“Ik heb in de bak gezeten. Daar heb ik leren wachten op de dag dat ik weer het gewone leven in mocht. En nu zit ik hier, in het gewone leven, en ik kan niets anders meer dan wachten. De rest ben ik verleerd, heb ik nooit gekund of wil ik niet meer. Het enige dat ik echt goed kan is: wachten!”
Columns
Peter – Witte wijn
Scooter bij Pool I. Ik zag een lange vrouw met zware motorrijders arriveren bij de Stadsschouwburg. Ze was blond. De leren jacks van de motorclub droegen insignes achterop. Ik besloot door te rijden.
Het jaar 2025 – dag 224 – ikke
De lege spiegel en AI.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
De ziel en de chip – deel 4: De paradox van verbinding
In deze rubriek onderzoeken Rob van Boven en Luuk Mur hoe kunstmatige intelligentie, zoals ChatGPT, de innerlijke dialoog zichtbaar kan maken – niet ter vervanging van menselijk contact, maar als stille spiegel van je eigen wijsheid.
Jan Veenendaal – Geen dood, geen vrees (10) – Overgave, vrij zijn
Overgave = vrij zijn. Wat een feest! Het is als een diepe meditatie en net als de momenten van vrij zijn die ik eerder heb beleefd zoals die keer dat ik vanaf Terschelling de Waddenzee inliep en in volledige stilte alles een was.
Het jaar 2025 – dag 223 – rust
Mogelijk komt er geen haat aan te pas aan het afslachten van mensen, is het eigenlijk berekendheid.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Menno – Om
Na alle ontregelingen van de eerste sensitivitytraining heeft Menno absoluut géén zin om het jaar daarop met een volgende mee te doen, maar hij kan zich er onmogelijk aan onttrekken, want hij heeft – zo houdt men hem voor – een voorbeeldfunctie. Bovendien zal niet meegaan een einde maken aan zijn opleiding als B verpleegkundige, die toch al minimaal is. Menno laat Jannigje daarom met tegenzin voor vijf dagen en vier nachten alleen met drie peuters en laat zich met de anderen van de groep in een bus naar een afgelegen barak ergens midden een bos brengen waar de training gegeven wordt. Waarschijnlijk omdat ze goedkoop zijn, heeft het hoofd opleiding weer twee verse studenten psychologie geronseld om het gebeuren te leiden.
Jan Veenendaal – Geen dood, geen vrees (9) – Leven als doden?
In de ultieme dimensie zijn we nooit geboren en zullen we nooit sterven. In de historische dimensie leven we in vergetelheid en zijn we zelden springlevend. We leven als doden.
Leven in Thailand – Prikdingen
Vreemd eigenlijk, mijmer ik verder. We zijn geen nieuwsverslaafden. We hebben geen TV, ik scroll iedere dag wel even door de koppen in de online NRC, lees sommige artikelen, maar we houden ons verder niet bezig met zaken waar we toch geen invloed op hebben en alleen maar treurig van zouden worden als we dat wel deden. Zouden de gebeurtenissen in de wereld ondanks dat toch tot een writersblock leiden?
Guy – dhammazaadjes – hallucinaties
De Boeddha in de Itivuttaka: ‘Waar je ook bent in deze wereld, observeer en mediteer steeds op het ontstaan en vergaan van alle samengestelde dingen.’
Jan Veenendaal – Geen dood, geen vrees (8) – Schemerzone
De schemerzone tussen hoop en vrees wordt het leven met kanker vaak genoemd. Het is inderdaad een diffuse wereld. De artsen vertellen me dat ik erg ziek ben maar ik heb nergens last van.
Gesprekjes: stacaravan
Hij zucht nog eens diep. “Gaan we weer,” mompelt hij erachteraan “Drie weken lang … gelukkig komt er een eind aan.”
Jan Veenendaal – Geen dood, geen vrees (7) – Een meditatie
Kanker is onderdeel van mijn leven is onderdeel van deze manifestatie die mijn lichaam is. Er zijn een heleboel cellen, heel ziek. Van het begin af aan is mijn instelling geweest dat mijn kanker dus ook niet koste wat het kost zo snel mogelijk mijn lichaam uit moet.
Het jaar 2025 – dag 220 – gaza reces
De geuzen zijn ver te zoeken in Nederland.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there..
Ruimdenkend – Gelovige ruimtevaarders
Er zijn religies die weet hebben van de betrekkelijkheid van verbeelding en verwoording. Die maken van stilte, leegte en zwijgen veelzeggende kernwaarden, bijvoorbeeld in de meditatie. Mindemptiness.
Jan Veenendaal – geen dood, geen vrees (6) – ons ware erfgoed
Ik genoot van een prachtige zonsopgang waarbij de zon af en toe even tussen de wolken te voorschijn kwam en me als het ware een knipoog gaf. Met mijn hele aandacht was ik aanwezig en genoot van wat zich voor mijn ogen voltrok. Wat een pracht!
Het jaar 2025 – dag 219 – fietsboom
Waarom roept een fiets zoveel vragen op?
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Jan Veenendaal – Geen dood, geen vrees (5) – dankbaarheid
Beseffen wat een voorrecht het is (nog) te kunnen lopen op deze prachtige aarde.
Het jaar 2025 – dag 218 – onaangepast
Luchtvervuilers contra zonnepanelen.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Gesprekjes: Bekommeren
“Mag ik?”, vraagt de dame, wanneer ze zonder een antwoord af te wachten naast me op de betonnen rand van een muurtje gaat zitten. Achter ons daalt een brede trap naar de tunnel die alle perrons van het station met elkaar verbindt. Voor ons zal binnen enkele minuten een trein aan komen rijden en halthouden.
Guy – dhammazaadjes – Zitten als een berg, stromen als een rivier…
Slechts wanneer je geest stil is geworden zal je de voortdurende verandering zien. Het ontstaan en vergaan van de dingen. Van alle dingen. Anicca. Steeds fijner. Steeds delicater. Steeds subtieler.
Peter – Wij
…
Jan Veenendaal – geen dood, geen vrees (4) – moeilijk
Soms heb ik het moeilijk met mijn ziek zijn. Opeens ben ik verdrietig; zo maar. Dat kan getriggerd worden door muziek, een goed gesprek, een gedachte of zo maar. Eerst is er weerstand, dan niet langer vasthouden dat het er niet mag zijn. Overgave aan de situatie waarin ik verkeer is de les, het is niet anders, ik weet het.
Het jaar 2025 – dag 217 – blue
De uitvaart, de vaart is eruit. Uit de vaart.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
