Het terrorisme is zeker niet goed te praten en waakzaamheid is noodzakelijk. Wel vraag ik me af waardoor mensen terroristen worden. Ze worden niet als terrorist geboren, maar tot terrorist gemaakt.
Columns
Goooooodmorning, boeddhisten in de Lage Landen
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij!
Het boeddhisme en Japie Patat
Op de televisie zag ik een voetballer bij een Nederlandse topclub uitleggen wat de islam voor hem betekende, dat dat hem tot een beter mens maakte en een betere voetballer.
Verketteren
Religies kwamen en gingen in Andalusië. Op een en dezelfde plek kunnen achtereenvolgens een voorchristelijk heiligdom, een kerk, een moskee, en weer een kerk zijn gebouwd.
Boeddhisten onder de wapenen
Gevoed door beelden uit het oosten van de Oekraïne, Syrië en Irak spoelt er een golf van pacifisme door Europa. Terwijl regeringsleiders oorlogstaal bezigen en in grote Europese steden soldaten en legervoertuigen in het straatbeeld verschijnen, stemt het volk met de voeten.
Is een unsui (thuisloze) arm?
Armoede is lijden, omdat je buiten gesloten bent van wat je wilt hebben. Nog grotere armoede is anderen buitensluiten van wat je denkt te hebben.
Amaravati, de staat van het doodloze in Engeland
Op bezoek bij het grootste Theravada klooster voor monniken en nonnen in Europa.
Huineng en Hisamatsu
Er is in het zen van de eenentwintigste eeuw te veel ruis op de lijn, nog steeds te weinig engagement en bereidheid een lange neus te trekken tegen andere boeddhistische tradities.
Hojoki – aantekeningen uit mijn kluizenaarshut (III en slot)
Heel vroeg in de ochtend als het nog stil is, denk ik na over mijn beweegredenen en komt deze vraag in mij op: ‘Je bent de wereld ontvlucht en dwaalt rond in bergen en bossen en dat alles om je hart te oefenen en de Weg te volgen?
Hojoki – aantekeningen uit mijn kluizenaarshut (II)
De Hojoki is geen historisch werk, hoewel het een ooggetuigenverslag lijkt. Het is een literair geschrift met een boeddhistische inslag. Kamo no Chomei schrijft over de vergankelijkheid der dingen, het lijden dat hiermee gepaard en hoe je je mogelijk kunt bevrijden van dit lijden.
De spreuk
Daarom beoefen ik zen. Om in de diepte van mijn denken te duiken en mijn gedachten te leren kennen die gaan over ‘ik versus ander’. Om de werkelijkheid daarvan te toetsen in de niet-dualiteit.
Hojoki – aantekeningen uit mijn kluizenaarshut (I)
Kamo no Chomei leefde van omstreeks 1155-1216. Over zijn leven is weinig bekend en wat we weten is deels oncontroleerbaar. Hij zou de tweede zoon zijn van een belangrijk Shinto-priester in de toenmalige hoofdstad van Japan, Kyoto.
Taigu – Dharma delen
Als de leraar (m/v) spreekt, dan spreekt de boeddha. Sommige mensen van buiten onze kring zeggen dan: “Daar ligt een beginpunt van autoritaire verhoudingen die meekomen met de Japanse traditie.”
Een boze leraar van weinig woorden
Ik wilde hem echt recht voor z’n kanis slaan, en kon me nog net op tijd inhouden.
Kleine pijnlijke stapjes, grote stappen in menselijkheid
Er waren mirakeltjes, een verhuis bracht warme dekentjes, een strenge politieagent vroeg in de morgen ontdooide, een kerkje toverde met kleuren en verhalen, een brug vol tekenen van liefde, een mevrouw met een prachtig daklozenproject kreeg een ferm steuntje in de rug, ik zag vele prachtige mensen, precies zoals ze zijn, herfstkleuren, zomaar gratis voor je neus.
‘Ze planten zich voort als konijnen…’
Het is een troostvolle gedachte dat ook wijzelf in tijden van nood een beroep kunnen doen op de medemenselijkheid van anderen.
‘In godsnaam, laat me erin…’
Het zweet druipt boeddhistisch leraar Hannes de Graaf in de nek. Verdomme, waar is dat pand toch? In de verte hoort hij roepen. “Hannes, meester, oh Grote, waar ben je?” Ze zitten hem op de hielen, zijn discipelen.
‘Ik ben het die schiet en ik ben geschokt dat ik dat ben’
De overwinning van Boeddha op de demonen kwam tot stand door het gevecht te ontkennen. Door de illusie die de geest voorspiegelt te doorgronden vindt een ontmoeting met je werkelijke natuur plaats. Het gevecht, zoals Daiun Roshi dit suggereert is een instandhouding van samsara. Waar ik als concertganger doodgeschoten word door het gevecht te ontkennen.
Het einde van de regenretraite in Engeland
Zowel in Azië als op de Britse eilanden loopt voor boeddhistische monniken rond deze tijd in november de vassa-retraite (regenretraite) af.
Empathie of mededogen?
Paul Bloom, een psycholoog, is een boek aan het schrijven over empathie. Hij praat er honderduit over in interviews en op YouTube: hij is er tegen.
Boeddhistisch integriteitsbeleid in het transparantietijdperk
Jules Prast: ‘Dus, heer voorzitter van de Boeddhistische Unie Nederland, geachte sanghaleraren, er is nog meer werk aan de winkel dan de websites alleen te voorzien van een link naar het Meldpunt BG.’
Kluizenaar of pelgrim?
Wat kenmerkt volgens mij de ware kluizenaar of pelgrim? Beide hopen mijns inziens op hetzelfde: het vroeg of laat mogen ervaren wat nu eigenlijk de essentie is van de realiteit waarin én waaruit alles is wat het is, de eigen persoon incluis. Om die ervaring op te kunnen doen, gaan zij vrijwillig door een proces.
Woordkunst
Met Muso Soseki was het liefde op het eerste gezicht. Zijn heldere en simpele (natuur)beschrijvingen, zijn verwijzingen naar de oorspronkelijke leegheid – die wat mij betreft voelbaar aanwezig is in veel van zijn gedichten – van ons bestaan, doen me oplichten en herinneren aan een andere geliefde dichter–zenmonnik–kluizenaar: Ryokan.
Kind in nood
Als we de cijfers mogen geloven lopen momenteel drie van de vijf huwelijken uit op een scheiding, heel vaak een vechtscheiding, waar de kinderen het slachtoffer van zijn.
