Vandaag luisterde ik heel stilletjes naar het lied Tears in Heaven, gezongen door mister slow hand Eric Clapton. Het nummer is geïnspireerd op het overlijden van Claptons vierjarig zoontje Conor die op 20 maart 1991 uit het raam van de 53ste verdieping van een wolkenkrabber naar beneden viel.
Ik raak er altijd ontroerd van, dat Clapton zijn enorme verdriet vorm kan geven in deze prachtige emotionele song, Tears in Heaven.
In mijn directe omgeving zijn en waren er ouders die hun kind verloren. Op de duur waren ze erg eenzaam, anderen mijden dat contact, het leven gaat toch verder? Tears in Heaven.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.