Gisteren plaatste ik een bericht van Animal Rights in het BD en even later haalde ik enkele foto’s van dode koeien van hun site. Journalisten hebben altijd haast en volgen technische gewoontes. Zo moet de geportretteerde de tekst inkijken. Handelingen die je uit gewoonte doet. Tot deze week.
Ik werd geraakt door de opgesomde ellende van dieren in de tekst, ze werden ziek naar een Belgisch slachthuis vervoerd. In Nederland door artsen van de NVWA goedgekeurd voor transport, volgens het bericht van Animal Rights.
Als oud-misdaadverslaggever en onderzoeksjournalist ben ik wel wat gewend, maar de aanblik van een dode koe in een veewagen in de stront maakte veel bij mij los. Ik keek naar de kop van het dier, de gebroken ogen, de bek iets open, tegen het staal van de veewagenwand de laatste adem uitgeblazen.
Het was net alsof ik naar een familielid keek, iemand die ik gekend heb en mij zo dierbaar was. Mensen zijn beulen. Toen ik een kind was ‘werkte’ ik op een boerderij in de omgeving van mijn ouderlijk huis. Koeien eten geven, mest ruimen, melken. Als de dieren in de stal dan onrustig waren pakte de boer een breekijzer en rolde dat met grote druk over de ruggen van die koeien. Ik ben decennia ouder maar ben dat nooit vergeten. En nu deze foto. Sterven in een veewagen…
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wouter ter Braake zegt
Diep menselijk jouw reactie op deze foto, Joop. Ontroerend hoe compassie werkt als je het toelaat. Ik heb de foto bekeken en een intens verdriet overviel me. Geen verdriet over lijden en dood. Maar verdriet over zulk een wrede eenzaamheid.
Wulf zegt
Lijden van een dier is even erg als dat van een mens. Dat is mijn mening.
JAJC (John) Verpaalen zegt
Het is inderdaad schandalig hoe mensen omgaan met dieren. Alsof het louter producten zijn. De NVWA kijkt liever de andere kant op en lijkt vooral de belangen van de producenten te koesteren; meer dan schandalig! Wij kunnen als consumenten weinig doen, maar toch wel iets: minder of geen vlees eten en kiezen voor biologische producten. Maar vooral: nooit meer stemmen op partijen die doof en blind zijn voor deze wreedheden.