‘En plots borrelde op die vroege ochtend van diep binnenin dat gevoel van ‘juist’ zitten, op de goede weg, de juiste manier’

Meer dan twintig jaar beoefent de Vlaming Manu Grisar (45)  het Tibetaans boeddhisme, in Yeunten Ling (Hoei) en in het Tibetaans Instituut in Schoten. Vier jaar geleden was hij slachtoffer van een zwaar verkeersongeval. Met een dubbele bekkenbreuk, twintig dagen in coma en het verlies van zijn gehoor als gevolg. Manu, getrouwd en vader van twee tieners, heeft dus veel dingen moeten loslaten. Dingen die wij als normaal vinden. Voor hem is het uit de lijst geschrapt. Hij houdt een revalidatie-boek bij waarin hij zijn toestand en bevindingen over het leven zoals het is, neerpent.

Glimp

‘Ik trek mij geregeld voor een week terug, en in de dagelijkse routine ook op verschillende momenten, zelfs tijdens de huishoudelijke of andere taken. (de dingen doen terwijl je ze doet, en niet “doet-ie het of doet-ie het niet”).

Ik zie mooie dagopeningen. De hemel in het uur blauw. Terwijl de gebouwen nog in een stukje nacht vertoeven, met de lichten van binnen nog aan, knalt de hemel al helemaal blauw uit zijn voegen.

Ik stap terwijl ik stap en kijk terwijl ik kijk. En ik zit terwijl ik zit. ’s Ochtends vroeg bij het krieken van de dag, naar binnenkijken, mijn geest trainen. Die wilde olifant vasthouden bij het touw en zachtjes, met mildheid, aan het paaltje vastknopen. De onrustige aap in het huis met de vijf ramen werk geven zodat hij heel geconcentreerd blijft. Steeds langer, rustiger en meer gefocust. Maar toch in een heel ontspannen vriendelijkheid, in een welkome ruimte.

En plots borrelde op die vroege ochtend van diep binnenin dat gevoel van ‘juist’ zitten, op de goede weg, de juiste manier. Een glimp van “dit is het”, op een heel natuurlijke, heel pure manier. Een gevoel dat alles klopt waarin een groot vertrouwen opwelt. Net alsof ik al jaren verloren reed en allerlei weggetjes in ging, zoekend, onrustig, en dat er nu iets van herkenning binnenkomt: ik ben op de juiste weg, ik weet dat ik terug op de kaart ben, ‘ik ben thuis’ waar ik ook ben.

Het is de eerste keer sinds mijn ongeval van vier jaar geleden dat ik dit ervaar. Een laken werd door de wind opgetild en viel terug, perfect in de plooi, een nieuwe plooi, maar dat is prima. Precies goed zoals het is.

Het laken, een geest, net alsof het een spook was dat dwaalde. Maar nu, helemaal nú, helemaal okay, een ruggensteun, een diep gevoel van vertrouwen. Niet buiten mezelf maar ín mezelf.

Ik zag een glimp van dat diepe opborrelende fundamentele vertrouwen. Ik weet niet precies hoe ik het moet noemen, ik weeg de woorden af, maar vind geen juiste verpakking. Je zwemt en zwemt al eindeloos lang en plots voel je de bodem onder je voeten, geen branding of kust maar iets wat je draagt. En misschien ook wat steun geeft in je rug. Een “Yes!-moment” maar dan heel stilletjes. Een kiem, iets wat nog kan groeien. Een nieuwe long, verse lucht, een hele intieme vreugde, pretlichtjes vanuit een vuurtoren van vertrouwen.

Net alsof je terug volledig (vol-ledig) kan ademen na het gebruik van een inhalator bij een astma-aanval, maar dan op het niveau van de geest (ook al is het een buik-gevoel).

De glimp van die ochtend zorgde voor een innerlijke-glimp-lach.

Maar ook stiekem grijpen om dat gevoel vast te houden, te herhalen, in een schatkist te steken. Terwijl het net groeit door de ruimte die je eraan geeft. Het is er, het kan niet weg, er lag gewoon héél erg veel stof op, waardoor ik het glimmen niet meer kon zien, en ik dacht dus dat die er niet was. Terwijl het een fundamenteel deel is van mezelf, van elk van ons.

‘Poetsen’ loont dus de moeite, en een poets bakken hoort er ook wel bij. Voor een knipoog heb je toch geen schaar nodig? Maar juist een open geest, met die vrolijkheid in het serieuze en het ernstige in de glimlach.

Om een knipoog te zien moet je juist je ogen open houden en de deur van je hart steeds op een kiertje. Je kan er heus geen verkoudheid aan overhouden. Enkel tranende ogen …

Omdat het juist zo mooi is!’

Bron: giesbaergskekoleurengazette.be