In de tijd dat ik voor het dagblad misdaadverslaggever was in de zware criminaliteit, kwam het gevaar niet altijd van buiten. Vanmiddag reed ik langs een locatie waar een afvalverwerkingsbedrijf was gevestigd. Ik kende dat bedrijf van lang geleden. Het loosde zoveel gevaarlijke stoffen in een rivier dat de pakken van duikers, die naar de oorsprong van de vervuiling zochten, in enkele minuten wegteerden.
De eigenaar van dat bedrijf hield alle contacten met de pers af. Ik joeg maanden op hem, tevergeefs. Maar op een avond kwam er een telefoontje van de redactie, ik was in het veld, dat hij beschikbaar was voor een gesprek in een hotel. Ik sprak geruime tijd met deze milieucrimineel die vergezeld werd van één lijfwacht, een potige vent. Leven is lijden, ook voor een crimineel.
Op de redactie tikte ik nog dezelfde avond het artikel uit. De volgende ochtend belde de crimineel mij thuis op. Hij was boos en ik zou ervan lusten, sprak hij. Ik pakte de papieren krant erbij en las dat de man ‘vergezeld was van een aantal lijfwachten’ die hem tegen buitenaf gevaar moesten beschermen. Op de redactie zocht ik mijn eigen tekst op en las één lijfwacht. Wat bleek, op de avond dat ik de tekst schreef had de hoofdredacteur, een oud-politieman, dienst. Die hield wel van aandikken en vermenigvuldigde de lijfwacht. Ik zal hier maar niet neerschrijven wat ik allemaal tegen mijn baas zei. Hij had onderhand zelf een lijfwacht nodig.
Ik moest altijd op mijn tellen passen, dus ook op de redactie. Daarom werkte ik met mijn collega in een klein kamertje buiten de grote redactiezaal. Maar op een avond, alweer, een journalist is nooit vrij, vertelde ik tegen de rechtbankverslaggever in de redactiezaal dat ik een tip had gekregen van een politieman over een grote inval in het criminele circuit. Ik zou daar bij zijn met een fotograaf.
Een collega van binnen-buitenland had meegeluisterd en informeerde Het Journaal, waar hij als correspondent voor werkte. Die belde weer de politie die mij belde en vroeg of ik van de ratten besnuffeld was om met die informatie Het Journaal te bellen. De hele actie liep daardoor gevaar. Het scheelde niet veel of ik kon veroordeeld worden voor poging tot doodslag op een collega.
Herinneringen, en dat allemaal omdat ik in de buurt was van een afvalverwerker.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.