Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Columns

Het Zomerlevengevoel

door

Maar alles stond haaks op het Zomerlevengevoel. Dat gevoel van eindeloze zomers. Die warme, zwoele bubbel uit de jeugd en jongvolwassenheid waaraan geen einde leek te komen. Waarin de dood niet bestond, de jeugd eeuwig was en het gelukzalige heden voortdurend in de toekomst overliep terwijl de tijd stilstond.

De Lena

door

Ik heb zeemansbloed. Mijn vader was visserman en mijn eerste boot was een oude kapokmatras die in de Oude Rijn dreef. Toen mijn moeder mij ontwaarde gilde ze: ‘Kom naar de kant moet je verzuipen’. Die matras is later een kano geworden en vandaaruit  ben ik naar de Rijn en kustvaartschool (gevaren) gegaan, maar de […]

Karin – bericht vanuit het verpleeghuis (4)

door

Ik sta voor mevrouw Driessen en kijk haar in de ogen. Ze kijkt terug. ‘Ben je gelukkig’, vraag ik haar. Haar antwoord hoor ik niet, omdat ik wakker schiet uit mijn droom. Maar ik kan die vraag zelf wel beantwoorden: Natuurlijk niet. Ik loop al een week rond met de idee om gewoon op de bewoners en personeelsleden van het verzorgingshuis af te stappen, en ze die vraag te stellen: ‘Ben je hier gelukkig?’

Karin – bericht uit het verpleeghuis (3)

door

In de oude situatie die ik ook in de zorg heb meegemaakt, voordat het kleinschalig wonen is ontstaan, en wij nog met meer personeel werkten werd iedereen die gedoucht wilde worden gedoucht. Wij deden uitstapjes met de mensen, een spelletje, praatje maken, krantje lezen of gewoon lekker met mooi weer in het zonnetje zitten. Dat is voorbij. Wim Sonneveld zingt daarover in Het Dorp. Voorgoed voorbij.

‘Geloof niet alles wat je denkt’

door

Niet alleen goden kunnen misleid worden door hun denken. Ook bij de mens gebeurt dit voortdurend. Hoe dikwijls zeggen we niet, als we in een gesprek een bepaalde opinie uiten, ‘ik denk dat…’. Waarmee we dan niet bedoelen dat we twijfelen aan wat we beweren en openstaan voor andere denkpistes; maar dat we deze opinie in ons denken juist voor waar aannemen. Denken is steeds geconditioneerd door opvoeding en ervaringen en is dus steeds persoonlijk. Vasthouden aan opinies is trouwens, volgens de Verhevene, één van de mentale vergiften, samen met zintuiglijke begeerte, verlangen naar bestaan en onwetendheid.

Karin – bericht uit het verpleeghuis (2)

door

Als ik na een werkdag thuis kom heb ik steeds meer tijd nodig om bij te komen. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Ik raak overstuur, geëmotioneerd, door wat ik dagelijks meemaak. Terwijl onze instelling zeker niet tot de slechtste behoort. Het pand is oud, maar nog wel in goede conditie. Het gaat ook niet om stenen, maar om mentaliteit. Warmte en plezier, de mensen zien.

Jan – Presentie

door

Kijk in de situatie, kijk in de context en bepaal wat je ter plekke moet doen.
Ken de regels van je vak, houd je aan de regels van je vak maar doe het niet als je het niet moet doen. Kijk naar de ander en kijk of je het moet doen of niet moet doen.

Karin  – bericht uit het verpleeghuis

door

Niet iedere bezoeker kan het opbrengen de afdeling op te komen, ze zijn bang om te ervaren dat iemand die een vol leven heeft geleid zo moet eindigen. Deze bezoekers wachten in het restaurant of buiten op hun geliefden. Ze nemen regelmatig wat lekkers mee. Als de Alzheimer in een verder stadium zit, dan zie je vaak dat de bezoekers niet meer herkend worden. Het langst blijven de kinderen in het geheugen gegrift, maar op een dag is dat ook voorbij.  Dan worden de bezoeken ook minder.

Over de Lotus-soetra (27): Hoogmoed

door

Het zijn farizeeërs, door gebrek aan gewicht omhoog gevallen ego’s. Ze leven niet naar de WET die ze verkondigen, zeggen A en doen B, vertellen hoe het hoort maar doen zelf vervolgens wat anders. Daar kunnen ze niks aan doen. Als het om seks gaat bijvoorbeeld, zijn hun hormonen hen de baas, maar doen ze alles uiteraard uit pure liefde. En gaat het om hun portemonnee dan is dat te vergelijken met een zwart gat waar alles in verdwijnt.

Dick – strandtent

door

Wat is de mysterieuze aantrekkingskracht van een strandtent? Met je blote voeten op die zanderige houten planken? Die gemengde lucht van zonnebrandcrème, patat, bier en ziltheid? Het altijd aanwezige geluid van branding, zeemeeuwen en hoge kinderstemmen? Dat lome gevoel dat nooit meer iets hoeft en dat alles voor eeuwig uitgesteld mag worden?