact dat heeft, bijna veertig jaar was hij verbannen uit Vietnam. Toch kon hij midden in de oorlog na een bomaanval, dit prachtige gedicht schrijven:

Beloof Me

Beloof me,
beloof me vandaag,
beloof me nu,
terwijl de zon boven ons hoofd staat
precies op het hoogste punt,
beloof me:
Zelfs als zij
je met een berg haat en geweld neerslaan,
zelfs als zij op jou stappen en je verpletteren
als een worm,
zelfs als zij je uiteenrijten en je ingewanden blootleggen,
herinner, broeder en zuster,
herinner:
de mens is niet onze vijand.
Het enige wat jou waardig is, is mededogen:
onwankelbaar, onbegrensd en onvoorwaardelijk.
Haat zal nooit op jouw gezicht
het beest in de mens laten zien.
Op een dag, als je dit beest alleen onder ogen ziet,
met ongeschonden moed en vriendelijke ogen,
zal onbezorgd (zelfs als niemand ze ziet),
uit je glimlach
een bloem bloeien.
En die van je houden zullen je aanschouwen
door tienduizend woorden van geboorte en dood heen.
Weer alleen,
zal ik met gebogen hoofd verder gaan.
Wetend, dat liefde eeuwig is geworden.
Op de lange, ruwe weg,
zullen zon en maan
blijven schijnen.