De laatste dagen ben ik heel erg bezig met de dood van mijn vader. Dat is best al lang geleden en ik weet ook niet waarom zijn sterven mij nu zo bezig houdt. Misschien omdat ik daar niet bij was.
Mijn vader had darmkanker, lag in een RK-ziekenhuis waar ze van euthanasie niet wilden weten. Het was verschrikkelijk, zijn lichaam was al aan het rotten maar zijn geest zo sterk dat hij in leven bleef.
Op een middag zat ik naast zijn bed, er werd niet veel gesproken, hij was daartoe niet meer in staat en wat gezegd moest worden was al uitgesproken. Wat er nu gebeurde ben ik eigenlijk kwijt, helemaal. Ik vermoed dat ik zijn kamer verlaten heb, dat is eigenlijk wel zeker, maar ik ben ook in het ziekenhuis gebleven. Ik vermoed dat ik niet lang ben weggeweest maar toen ik in de gang naar zijn kamer liep zag ik mijn moeder uit de kamer komen, met een weekendtas met zijn kleding. Hij was dood.
Ik probeer steeds die laatste momenten te reconstrueren. Maar dat lukt niet. Ik weet helemaal niets van zijn sterven.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wulf zegt
Er zijn mensen die juist willen sterven als een dierbare even weg is…